Lust voor het leven: ik wil meer!
Nu is het officieel: toen ik onlangs in het kantoor van mijn homeopathische zielhealer zat en probeerde hem te leren wat voor een grimmig spanningsveld tussen lust voor het leven en angst voor de dood ik al een paar jaar was, lachte hij hysterisch en schreeuwde: "Je bent als een man - in de midlifecrisis! " Ik verwacht niet dat hij zijn neus in walging zal kreuken. Hij is een conservatieve man. Maar hij heeft nog steeds gelijk. Ja, ik heb een tomeloze energie, ja, ik wil eruit. Ja, ik droom van een voertuig dat ik gebruik om naar boven te suizen. Ja, ik rook weer, ik kom soms 's morgens thuis, net voordat mijn kinderen naar school gaan, ik waak over de' filistijnen 'in mijn omgeving en, ja, ik heb mezelf in een jongere man geschoten. Op mijn 45e verjaardag gaf mijn levensgezel me een wenskaart, toen een lachende witbebaarde Harley-coureur en de zin "Let it crack, old man!". Helaas zijn dergelijke kaarten niet beschikbaar voor vrouwen. Naar verluidt is de midlife-crisis gewoon iets voor mannen. Dat moet dringend veranderen. Ik eis ook dit laatste mannelijke voorrecht voor mezelf op. Als een vrouw. En ik ben niet de enige. Twee van mijn vrienden zijn al vertrokken, de een ging gewoon naar de woestijn en de ander naar de armen van een avonturier.
Het zijn turbulente emoties, ze zijn niet alleen leuk, maar ook beangstigend. Dus ik zocht en vond een oriëntatie in het boek van evolutionair bioloog David Bainbridge. Het wordt "We Middle Ager, Our Best Years" genoemd en de Britse auteur streeft er slim naar om hulde te brengen aan ons mensen tussen de 40 en 60 jaar. Door te beweren dat de mens op zijn middelbare leeftijd zo in evenwicht is tussen schepping en vernietiging Gevoel en begrip dat ik het geluk heb eindelijk de 'cognitieve climax in het leven van het intelligentste levende wezen in het ons bekende universum' te hebben bereikt. De onderzoeker David Bainbridge beschouwt de 'midlifecrisis' echter als een uitvinding van mensen die de spot willen drijven met mannen van middelbare leeftijd. Wat hij schrijft is heel interessant, maar deels doordringend optimistisch en in sommige opzichten verkeerd. Omdat: ik ben een vrouw en in de midlifecrisis! En ze is verdomd serieus. Als je er helemaal onderaan bent.
Het begon toen ik moeder werd. Plotseling drong het tot me door dat mijn leven eindig is. Tot die tijd had ik in de overtuiging geleefd dat je nog zoveel tijd hebt! Vrienden die er niet in slaagden om ouder te worden en verdrietig werden op hun verjaardagen, lachten niet alleen om me. Ik heb haar echt niet begrepen. We zijn nog jong, zei ik. Maar plotseling leek mijn leven niet meer voor me te staan. Maar achter mij. Het was een plotseling besef. Alsof ik voor het eerst plotseling was omgedraaid. Ik was diep geschokt.
Wat had dat met de kinderen te maken? Mijn vriendin zei: je wordt bang voor je eigen dood, omdat de kinderen er een nodig hebben. Ik dacht: nu ik het leven heb geschapen, zou ik me bewust zijn van het einde ervan. De positieve bioloog Bainbridge zou het me op deze manier uitleggen: ik wilde kinderen hebben omwille van het houden van de soort, maar dat was niet mijn plicht. Het is de plicht van de middelbare leeftijd om hun kennis, hun ervaring en hun zorg aan hun nageslacht door te geven. Hiervoor is er deze unieke lange middelbare leeftijd van de mens. Het heeft een uniek formaat hersenen. De informatie van buitenaf heeft nodig, omdat zijn genen alleen mensen niet in staat stellen om te overleven zoals andere levende wezens. Mijn halve leven zou nog steeds voor me zijn: zodat ik het brein van mijn afstammelingen kan vullen met cultuur en menselijkheid.
