Deze regels zijn zo triest! De broer van Tugce schrijft een brief aan het hart van zijn 'zuster'
Het is twee jaar geleden dat de jonge Tugce Albayrak op tragische wijze werd vermoord. Op 15 november 2014 werd de student van de leraar bruut onderdrukt en ging toen in coma. Nadat slechts hersendood werd ontdekt, 13 dagen later? op haar 23e verjaardag - de levensondersteunende maatregelen zijn uitgeschakeld. Tugce had twee meisjes willen helpen, die door een groep jonge mannen waren overvallen en ervoor hadden betaald met het leven.
De dader, de 19-jarige Serviër Sanel M., zit nu in hechtenis en moet worden gedeporteerd. Voor hun familie is dit slechts een kleine troost, want ze missen Tugce elke dag. Hoe zwaar het verlies nu echt is, toont nu ook een zeer emotionele Facebook-post van haar broer Dogus Albayrak. De regels waar hij op wil zijn? schrijft duidelijk wat zijn familie heeft meegemaakt sinds het incident op een McDonald's parkeerplaats.
Het bericht in de tekst:
"Hé, zuster, alsof het gisteren was, dat we 's morgens samen met je lilane Micra op de universiteit reden. Een korte stop in het benzinestation, want zonder" koffie "zou je waarschijnlijk niet doorgaan. Het was gisteren niet zus intussen zijn precies twee jaar verstreken. Hoe kon ik weten dat ik de laatste keer vanavond in je ogen kijk, de laatste keer dat je zo'n mooie glimlach ziet en de laatste keer je stem hoort.
De dood was tot die avond een vreemd woord voor ons, zowel oma's als opa's leven nog steeds. Wat ik wil zeggen zuster, de dood is iets dat we moeten leren kennen met jou, het jongste familielid. Dat is zo oneerlijk! Bij jou weet ik voor het eerst dat mensen weggaan en niet terugkomen, die ene seconde kan je hele leven op zijn kop zetten. Dat je in het verleden niets hebt gemist en geklaagd over dingen waar ik nu mijn hoofd schud, dat slaat gewoon nergens op.
Je realiseert je dat een van de leukste dingen in het leven is om samen met het hele gezin aan tafel te dineren. Je realiseert je dat tijd doorbrengen met je naasten om je heen de kostbaarste tijd is die je hebt. Je beseft dat deze tijden helaas niet vanzelfsprekend zijn. Ik wou dat ik deze ervaring had veranderd en meer tijd met je doorbracht!
Met je dood, zuster, is er een hoofdstuk in ons leven begonnen dat ik nauwelijks kan beschrijven. De tijd in het ziekenhuis, je begrafenis, het proces en de constante mediale begeleiding. Er zijn zoveel dingen gebeurd, ze passen hier gewoon niet.
We hebben mensen ervaren die echt niet menselijk kunnen zijnOf het nu in het ziekenhuis is, bij de begrafenis of tijdens het proces. Mensen die vervuld zijn van zoveel haat, mensen die niet empathisch zijn, mensen die geen aanbidders zijn, mensen die alleen denken aan de reclame, mensen die je als dokter hebben gebruikt, mensen die ineens met je verbonden zijn, en en en. Ik voel me nog steeds slecht vandaag als ik zie waar mensen toe in staat zijn.
Maar de aarde is niet alleen zwart maar ook wit. Gelukkig hebben we ook mensen ervaren die de mensheid echt belichamen. Goede mensen die culturele en sociale obstakels hebben overwonnen die geen rol spelen in religie, kleur en al het andere dat mensen scheidt. Deze mensen baden samen voor jou, zuster. (...)
Met je dappere acties, heb je jezelf in vele harten opgeroepen. Je hebt diepe, vormende sporen van liefde achtergelaten. Ik ben trots op je kleine heks. Hoewel niets je terug zal brengen, maar als ik zie dat er op de campus van de Universiteit van Giessen een gedenksteen is ter nagedachtenis aan jou en je act, hoor ik hier en daar tijden terwijl je praat in de kiosk of waar dan ook, we openen de mailbox en brieven ontvangen als ik zie dat mensen absoluut projecten met de vereniging willen realiseren, als ik zie dat vandaag bij je graf alles helder verlicht is en alles vol bloemen is, als ik zie dat de stad in Als je twee jaar later op je verjaardag bent geboren, een plaque in het ziekenhuis, waar je voor de eerste keer je ogen opende, ja, dan kan ik met trots terugkijken en het geheel beschouwen als een troost, misschien zelfs meer, wat de VS Verlicht wond. Zuster, we houden van je!?
