"Het leven heeft kracht en drama"

ChroniquesDuVasteMonde: Mr. Grönemeyer, uw nieuwe album "12" klinkt als het record van een man die vrede heeft met zichzelf - maar niet noodzakelijkerwijs met de wereld waarin hij leeft.

Herbert Grönemeyer: kon er al komen. In vergelijking met "mens" is er absoluut een grotere rust dan bijna vijf jaar geleden. Ik ben eigenlijk heel goed. Dit komt ook omdat ik in Engeland woon, omdat je het leven gewoon niet zo achtervolgd ziet.

ChroniquesDuVasteMonde: Er blijft de kwestie van de toestand van de wereld. , ,

Grönemeyer: In dit gevoel van ontevredenheid speelt Engeland ook een rol - het land is momenteel in oorlog. Een oorlog waarvan ik geloof dat die verkeerd is, een religieuze oorlog. Dit is hoe "A Piece of Heaven" is ontstaan.

ChroniquesDuVasteMonde: Het gaat over religie.

Grönemeyer: En dat is prima als het zijn eigen instantie blijft waar je jezelf meet. Maar als het zichzelf begint te vergelijken, als het rijke christendom zichzelf als beter beschouwt dan de islam en het op zichzelf slecht verklaart, dan wordt het kritiek.

ChroniquesDuVasteMonde: Wat is religie voor jou?

Grönemeyer: Een privésfeer, een morele, ethische grootheid die iedereen opbouwt, wat het ook mag zijn - maar op dit moment draagt iedereen zijn katholicisme, calvinisme, zijn jodendom. Deze publieke discussie: wie gelooft meer, wie gelooft beter? - dat is absurd. In Afrika heb ik gezien dat ontwikkelingshulp nog steeds met de Bijbel wordt bestreden.

ChroniquesDuVasteMonde: Heeft dat je verrast?

Grönemeyer: Ja, ik was nogal verbluft. Dit was in een centrum voor aidsbegeleiding waar rouwende rouw was bedreven. Omdat in een gesprek met de mensen altijd met de Bijbel werd gewerkt. Ik vroeg hen: wil je echt je product hier helpen of pushen? Ik voel me slecht, dat is oneerlijk.

ChroniquesDuVasteMonde: Wat zou u in dit geval tegen de Bijbel zijn?

Grönemeyer: De belangstelling voor het lot van de mensen. Als een Iraakse vader en een Engelse vader in deze oorlog een zoon verliezen, hebben ze veel gemeen. Als je ze bij elkaar brengt - ze zouden nooit over religie praten. We zijn allemaal samen op aarde en we moeten ervoor zorgen dat we het samen kunnen doen.

ChroniquesDuVasteMonde: een deel van je liedjes is heel politiek. Hoe beoordeelt u uw eigen vermogensfactor?

Relatief laag. Ik denk dat popmuziek ergens voor kan drummen.

ChroniquesDuVasteMonde: Echt waar? Per slot van rekening stond u in oktober 2005 op de cover van het Amerikaanse tijdschrift "Time" als een "Europese held".

Grönemeyer: Dat is heel mooi en mooi voor ijdelheid. Als je wilt weten wie ik echt ben, moet je naar mijn concerten komen, waar ik mensen een goede avond probeer te geven. En politiek heb ik slechts beperkte invloed - ik kan alleen maar proberen om politici steeds weer op de tand te houden.

ChroniquesDuVasteMonde: Het is leuk, toch?

Grönemeyer: Natuurlijk. Wanneer je je realiseert dat mensen wijzen op politici die op me zijn gestapt, dat Rita Süßmuth niet met me wil praten omdat ik ooit een lied tegen de CDU heb gezongen - dan is het leuk. Ik ben een soort dwaas. Maar dat neem ik te veel vanwege al het applaus, ik denk het niet. Daarvoor ben ik gewoon te veel uit de koolmijn. Daarmee kun je niet veel breken.

Chroniques DuVasteMonde: U zei ooit dat u Pruisisch-calvinistisch was opgevoed. Wat betekent dat eigenlijk, als dan de factor Kohlenpott meekomt?

Grönemeyer: Dit is een vreemde mengeling van Pruisisch plichtsbesef en calvinistische bescheidenheid. Calvijn zei echter ook dat iemand iets van zijn leven zou moeten maken met al deze bescheidenheid, want: wie zijn kansen in het leven gebruikt, is later in de hemel daar beter. De Pruisische zorgt voor enige druk om zijn werk te doen. En wat de Ruhr-pot betreft, zegt men: het is niet afhankelijk van de broek, maar van het hart dat erin klopt.

