Word je nu gewoon grijs?
Dertig jaar lang verven ik mijn haar zwart. Zwart is mijn handelsmerk. Dit past bij mijn kleding, mijn lippenstift. Ik ben zwart. Hoewel ik blond ben geboren? maar dat was al vanaf de leeftijd van twintig zo'n mishandeling tussen notenbruin en straatmoordenaar. Dus ik bedacht een stijl die me onderscheidt van de grijze massa. Lange zwarte pony, goed onderhouden bob. Een beetje Toulouse-Lautrec-achtig. Nu heb ik een probleem: ik ontwikkelde een allergie voor zwarte haarkleuren. Dat betekent: na elke kleuring heb ik dagenlang een treurige, jeukende hoofdhuid. Eerst dacht ik: daar moet je doorheen, wie wil mooi zijn, moet lijden, maar het werd erger en erger. En ik moet ook vaker verven, de kroon is na een paar weken al weer wit. Ik heb het geprobeerd met natuurlijke kleuren? dat helpt niet, zelfs die bevatten de zwarte kleurstof waarop ik blijkbaar allergisch ben geworden.
Grijs is de kleur van mijn moeder.
De dermatoloog zegt: verven is voor mij passé? en dat is niet zo zeldzaam na jarenlang verven. En nu? Ik heb dagen nagedacht. Een andere kleur? Je zou met elkaar moeten opschieten zonder enig zwart aandeel? Zo rood of blond. En dat is niet hoe ik mezelf zie! Het is niet alleen een externe vraag, nu met 52 om hun eigen stijl opnieuw uit te vinden. Ik moet mezelf afvragen hoe ik wil verschijnen, hoe ik mezelf zie, hoe anderen me moeten zien. Met mijn baan als fotograaf ben ik veel in het openbaar, ik geef ook les aan jonge mensen op een privéfotosschool. Het werkt vaak best goed om er een paar jaar jonger uit te zien. Dat is mijn aard. Ik ben net zo impulsief, luid en open als twintig jaar geleden. Niet over het hoofd gezien bij het betreden van een kamer. Grijs haar geeft eerder volwassenheid, positiviteit, als je pech hebt, zien ze er zelfs verwaarloosd of onverschillig uit. Natuurlijk zijn er die mooie mensen met wit haar die zelfs als modellen veel gevraagd zijn. Maar ze zijn altijd mooi geweest. Ik ben meer een funky type dan een nobele schoonheid.
Mijn kapper vertelde me dat ik een mooie witte zou krijgen. En een vriend zei zelfs dat ik heel goed kon staan, mijn teint er frisser kon laten uitzien en mijn ogen opvielen. Een andere kapper raadde me echter af tegen het grijs. Ze moedigde me aan om kruidenkleuren te proberen. Mijn vriend zegt dat hij me beslist niet mag vanwege mijn haarkleur. Dat klinkt heel leuk, maar als ik er later uitzie als een oude doos, zullen zijn gevoelens misschien veranderen? hij kan dat nog steeds niet weten. Ik ben vreselijk bang om nu uit mijn leven te glippen. Grijs is de kleur van mijn moeder, ze is al tientallen jaren oud. Nu moet ik misschien haar weg te snel volgen. En word een andere. Wat nu?
