Bang om te rijden? Dus je raakt van ze af!
Ik heb veel in het leven gedaan: nieuwe steden, nieuwe vrienden, nieuwe banen. Maar rijden is een bouwplaats gebleven. Ik maakte mijn rijbewijs op 18-jarige leeftijd zonder problemen. In het kleine dorpje in het Münsterland, waar ik opgroeide, was dat quasi een noodgeval en een plicht. Maar toen de grote steden kwamen, had ik in het begin geen geld voor een auto en later geen moed meer. Het was ook zonder. Autorijden is eng en abstract voor mij: het betekent chaos, overbelasting, ontbrekend overzicht, ongelukken.
Het juiste contactpunt
Nu sta ik voor de angst: mijn nieuwe baan is te ver weg om met de bus te gaan. Over Google vind ik een geschikt aanspreekpunt: www.angstfrei-autofahren.de. Daarachter is Alexandra Bärike. Ze is rij-instructeur en psycholoog en gespecialiseerd in het begeleiden en behandelen van mensen met autogerelateerde zorgen. Het helpt klanten met paniekaanvallen en mensen die gewoon een gebrek aan rij-routine hebben. Driekwart van de mensen die bij haar komen, zijn vrouwen.
Dit soort aanbod is precies goed voor mij. Omdat ik niet naar een "normale" rijschool wil gaan en samen met 18-jarige jongeren wil leren. Ik ben ook bang dat ik een rij-instructeur kan vangen zoals mijn vorige. Hij was het nooit beu om mijn fouten op te sommen.
Mijn 'autogeschiedenis' onder het vergrootglas
Op een zonnige zaterdag ga ik de praktijk van Alexandra Bärike in Hamburg in. De angst vergezelt mij. Ik weet dat er niets met een rij-instructeur kan gebeuren, maar het vereist kracht om mijn angsten onder ogen te zien. Maar Alexandra Bärike straalt naar me.
Achter haar bureau analyseren we eerst mijn 'autogeschiedenis'. Ik praat over mijn rijgedrag op het platteland, mijn gebrek aan oefening in de stad, mijn angst om van rijbaan te veranderen en mijn angst om het spoor te verliezen en te traag te reageren.
Ik word serieus genomen
Toen ik anderen vertelde over mijn drijvende angsten, kwam het standaardwoord op zijn laatst op dit punt: "Dan oefen je een beetje." Maar ik kan niet gewoon met mijn angsten in de maag zitten in de naast beste auto en "gewoon oefenen".
Alexandra Bärike verrast me: "Je hebt nog nooit een rijervaring in de stad opgezet, dat kun je niet doen dat natuurlijk is, het is heel moeilijk om van rijstrook te veranderen." Ik voel me meteen serieus genomen.
Mijn angst als een cirkel
Ze schildert in een cirkel hoe mijn angst voor autorijden is samengesteld. Bijna 50 procent van de cirkel vult mijn gebrek aan routine. Dan is er mijn zelfbeeld. Ik denk dat het niet goed met me gaat en dat belet mij dat te doen. Andere delen van mijn angst zijn het feit dat ik nooit mijn eigen auto had, de slechte ervaringen met mijn eerste rij-instructeur en mijn persoonlijkheid. Alexandra Bärike vertelt me dat ik attent ben en dat ik het erg vind als ik me met anderen bemoeit.
Is alles gewoon bang?
Iets interesseert me, maar nog steeds heel persoonlijk: de vraag of ze vooral 'bange haas' tegenkomt. Mensen die zelden iets durven in het leven. Veel van mijn klanten lijken niet van buitenaf onzeker, ze hebben vaak topfuncties, maar dat verhoogt ook hun aanspraak op perfectie alleen. Ze willen de dingen goed doen of helemaal niet Het is niet "goed" en "slecht". Er zijn situaties die bestuurders anders beoordelen. "
Ik ben aan het rijden
En met deze woorden gaat het in de auto - een rijschoolauto met dubbele bediening. Dat is goed. Maar de bordjes van de rijschool blijven nog steeds in de kofferbak. Ik moet de realiteit ervaren. Alexandra Bärike legt eerst alle basisprincipes uit. Hoe werken de versnellingen? Hoe moet ik de spiegels aanpassen? Wat is de afstand tussen de andere auto's wanneer deze in de achteruitkijkspiegel verschijnen?
