"Kom eten!": Gezinsleven uit de tas

Mijn kinderen houden niet van gehaktballen. "Projectielen", "platte geperste Kackwurst", "Würg", dit zijn de opmerkingen die gehaktballen van hen oproepen. Maar deze keer is alles anders. De gehaktbal haters zitten voor hun bord, ze lussen en piepen, ze eisen aanvulling en kondigen aan dat ik veel eerder had kunnen komen tot het idee om de gehaktballetjes van lam te bereiden. Waar lamsbout haar lievelingseten is.

Stomme moeder, ik. En het idee voor de gehaktbal-variant komt niet eens van mij. Ze zat in een papieren zak die twee dagen eerder aan mij was geleverd. Een collega van de kookafdeling had me gevraagd of ik dit niet eens wilde proberen: de service van het bedrijf KommtEssen, die hun klanten elke maandag een wekelijkse planning brengt met vijf eenvoudige recepten voor vier personen inclusief ingrediënten. Belangrijkste doelgroep: gestrest werkende ouders.

Dus: ik. Hoewel ik het hele ding niet veel vertrouwde. Natuurlijk klonk het best handig - ga geen week winkelen. Maak je een week lang geen zorgen over welk van mijn tien standaard kindergerechten ik vandaag naar de tafel breng. Aan de andere kant voelde ik stress: vijf keer achter elkaar koken. Vijf keer mompelen over het "rare groen" in de saus (Bonnie) of groenten die rauw "duizend keer beter" smaken (Finn).

Mijn kinderen zijn - ondanks hun ongewone passie voor lam - typische vertegenwoordigers van hun geslacht. Noedels zijn een veilige bank, worstjes, pizza, aardappelpuree met kwark. Het feit dat met de levering van een grote papieren zak een nieuwe levenshouding ons dagelijks leven is binnengekomen, was het laatste dat ik verwachtte.

En daarom sta ik verbaasd over mezelf terwijl ik maandagavond in de keuken sta, opgetogen en grijpend naar het mes. In plaats van het na-werk flauwvallen dat me inhaalt, voel ik een energieboost zodra ik de deur van het appartement achter me dicht na een dag werken plus een winkelsprint. "Vloot tomaat vispan met broccoli" staat op het programma. Klinkt heerlijk. En de vis ziet er heerlijk vers uit. De groenten ook.

Een gevoel van sluitingstijd en vrede

Niets anders dat ik zou koken, maar laten we eens kijken. De kinderen willen ook kijken, ze staan naast de kachel en willen weten wat er in de tas zit. Vijf minuten later snijdt Bonnie de prei, Finn hakt de uien. Terwijl ik de vis in blokjes snijd, noemt mijn vriendin Julia haar, ze heeft vanavond niets te doen, "kom naar ons", zeg ik opgewekt, "er is iets heel goeds".

Na een half uur is Julia er en is de pan klaar. Vier van ons zitten aan tafel, we eten en lachen, en plotseling verspreidt er een gevoel in me dat ik verbannen ben naar de wereld van de Bullerbü-romantiek en ouder-denk-smart: de zegening van een maaltijd samen, Een gevoel van sluitingstijd en vrede. Mini-pizza's uit de vriezer triggeren dat niet.

We koken en knabbelen ons een weg door het wekelijkse schema. De gehaktballen: de ontploffing. De kleurrijke varkenshaas met chorizo: "Dat is goed." De kip met kleurrijke ovengroenten: "Oberlecker." Ik denk dat alles geweldig is. En ik heb vijf avonden achter elkaar een goed humeur. Want als mijn werkdag voorbij is, heb ik iets leuks te doen: koken. Ik ben vergeten hoe leuk het is.

Opnieuw de wens om te koken

De recepten uit de KommtEssen-tas blijken de perfecte manier om weer aan het werk te gaan: in een half uur is alles klaar, geen exotische ingrediënten. Knoflook, uien, bouillon, paprika's, peper, zout - het is niet veel meer, dat zorgt voor specerijen. Ook overschrijden de groenten de kindertolerantie in onze testweek niet: gele en rode paprika's, courgette, tomaten.

Dat veel ingrediënten van biologische kwaliteit zijn, is leuk, maar ik vind het veel belangrijker dat ik weer zin heb om door mijn kookboeken te bladeren, Dat ik niet door een supermarkt moet rennen. Dat mijn kinderen helpen en dat we meer dan tien minuten aan tafel zitten. Alles zit in de papieren zak: een goed deel van het gezinsleven.