ChroniquesDuVasteMonde: Een leuke foto.

Grönemeyer: Mijn interpretatie van het Ruhrgebied heeft veel te maken met de mijnen. Mensen worden eerst getest op hun betrouwbaarheid en niet op sympathie. In het geval van een mijnongeval, moet men zwaar op de andere vertrouwen. Als je 's morgens in de lift in de lift kijkt, kijk je eerst: wie zou me eruit halen als ik begraven ben? Dit is belangrijker dan iemand leuk vinden. Eenmaal onbetrouwbaar, werkt dat. Niet twee keer, het is allemaal voorbij, tot het einde van het leven. Trouwens, het optimum is betrouwbaar en sympathiek.

ChroniquesDuVasteMonde: wat hoorde je van je ouders?

Grönemeyer: De overgrootvader van mijn moeder was een opvoeder aan het Pruisische hof, echt met de zweep nog steeds. Hij was extreem streng, dat is wat de familie later heeft gevormd. Maar er was veel muziek, dus ik heb meer van mijn moeders muziek.

ChroniquesDuVasteMonde: En je vader?

Grönemeyer: Daarvan heb ik de levenshouding. Hij was buitengewoon opgewekt en opgewekt en vond het leven in feite geweldig. Hij hield van mensen en zat graag bij ze te zitten. Hij was zeker geen watje, maar hij kon huilen van vreugde. Mijn moeder zei ooit dat ze niet kon begrijpen hoe een mens zo gelukkig kan zijn als mijn vader.

ChroniquesDuVasteMonde: Past niet zo goed bij het prussianisme van je moeder, toch?

Grönemeyer: Mijn moeder was altijd tamelijk stil. Maar ook bij elkaar genomen, heeft veel aandacht besteed aan houding. Ze komt uit Tallinn, een Hanzestad, ze is niet helemaal anders dan de Noord-Duitse.

ChroniquesDuVasteMonde: Haar vader verloor een arm in Stalingrad. Is het als kind een beetje vreemd als je eigen vader een deel van het lichaam mist?

Grönemeyer: Dat zie je niet. Kinderen denken: dit is de vader die compleet is zoals hij is. Ik merkte dat pas toen mijn klasgenoten me ernaar vroegen. Maar als het gaat om je moeder, je vader, dan is je imago voorbij handicap. Bovendien was hij helemaal niet zo gehandicapt: hij kon een auto besturen en zijn schoenen met één hand knopen. In het huishouden was hij niet de sterkste. , ,

ChroniquesDuVasteMonde: Hij had waarschijnlijk een aantal andere kwaliteiten.

Grönemeyer: Zijn zelfironie bijvoorbeeld. Zijn koppigheid, het was niet gemakkelijk om langs hem heen te komen, een harde rand. Maar je zou er later altijd met hem over kunnen praten. Zijn vermogen om ook over het fascisme na te denken, wat mijn moeder niet goed kon doen.

ChroniquesDuVasteMonde: heeft je eigen opvoeding je ook geholpen om vader te worden?

Grönemeyer: Ik denk het wel. Vooral in onze speciale situatie.

ChroniquesDuVasteMonde: Uw vrouw stierf in 1998, toen haar dochter Marie slechts negen was en haar zoon Felix elf jaar oud was.

Grönemeyer: Het belangrijkste voor mij was om hen te laten zien dat het leven nog steeds ongelooflijk mooie momenten bevat. Het gaat door, er is gelach, vriendschappen, liefde. Ik heb daar altijd aan vastgehouden.

ChroniquesDuVasteMonde: Dit is eenouderouder in een extreme situatie.

Grönemeyer: Ik heb mezelf vaak afgevraagd: hoe kom ik hier doorheen? Hoe krijg ik ze groot, soms onafhankelijk van hun verlies? Het leven heeft kracht en drama. Maar al het andere. Ik hoop dat ze op een dag iets over mij zullen zeggen: hij heeft ons daar goed doorheen geleid.

ChroniquesDuVasteMonde: Komt het gezin weer bij elkaar na zo'n traumatische gebeurtenis?

Grönemeyer: Ja. Ondanks alle tragedies is dat het goede dat erin zit. En de puberteit van de twee werd erdoor gevormd. Dit is het moment waarop ze daadwerkelijk met hun ouders de bel moeten laten kloppen. Maar in onze situatie behandelden ze me heel voorzichtig. Toch zou ik dat geen voordeel noemen.

