Hallo geachte lezer,

nou, vandaag weer tegen je eigen kind schreeuwen? Hoewel je hebt besloten dat je dit niet meer wilt doen? Oh, je weet dat het volstrekt oneerlijk is om een ​​klein meisje met schattige staartjes te maken, alleen omdat het een rode in plaats van een roze mok wil en daarom luid scheldt? Of is de kleine jongen eigenlijk gewoon moe en om deze reden heeft hij een halfuur geklaagd en aan je been getrokken? Maar je hebt hem op een gegeven moment een "Nu is het genoeg maar ik" voor het slabbetje, zodat het ook de buurman naast de deur heeft opgemerkt!

Kinderen afronden: waarom doen we dat?

Onze favoriete blog:Slimme teksten voor gelukkige ouders - dat staat op de blog Vandaag is muziek. Achter hen zijn Laura en Nina, beiden hebben drie kinderen, een gevoel voor humor, goede rode wijn en realistische opvoedingsconcepten. Wij vinden het leuk!

Misschien heb je net de hoedlijn gebroken omdat je gisteravond slecht sliep. Of je had moeite met een collega en denkt er de hele dag aan na. Misschien heb je een sappige migraine achter je of een to-do lijst zo lang als een Rapunzel-vlecht. Zou het kunnen dat je een beetje in paniek raakt, omdat je niet weet hoe je verjaardagscadeaus kunt krijgen, het vaccinatieschema voor de hond moet controleren en een afspraak moet maken met de docent van je zoon deze week?

En hoewel je vastbesloten bent om je stress niet langer aan de kinderen te laten merken en niet meer tegen deze onschuldige wezens te schreeuwen, is het opnieuw gebeurd.

Iedereen waarschuwt voor brullende ouders

Nu ben je gefrustreerd over je smartphone, wat chillen en googelen een beetje, en artikelen lezen in ouderschap tijdschriften getiteld: "Omdat schreeuwen stom is, dus we zijn nu kinderen aan het verhogen", of bloggen van een bedachtzame moeder die daar is "Hoe de zielen van kinderen lijden: mammie, waarom schreeuw je gewoon?" Een Facebook-bericht klaagt in je tijdlijn: "Zware droom na ernstige scheldpartijen Kinderen kunnen de grof taalgebruik van de ouders slechts moeilijk verwerken".

En dan denk je bij jezelf: oh lieverd, hemel? Zijn alle andere moeders onder controle? Waarom raak ik alleen zo in paniek? Wat is er met me aan de hand en waarom ben ik het altijd, die hun kinderen in de supermarkt en in de gymnastiek bestuurt, terwijl in alle andere vredesvrije taartregels?

Misschien is schreeuwen soms menselijk?

Dan zal ik je iets vertellen: je flipt niet alleen zo nu en dan. Ik doe het ook. Veel mensen worden bang en natuurlijk ook moeders. Omdat moeders vaak mensen zijn met weinig slaap, een dubbele last van familie en werk en een heleboel hete shit op de to-do lijst.

Toegegeven? sommigen hebben meer, anderen minder controle. Dit is natuurlijk een kwestie van karakter. En er zijn natuurlijk de moeders met stalen zenuwen, die het zevende fysieke kind, dat eindeloos mauwt of ruzie maakt, tot het punt van redeneren met engelentongen kan brengen. En dat bij 38 graden buitentemperatuur. Maar dat zou nog steeds veel minder moeten zijn dan de vrouwen die gewoon een gemiddeld niveau van stress hebben en uiteindelijk, na het duizendste "Mamaaa" en het miljoenste conflict tussen zusters, ergens "F ****" en een vuist tegen de muur roepen donder.

Natuurlijk kunnen we aan onszelf werken. Kijk bijvoorbeeld dat de stress afneemt en de rest toeneemt. Dan voelen we ons beter, zijn we meer ontspannen en laten we de frustratie in het gezin niet achter. Ik heb het geprobeerd met mindfulness-meditatie, yoga en co., En het waait echt weg.

Maar toen kwam het leven van alledag binnen, met al zijn eisen, en de cd met de mantra's loopt minder vaak. De yogamat is afgestoft en nu denk ik elke dag: ontspan nu en maak een ochtendgroet, verdomde bijl!

Het dagelijks leven haalt ons in

Maar de telefoon gaat al en Luise moet van de kleuterschool worden opgehaald omdat ze een parel in haar oor heeft gestopt. Dat weet u: de kleine verhalen die achteraf grappig klinken, maar die in werkelijkheid de polsslag tot 200 versnellen. Dus uiterlijk 's avonds ben ik weer kapot zoals Bolle en net voordat ik ontploft, terwijl Jimmy nog steeds klaagt na het tweede verhaal dat hij niet wil slapen.

Geluiden van Mickey Mouse en ik gaan als een raket door de lucht.

Niet zo veel schreeuwen en meer voorzichtig zijn met onze schattige kinderen, dit is natuurlijk een geweldige job die we altijd zelf kunnen maken. Wij ouders werken elke dag aan ons en zouden ons nooit moeten onthouden van dit te doen.

Maar wat we moeten doen, is onszelf zeggen dat we normale mensen met normale zenuwen zijn, die normaal op normale plaatsen normaal breken. Dat is waarom we nog steeds de beste ouders voor onze kinderen zijn.In ieder geval lees ik geen teksten meer die me schuldig maken, maar haal ik liever de yogamat uit of ga ik op zoek naar een piccolo? Ik zal een of twee uitbarstingen effectiever redden dan met de opgeheven wijsvinger uit de onderwijskist.

Ik ben mij

Begrijp me goed, ik vind de Schreierei ook niet leuk. Het is intimiderend, irritant en beangstigend voor het kind en alle anderen. Hoe dan ook, ik heb elke dag moeite om mezelf onder controle te houden.

Maar ik geef openlijk toe: ik slaag er gewoon niet in soms. Uiteindelijk bied ik mijn excuses aan aan mijn kinderen en zeg hen dat het niet goed is. Ze ervaren immers een authentieke moeder, die simpelweg niet weet wat te doen vanaf een bepaald moment, maar die ernaar streeft om respectvol te zijn bij elke inspanning.

Ouders die hier altijd de touwtjes in handen houden, bewonder ik oprecht. Ik zou graag willen zijn zoals zij. Maar ik ben mij en zelfs met mijn dunne zenuwvezels, kan ik kinderen behoorlijk goed krijgen? Ik weet het zeker.

Beste lezer, ga niet zo hard naar de rechtbank, maar wees je bewust van wat het betekent om kinderen te hebben. Het is zeker de mooiste, maar ook de meest vermoeiende taak van je leven. Dat de zenuwen soms breken, is volkomen normaal!

Tekst van Laura Fröhlich, oorspronkelijk gepubliceerd op heuteistmusik.de.

Lees ook

Heb je vaak je geduld als moeder verloren? Probeer de haarband-trick!

Lifestyle Christianity - Movie FULL HD ( Todd White ) (Mei 2024).