Wanneer kinderen irriteren

"Om tijd voor mezelf te hebben, vertel ik mijn man dat ik naar de wc moet, hoewel ik dat niet moet doen, ik doe de deur dicht en speel een paar kogelgaten aan de telefoon."

Tien bekentenissen van gewone moeders

doorklikken!

Op dit moment ken ik veel jonge ouders. De jonge ouders hebben zorgen die ik niet meer heb: hun kinderen raken in een driftbui wanneer het brood in vieren gedeeld wordt in plaats van gehalveerd, ze schijten, een minuut nadat ze gevraagd zijn of ze moeten, willen ze om vijf uur 's ochtends Olifant spelen.

De ouders vertellen veel over hun lieve kleine kinderen, terwijl ze dapper glimlachen. Jonge ouders voelen zich verplicht om gelukkig te zijn, iemand heeft hen verteld dat goede ouders ouders zijn die altijd in een goed humeur zijn. Ze zeggen: "Het is vermoeiend, zo'n klein kind, maar in de eerste plaats is het zo schattig." Ik zeg: "Kleine kinderen zijn schattig, maar ik hoef mijn peutertijd niet op te vrolijken, vooral omdat ze zo vermoeiend zijn." Toen de kinderen bij de gastouder waren en ik werkte, voelde ik me als de genezing van een moeder.

Vooral de winter was ik bang, vooral de winterweekenden. Toen de kinderen om zes uur 's morgens wakker werden op een donkere, natte februari-zondag en ik erachter was hoeveel uur het hen zou kosten om weer in slaap te vallen, wilde ik schreeuwen. Omdat je niet voor altijd buiten in de regen kunt zijn bij twee graden boven nul, moesten de kinderen binnen druk zijn: schilderen of kneden of kruimel monsterkoekjes of springende ruiters of zingen of stapels logs of prentenboeken.

Misschien zijn er mensen die niets meer voldoening weten dan om baby's gelukkig te houden. Ik ben niet een van hen. Als de kinderen alleen waren, duurde het maximaal tien minuten voordat een van hen huilde. Of mijn zoon huilde omdat zijn zus zijn Duplo-gebouwen aanviel, of mijn dochter huilde omdat haar broer haar in wraak sloeg met een Siku-auto op haar hoofd. Meestal huilden beiden. Niet zelden had ik graag mee willen huilen: dat is niet hoe ik me een gezin voorstelde. Als niemand langer dan tien minuten weende, moest je je zorgen maken.

Julia Karnick

De enige bezigheid die de kinderen thuis in broer of zus konden nastreven was het project "Housing Devastation": verf muren, snijd gaten in gordijnen, laat een groot pak ijzeren kralen druppelen uit het hoogslaper, lege kasten, klim op de vensterbank en van spring daar op de bank.

Ik ben emotioneel en impulsief. Ik heb geen moeite om mijn kinderen te laten zien dat ik van ze hou. Ik heb moeite me te verstoppen als ik boos ben. Ik was vaak boos toen de kinderen klein waren. Ik heb haar vele keren geschreeuwd. En soms, als ik haar niet meer kan verdragen, pak ik haar iets steviger vast dan nodig was om haar in haar kamer te krijgen. Toen schaamde ik me. In de winter voelde ik me alsof ik de slechtste van alle slechte moeders was.

Ik was waarschijnlijk een bijzonder ongeduldige peutermoeder. Er zijn waarschijnlijk meer moeders zoals ik. Degenen die geen ander kind hebben, omdat ze volledig overweldigd zouden zijn. Waarschijnlijk zit er eentje ergens op, scheert over deze tekst en hoopt vurig dat iemand niet schreeuwt: "Mam, kijk!", "Zijn kont afvegen!", "Levin sloeg me!" Ik wil deze ouders troosten: elke winter heeft een einde. Elk kind wordt groter. De mijne is niet slecht, maar gelukkig en zelfverzekerd. Hoewel ik de eerste jaren vaak een heel slecht humeur had.

Onze columnist is niet de enige die er is: duizenden andere vrouwen geloven ook dat ze helemaal geen goede moeders zijn. Auteur Romi Lassally, een van de oprichters van de Amerikaanse website TrueMom-Confessions.com, heeft anonieme moederbekentenissen verzameld (Romi Lassally, 1000 bekentenissen van gewone moeders, mvg-uitgever, 16,90 euro). Tien daarvan zijn te vinden op de volgende pagina's.