"We bleven ... thuis"
Eigenlijk wilden we eind mei op vakantie gaan. Toen moest mijn man de geplande tijd in juli afleggen om professionele redenen. Stom voor ons, want warm en duur waar we graag willen vliegen. Laat maar, dachten we. Met huis en tuin, om de Oostzee binnen 20 minuten te bereiken, zullen we hier ontspanning vinden, vooral omdat de kinderen het huis uit zijn en we flexibel onze tijd kunnen hebben.
De eerste oproep kwam van de kinderen op de eerste dag: zouden we afwisselend met de schoonfamilie in Hamburg voor de katten zorgen? Ze vluchten voor een week naar Mallorca op vakantie. Aha. Volgende week? Omdat we ook vakantie hebben en naar Hamburg rijden, rijdt u minder dan een uur van ons (zonder files). Stilte aan de andere kant als we nee zeggen. Anders gebeurt er bijna nooit.
We proberen de zon te vinden in Büsum aan de Noordzee, die op de een of andere manier verdwenen is. Maar het is een mooie rit voor een dag. Zoals ik al zei, we komen uit de Oostzee. Maar we maken een lange wandeling in een steil briesje en ontspannen. Short.
Oproep van opa. Hij kan niets in één oor horen. Hij is 87 jaar oud, maar hij kan niet meer naar de dokter en woont op 30 kilometer afstand van ons. Hoe dan ook, hij geeft het telefoonnummer en ik maak een afspraak met de specialist.
Vandaag is het droog, mijn man werkt aan de vintage auto, ik ben aan het tuinieren. Ja, we ontspannen. Daartussen kopen we, op de een of andere manier elke dag. Nou, dan kan ik de ramen snel opruimen, ze kijken me zo verdrietig aan.
De volgende dag: Mijn man zet opa in de rolstoel en drijft hem naar de dokter. Helaas gaf opa het verkeerde telefoonnummer op. Het is de dokter die geen lift heeft. De man staat op straat en trekt de telefoon tegen het tarief, welke dokter is nog steeds in kwestie (met lift en afspraak). Oh, inmiddels regent het en opa is boos.
Op de terugweg loopt een das voor onze auto. Stoot in de auto, het dier is dood. Het duurt een uur voordat de politie en boswachters daar zijn en alles heeft zijn volgorde. Oké, dat is gewoon pech. Vooral voor de das is de dochter later verontwaardigd.
Vandaag doen we een fietstocht in heel mooi weer. Oostzeekust, geweldig fietspad, erg leuk. We aten heerlijk en zijn ontspannen. Plots klinkt een sissend geluid en de fietsband geeft zijn geest op. Natuurlijk hebben we geen reparatieset en zijn we mijlen verwijderd van de parkeerplaats. Een van ons krijgt de auto met de fiets intact, de andere kijkt naar de grazende schapen. Heeft bijna iets rustgevend.
Thuis belt mijn vriendin en vraagt of we de hond van haar vriend mogen nemen, die hij op de een of andere manier bij de buren houdt (die ironisch genoeg ook op vakantie zijn) omdat ze in het weekend met hem naar Barcelona wil reizen. Huh, alsjeblieft? Mijn 'nee' klinkt nogal agressief. We hebben vakantie, zeg ik. Maar je bent thuis, zegt ze. Hoe stom is dat?
Opa heeft gebeld, hij heeft eten nodig. Dus ik koop en we rijden hem dingen tekort. Kortom, nog een tour van 60 kilometer.
Kan niet veranderen. Zelfs niet dat een technicus 's ochtends komt en onze keuken wil meten, omdat we in de herfst een nieuwe krijgen. Laten we vandaag thuis blijven. Ik moet toch pijpen, stof, was doen.
Maar we hebben echt een leuke dag gehad: blauwe lucht, strandstoel, 's avonds een leuk openluchtconcert. Er waren ook andere momenten die leuk waren omdat we al wonen waar anderen hun vakantie doorbrengen. Je moet het stoppen.
Desondanks is het volgend jaar weer "we zijn dan weg". En dan kunnen kinderen en vriendin de opa in de zorg nemen.