Wanneer ik de koppeling voor de eerste keer druk, trilt mijn been. Het begint. Ik rijd in de stad. Oh lieverd, hoe opwindend. Eerst rijden we een kleine afstand, het zijn gewoon rechte vetten. Eén ding valt me op: de auto besturen is niet zo moeilijk. Ik beheer de gangen alsof ik slaap. Natuurlijk moet ik wennen aan de auto. En de start bij de verkeerslichten kon soepeler lopen. Maar goed, ik leer dat te snel. En Alexandra Bärike prijst me.
Geen paniek!
Na tien minuten kijk ik voor de eerste keer naar de klok. Ik voel me relatief ontspannen. Voor een moment maakt mijn tour door een buitenwijk het zelfs leuk. Terwijl we terugrijden naar het stadscentrum, beoefent Alexandra Bärike de moeilijke situaties met mij. Op een tweebaansweg verander ik van de ene naar de andere kant en terug en opnieuw. Ze geeft me heel simpele regels.Knipperend, versnellend om de opening, achteruitkijkspiegel, buitenspiegels en dode hoek te vergroten. Als alles in orde is, kan ik er overheen gaan. Of deze situatie hectisch of ontspannen is, is aan mij. Ik bepaal het tempo.
Alles wordt in detail uitgelegd
Deze gedetailleerde instructies nemen we de gruwel van de verandering van nummers. Vroeger was het altijd een vast tarief: "Je moet stoppen om te kijken of je het kunt doen." Als gevolg daarvan flitste ik, ik keek hectisch in alle richtingen en reed over. Nu weet ik hoe ik moet kijken en vervolgens veilig overschakelen naar de andere rijstrook. Ik ben trots op mezelf - ook mijn rij-instructeur.
Plots zegt het: "Wel, je kunt daar parkeren, we zijn er." Wat, dat is het? We hebben 75 minuten gereden. Ik had nooit gedacht dat ik de tijd achter het stuur zou vergeten. Ik ga naar het weekend.
Het tweede uur
We ontmoeten elkaar voor het tweede uur. Het regent en het verkeer kwelt door de stad. Maar ik ben optimistisch. In het begin oefenen we alles zoals de eerste keer. In tegenstelling tot zaterdag is het vandaag echter erg stressvol voor mij. En dat stelt me teleur. Alexandra Bärike legt geruststellend uit: "Het gaat niet slechter vandaag, de omstandigheden zijn moeilijker, de regen, het constante vegen voor de ogen, ongeduldige chauffeurs en ik heb de moeilijkheidsgraad verhoogd." Dat klopt. Uiteindelijk ben ik vandaag over de snelweg en door de Elbtunnel gereden. Daarna keek ik bijna weer uit naar het stadsverkeer.
En er is nog een succes: ik werd driemaal geslepen en ik vond het niet erg. Om dit te bereiken, gaf Alexandra Bärike me een eenvoudige truc: "Wat andere chauffeurs over jou denken, zal nooit worden ervaren tenzij je naar buiten gaat en het vraagt, maar zou je dat doen, zelfs als je toetert: Is dat echt slecht, maakt dat je een slechte chauffeur? "
Angst overwinnen is een project
Na dit uur zegt ze dat ik nog twee uur moet nemen. Niet omdat ik niet kan rijden, maar om nog meer veiligheid te krijgen. Dat is logisch voor mij. Om de angst voor het autorijden te overwinnen, moet je het als een project zien. Daarom, mijn voorlopige balans: tien vrachtwagenladingen met nieuwe moed, Sodom en Gomorrah, geplaatst, inbraak begraven. Dat was geweldig. En één ding kan ik iedereen in mijn situatie beloven: wanneer de angst weggaat, heeft de ziel meer ruimte.
Adressen voor de getroffenen
Een betrouwbaar cijfer, hoeveel mensen lijden aan de angst om te rijden, bestaat niet. Wanneer er gedeeltelijke angsten zijn, zoals snelwegritten of parkeersituaties, weet bijna iedereen in zijn kennissenkring meerdere getroffen personen. Mensen met rijangst vinden hier hulp:
Alexandra Bärike, www.angstfrei-autofahren.de Individuele interviews en rijtrainingen in München, Keulen en Hamburg. Dagtrainingen of lange-afstands-trainingen op de snelweg kunnen ook landelijk worden geboekt.
Rijschool "Laten we het doen", Berlijn, www.schaffenwir.de Antistresscursussen, individueel advies en bijbehorende rijlessen
Autoclub voor angstvrouwen, Magdeburg. 0391-401 30 97, hier vrijwillige "rij-metgezellen" -trainingen voor vrouwen die al geruime tijd niet hebben gereden en zich onzeker voelen op de weg.
Aanbevolen lectuur: Karl Müller, autorijden zonder angst. Het succesprogramma voor relaxed rijden, Verlag Hans Huber, 2008.