ChroniquesDuVasteMonde: Er is ook een nummer voor uw kinderen op het nieuwe album: "Take Your Path".

Grönemeyer: Marie is nu 18 en Felix 19, beiden zijn oud genoeg en verlaten geleidelijk de boerderij. Dit lied was voor mij een poging om op papier te zetten wat ik hen wilde geven. En mijn vader speelt hier ook een grote rol. Hij omhelsde het leven, eenarmig. 'S Ochtends opgestaan en eerst een liedje gezongen. Fout, maar hij zong. Opgedragen in pyjama-gedichten in de tuin. Hij had altijd een glimlach in zijn ogen. Als ik dat kan doorgeven, dat gevoel, dan heb ik iets bereikt.

ChroniquesDuVasteMonde: was er nog andere hulp bij het onderwijs? Counselor? Is er een basissteiger waar u aan kunt werken? Hoe heb je dat gedaan?

Grönemeyer: Nee, niet echt. En als ik iets heb, is dat nog steeds de vraag.

ChroniquesDuVasteMonde: Zeggen de kinderen niets?

Grönemeyer: Mijn dochter begint langzaam. Ze zei ooit: je ziet er altijd zo onschuldig uit, je gelooft zelfs niet wat erachter zit. Ik vond dat ontroerend, niemand durft me zoiets te vertellen.

ChroniquesDuVasteMonde: Wat zit erachter?

Grönemeyer: Bijvoorbeeld dat ik extreem kan exploderen als ik boos ben. Van vrienden heb ik gehoord dat de kinderen ooit zeiden: deed hij het heel goed. Ze hebben deze droge soort van hun moeder, die Hamburgin was.

ChroniquesDuVasteMonde: Is het moeilijk voor een vader om een meisje alleen groot te brengen?

Grönemeyer: Natuurlijk. Als man kan ik de psychologie van een groeiend meisje niet begrijpen. Een vader kan iets anders doen, maar alleen een moeder begrijpt de trucs, de finesse, de vrouwelijke tieners hebben het. Meisjes zijn knap slim, ik bedoel dat helemaal niet. Je krijgt snel een vader, het is niet zo gemakkelijk met moeders. Ik begrijp een jongen beter. Zich in de geest van een meisje bevinden is een veel complexer proces.Maar ze zijn allebei geweldig.

ChroniquesDuVasteMonde: Aan de andere kant, is het veel gemakkelijker als je alleen bent?

Grönemeyer: Wat je niet hebt, zijn eindeloze discussies over wat je echt wilt in het onderwijs. Maar wat ontbreekt is het evenwichtselement. In een partnerschap kan men op het juiste moment komen - dan blijft de andere ten minste als uitgangspunt voor het kind. Als je alleen bent, merk je dat je opeens moet kletsen en dingen moet regelen een uur later. Dit is gemakkelijker in een partnerschap. Maar in de tussentijd heb ik nog een vriend die bij ons woont.

ChroniquesDuVasteMonde: "You are the" is een lied voor deze nieuwe vrouw, een prachtige liefdesverklaring en misschien wel het mooiste stuk van het nieuwe album. Dit irriteert echter op sommige plaatsen, omdat je verschillende keren zingt: blijf niet bij mij, als je niet meer wilt. Dat klinkt een beetje vreemd in een liefdesliedje.

Grönemeyer: Met alles wat mooi is, is de angst verbonden dat het tot een einde komt. En aan de andere kant, een relatie is niets anders dan een poging van twee mensen om samen het leven te beheersen. Maar iedereen heeft de vrijheid om te zeggen: het is niet langer mogelijk. Ten slotte beweer ik dat ook. Dit was gewoon een poging om een liefdeslied te schrijven over twee onafhankelijke mensen die hun liefde niet overspoelen en zichzelf niet verknoeien en niet proberen de ander te verbeteren.

ChroniquesDuVasteMonde: Oké. Je denkt alleen als je luistert: de een is bang om iemand te irriteren.

Grönemeyer: Zelfs het mooiste voetbalspel duurt maar 90 minuten, dan is het voorbij. En dat geldt voor alles. Niets is oneindig. Ik wil alleen maar dat het mooi blijft - en dan komt er een einde wanneer het niet langer is.

Twaalf nieuwe nummers zijn beschikbaar op "12" (EMI), het nieuwe album van Herbert Grönemeyer. En ze zijn aanstekelijk, poëtisch, ontspannen - Grönemeyer in topvorm