Gek op cijfers

SUDOKU - negen vierkanten, 81 cijfers. Weet je dat niet? Houd dan je vingers weg! Het bedreigt risico's en bijwerkingen. De cijferpuzzel kan verslavend zijn. Zo niet jij, dan misschien je man. Ik weet waar ik het over heb.

Na 20 jaar samen, dacht ik dat ik de eigenaardigheden en eigenaardigheden van mijn man kende. Overmatig raden was in elk geval niet een van hen. Dan een mooie dag op onze zeilboot. Mijn man las, ik loste een sudoku op. Ik moet op dit punt zeggen: het was niet mijn eerste, een half dozijn dat ik waarschijnlijk al had gemaakt. Gedreven door een mengeling van trots en pompeusheid, kwispelde ik mijn man voor zijn neus.

"Kijk, weet je dat?"

"Nope."

"Het is heel leuk."

"Aha."

"Probeer het, ik heb meer."

"Misschien later."

PROBEER DEZE TIJD - drie woorden, vier lettergrepen. Onvoorziene gevolgen. Hij probeerde het vervolgens - en we brachten de rest van de vakantie meer met sudoku door dan met zeilen. Ik bleef relatief ontspannen, maar mijn man was echt verslaafd. Hij groef zo goed in, temeer omdat hij aanvankelijk in de war raakte. Ineens hoefden we ons nergens meer druk om te maken. We kochten kranten en puzzels, lolelden rond op ons schip en vonden de vakantie ontspannend dan ooit.

Toen had het leven van alledag ons weer. Mijn enthousiasme voor sudoku's nam abrupt af. Niet zo met mijn man.

Dat is twee en een half jaar geleden. Of over 5500 Sudoku's - in zijn visie. Hij werd voortdurend groter. En omdat hij minder werkt, knipt hij er graag acht per dag van. Wanneer ik 's avonds thuiskom, vind ik haar in de oude krant - zorgvuldig gevulde vierkanten op krantenpagina's en slips, stille getuigen van zijn ijverige acties.

Hij werkt snel, gekarteld, zigzag, zack en tot 99 procent haalt hij de oplossing eruit. Dan steekt hij trots het briefje naar me uit: kijk, alles is goed gedaan.

Hij kon de puzzels ook recht op de computer oplossen, klikken, klikken, klikken. Heeft hij het geprobeerd, hij vindt het onpraktisch. Net als tijdschriften. Hij geeft de voorkeur aan het downloaden van sudoku's uit het internet en ze uit te printen. Hij is flexibel met losse slips. Hij kan het opvouwen en onderweg in de jas stoppen. En verspreid ze in het appartement: op de keukentafel, de salontafel, naast het bed, in de badkamer plus pen. Altijd klaar. Zo ziet het er in de tussentijd uit.

Ik moet zeggen dat de volledige omvang mij pas langzamerhand duidelijk is geworden. In het begin was ik ongerust toen mijn man niet uren van het toilet kwam en het was zo eng stil achter de deur. Hij is tenslotte ouder dan 60, dus je moet het uiterste verwachten. Nu geniet ik van de bijna creatieve stilte in onze vier muren. In het verleden hing hij vaak voor de televisie.

Hij moet Sudoku 'wegwerken'.

Voor langere autoritten houdt hij ervan om het stuur voor mij achter te laten, hij heeft nog steeds veel te doen. Gelukkig stoorde het me niet als ik in het donker reed wanneer het binnenlampje nog lang aan is.

Hij vermeed altijd bezoeken aan de dokter waar mogelijk. Deze Rumhockerei, bijtend. Onlangs kwam hij ontspannen terug uit voorzorg. "Weet je nog hoe ik me altijd geïrriteerd voelde toen ik moest wachten? Vandaag voelde ik veel te snel." Geloof het of niet, de dokter moest wachten tot de sudoku klaar was. Wie is in deze stemming, kan niet ziek zijn - of toch?

MIS IK WAT? Voelde ik me verwaarloosd? Nope. Oké, vroeger belde hij me vaker op kantoor. Maar ik heb een goedgehumeurde man die weet hoe om te gaan en slechts zelden scheldt ("Shit, want ik heb ergens een fout gemaakt" - crunch-and-away).

Je kunt niet echt zeggen dat hij eenzaam is. Sudoku verbindt is bijna wereldwijd. Afgelopen april, tijdens onze stedentrip in Valencia. In de warme lentezon zaten, aten, dronken, sneden mensen. Plots marcheerde mijn man naar een van de tafels. Er was een oude man in versleten kleding. Huh, wat wil hij daarvan? Kijk over zijn schouder, wat nog meer, de man maakte sudoku. Wat moet ik zeggen? De twee waren meteen sympathiek tegenover elkaar. De man bood ons stoelen aan en bestelde wijn en tapas. Hij was een architectuurprofessor en we leerden enkele interessante feiten over de bezienswaardigheden van de stad. Het was een super leuke middag. "Zie je wel," zei mijn man, "zonder mij zou je NOOIT ...". Hij heeft gelijk.