Waar komt de haat-liefdeverhouding met ons lichaam vandaan?
Oh, er zijn zoveel manieren om zijn lichaam te haten, en Monika Gschwind kent ze allemaal. De meeste vrouwen denken dat ze te dik zijn. Anderen vinden zichzelf te lang, te klein of zelfs lelijk. Maar omdat je je eigen lichaam niet als een partner of baan kunt verlaten, moet je er onvermijdelijk mee om gaan. Daarom gaan vrouwen bijvoorbeeld naar Monika Gschwind's seminar "Love you in your body". Daar mediteert, spreekt en ademt de Ulm natuurgeneeskundige beoefenaar met de deelnemers, wiens respectieve probleem met het uiterlijk voor de andere vrouwen in de groep zelden te begrijpen is: "Het verschil tussen zelfperceptie en buitenlandse perceptie is altijd verbluffend."
De liefde voor haat voor het eigen lichaam, die door zoveel vrouwen - en meer en meer mannen - uitvoerig is gecultiveerd, is een merkwaardig fenomeen van de moderne tijd. Aan de ene kant dicteert de tijdgeest dat je je lichaam veel liefde moet geven in de vorm van tijd en geld: manicures, pedicures, kappersafspraken, afspraken voor schoonheidsspecialisten, cellulitispakketten, Zumba-cursussen, krachttraining, dieet, tatoeages, vetafstotendheid oefeningen. Het wordt gevoed met glutenvrij rauw voedsel en biologisch Acai-bessen sap of gesleept om te vasten op Sylt. Je bezoekt ademhalingscursussen, mindfulnesstrainingen en hardloopscholen om het lichaam weer dingen te leren die het zou moeten kunnen doen, maar ergens vertrouw je het niet meer.
Trouwens, er is altijd iets te verbeteren. Immers, het lichaam is ongelooflijk belangrijk, en als zodanig voor elk zichtbaar boegbeeld van de persoonlijkheid. Voor andere dingen is hij niet zo nodig.
Dankzij een klusje aan het bureau, zij die weinig tijd hebben om buiten te zijn, om iets met hun handen te maken, om in de regen te lopen, om in de tuin te graven, om naakt in het meer te zwemmen, om lang te kussen, om hun nachten te dansen, om luid te zingen of het aanraken van andere mensen gebruikt vier van zijn vijf fysieke zintuigen alleen op een parafoor. Gekke tijden: hoe minder we echt nodig hebben om je lichaam te gebruiken, voor werk en al het andere, hoe belangrijker het uiterlijk is.
Wetenschappers zoals de sportsocioloog Karl-Heinrich Bette zien dit fenomeen als een "paradox van de moderne tijd": het lichaam wordt meer en meer uit het dagelijks leven verdrongen door auto's, computers, televisie en communicatie via smartphones, terwijl hij tegelijkertijd een onvoorstelbare sociale waardering heeft ervaren. Omdat hij voor iets toch goed moet zijn.
Er is ook een andere, complementaire theorie: door onze lichaamsvormen te beheersen, geloven we ook dat we ons leven kunnen beheersen, zegt de Italiaanse filosoof Michela Marzano. Als dit waar is, is er echter een klein probleempje: het werkt niet. Net als het leven, kan het lichaam niet volledig worden gecontroleerd. Ja, soms laat hij zich niet beheersen.
Je merkt het op kleine schaal, wanneer ondanks het trainen de kleine klodder op de maag niet weggaat of als de reflectie irritant niet langer de 27-jarige vrouw toont, die eigenlijk al vele jaren is. Je kunt het duidelijker zien wanneer seks, wanhopig gewenste extase, gewoon niet zal komen, maar de migraineaanval op het eerste vrije weekend voor een lange tijd. Je merkt het met volle kracht als je ziek bent. Wanneer het lichaam niet werkt, en er absoluut niets aan gedaan kan worden.
"Ik hou van hem, ik haat hem" - misschien zijn deze ambivalente gevoelens normaal voor iemand waar we altijd dicht bij zijn, die deel van ons is, met wie we letterlijk door dik en dun gaan, door slechte en door goede tijden heen , Maar hoeveel mensen zeggen luid "Ik hou van mijn lichaam" met heel mijn hart?
Van hem is bekend dat hij zo blij is. Trouwens, bijna hoe hij er ook uitziet. Misschien moet je hem gewoon keer op keer leren kennen om meer met hem te doen, zolang dat nog werkt. Iets creëren met je handen, wandelen in de regen, graven in de tuin, naakt zwemmen in het meer, dansen door de nacht, hardop zingen, lang knuffelen, andere mensen aanraken en meer. Alleen als een idee. Dat zou een maatregel zijn waartegen zelfs de geest niets kan zeggen.