Nakomelingen nalaten. Hiervoor is er deze unieke lange middelbare leeftijd van de mens. Het heeft een uniek formaat hersenen. De informatie van buitenaf heeft nodig, omdat zijn genen alleen mensen niet in staat stellen om te overleven zoals andere levende wezens. Mijn halve leven zou nog steeds voor me zijn: zodat ik het brein van mijn afstammelingen kan vullen met cultuur en menselijkheid.
Ik voelde me "zoals voorheen"
Dat is een leuk idee, ik zal het implementeren. Maar ze is niet genoeg voor mij. Omdat ik mezelf niet helemaal kan vergeten. Ooit waren mijn kinderen erg klein en verdriet overweldigde mij in Rome. Mandarijnen hingen begin december aan de bomen in Rome, de wind blies door mijn haar tijdens het rijden op een brommer en ik kon doen wat ik wilde. Ik voelde me vrij. Ik voelde "zoals eerder". Toen ik nog geen familie had. Ik dacht: deze vrijheid, dat is je huidige aggregatietoestand. Toen ik thuiskwam en mijn kinderen omhelsde, huilde ik. Uit schaamte. En over het verlies van mijn oude zelf, in mijn eerste leven.
Ik geloofde dat ik dit mijn verleden kon voltooien. Of om te hebben. En dat was waarschijnlijk het moment waarop ik me afwendde, me omdraaide - en opeens leek het leven maar half zo lang.Ik probeerde de angst te negeren en ze werd stiller. Het was niet langer de angst voor het einde. Het was stil. Stilstand betekent: het leven is nu halverwege. Helaas is het tegenwoordig erg lang. De essenties zijn gedaan. En zo gaat het maar door. 40 jaar. In lange tijd.
Ik keek naar de mensen om me heen en de meesten schenen ermee in het reine te komen, in de eeuwig dezelfde herhaling van het dagelijks leven, op de bank, in hun comfortzone. Sommigen braken uit, met woedende woede, en vernietigden hun relaties en families. Ik wilde niet allebei: niet stilstaan en niet het einde. Dus lag ik elke nacht in bed voordat ik in slaap viel en viel van alle referenties. Ik staarde als niets naar de kamer. De leegte. Alles, afgezien van mijn kinderen, slaat nergens op. Vaak voelde ik me levend begraven. Dat was niet echt een angst voor de dood. Het was bang voor verlies van mensenlevens.
Maar parallel aan deze angst groeide haar tegengif, waarschijnlijk van overlevingsinstinct. Deze joie de vivre! Ze werd gedreven door de gedachte: word nu serieus! Doe wat je altijd al wilde doen! Wanneer, zo niet nu? Er groeide een kracht in me die ik nog nooit eerder had gekend. Het doet me een beetje denken aan de energie die de huismoeders van mijn vrienden kregen toen hun kinderen het huis uit waren. Toen vertrokken deze vrouwen weer. Terwijl hun mannen snel achteruitgingen, nadat ze net op cabriolet en meesteres waren vertrokken.
Later in het leven, heb je de controle over jezelf
Behalve dat ik vandaag heel anders leef: ik was nooit een huisvrouw en voel me op dit moment meer als een man. Ik veranderde van koers alsof ik in een boot zat waar ik al jaren voor de kust af zeilde en de zee op roeide. Ik wilde absoluut gaan. Ik heb mezelf niet alleen laten gaan. Maar ik zei niet NEE, ik zei JA. Vooral op het werk, voor mezelf, voor mijn eigen ideeën, wensen en bestemmingen. Ik wilde bijvoorbeeld een reportage doen over kinderarbeid in Oezbekistan. In plaats van het idee dat het veel te gevaarlijk was, te ver weg en ik geen buitenlandse verslaggever was, heb ik met de grootst mogelijke vanzelfsprekendheid voor het project gezeten. Alsof het mijn dagelijkse werk was. Verbazingwekkend genoeg werkte dat.
De bioloog Bainbridge schrijft: "De vrouw leeft eerder in het gevoel alsof de wereld haar zou overkomen en niet andersom." Op een prachtige middelbare leeftijd verandert dat echter, want het is de levensfase waarin men veel controle heeft. Over zijn eigen leven en dat van anderen. En psychologen weten dat controle en welzijn nauw met elkaar verbonden zijn. Hoe zelfzeker ik kan leven, hoe beter ik me voel. Niet voor niets, zegt David Bainbridge, vanwege hun ervaring en volwassenheid in de hele geschiedenis van de mensheid, zijn de mensen van middelbare leeftijd zo wijs dat ze niet alleen macht over zichzelf uitoefenen, maar ook over de samenleving.
Mijn dagelijks leven veranderde ook. Het begon met kleine dingen. Een glas champagne. Een dikke laag eendenleverpastei op brood. Laten we aan je sigaret trekken! Kom, laten we gaan, in de zon, in de zee en in de wereld. Ze is zo lang en ik heb maar één leven. Het woord joie de vivre is te zwak. Het is meer dan lust, het is hebzucht. Als een gorilla steekt ze op, trommelt op haar borst en roept: ik wil meer! Wie weet, misschien voor de laatste keer, voordat ik oud en zwak word? En daarom moet ze eruit, de kracht. Anders ben ik me er diep van bewust, word ik ziek.
"Crisis" betekent eigenlijk opinie, oordeel, beslissing. Je bevindt je op een keerpunt. Je beoordeelt opeens hetzelfde op een andere manier. Jij verandert. Het is een transformatie. Er moet niet om gelachen of gestopt worden in het midden. Omdat we er allemaal bij betrokken zijn: niet alleen ik heb een crisis, de anderen snappen het - door mij. Omdat ik de bestaande omstandigheden provoceer. Helaas doen ze dat niet allemaal. De partners zijn dat niet, de familie niet, de vriendinnen niet. Uit angst. Voor veranderingen en onconventioneel gedrag. Bioloog Bainbridge beweert dat het kenmerkende van de middelbare leeftijd de plotselinge verandering is. Plotseling is de huid droog, opeens zie ik het slecht, opeens ben ik een middelgroot mens. En, zoals hij zegt, op het hoogtepunt van mijn mentale stabiliteit. Dat kan komen. Maar ik moet mezelf nog steeds transformeren in een middle-gerian die zo in balans is. Dit is een gewelddadig proces, een crashfase tussen paniek en uitbundigheid.
Dit alles wilde ik mijn vrij conservatieve homeopaat laten verkwijzen. En dat mijn partner en ik nu een "open relatie" leven. Dat ik noch mijn familie noch mijn oude zelf zou opgeven. Dat de glimlach van mijn partner natuurlijk vaak overleed. En dat hij helpt met de diagnose van "irrationele hormoonboost". Hoewel hij ook weet dat ik niet in de overgangsjaren ben. "Een crisis is gemakkelijker te verduren als je de patiënt gek maakt," zei ik tegen mijn soulhealer, hem recht in de ogen kijkend. Hij keek me aan alsof ik de wereld op zijn kop had gezet.Hij is netjes gescheiden in man en vrouw. In belachelijke jongens die op hun oude dag puberjongens worden. En bij vrouwen die volwassen zijn en thuis. Uiteindelijk vroeg ik hem gewoon om iets voor te schrijven dat deze grote gorilla-hebzucht in mij ondersteunt. Toen giechelde hij, bijna als een vis, en drukte twee bolletjes in mijn hand. Zeker was het testosteron.
Lees verder David Bainbridge: "We Middle-Ager, Our Best Years" (345 p., 22,95 Euro, Velcro-Cotta)
