Huwelijk zonder liefde
"Luister", zegt Anika, nadat ze drie rode wijnflessen en twee afhaalmenu's uit China op mijn keukentafel gooide zonder te worden begroet. 'Frank heeft gisteravond het huwelijk met mij voorgesteld.' "En", vraag ik zorgvuldig terwijl ik de wijn ontkurk, "waar is het probleem?" "Ik hou niet van hem", zegt Anika.
Ik was niet voorbereid op een dergelijk existentieel antwoord. "Waarom ben je dan bij hem?" Vraag ik. "Omdat we een geweldige tijd hebben, omdat we goed opschieten, goede seks hebben, omdat ik hem vertrouw, omdat we samen kunnen lachen ...", neemt Anika een grote slok wijn, "... en omdat hij gewoon mijn beste is Vriend is het. ' "Dit is duidelijk meer dan veel andere stellen kunnen beweren," zeg ik. "Ja", antwoordt Anika, "maar kun je met een man trouwen zonder van hem te houden - in romantische zin?"
"Ik ben bang dat dat niet genoeg is", antwoordt Anika. "En op hetzelfde moment, ben ik bang dat mijn eisen te hoog zijn." De Chinese menu's zijn nu koud, ik por in de plakkerige noedels en denk opeens aan de zuster van mijn vriend.
Ze was jarenlang bij een chirurg, deed alles voor haar, reisde met haar mee naar de maan en terug. Maar ze beweerde niet van hem te houden. Ergens daar, dacht ze, wachtend op iets groters. Op een gegeven moment was dat te stom voor de chirurg. Vandaag is ze 42, ver van haar geplande twee kinderen, ze heeft de droommens nog niet gevonden en ze huilt naar de chirurg. Maar hij heeft natuurlijk een andere.
"Misschien herkennen we soms niet echt liefde, omdat we veel te veel verwachten", zeg ik tegen Anika. Omdat we liefde altijd gelijk stellen aan opwinding, passie en groot drama. Maar het leven is geen noodtoestand.
Als we als een paar willen leven, moeten we accepteren dat in langdurige relaties de passie zin verliest en vriendschap haar plaats inneemt. Liefde is aan het veranderen. Waarom is het zo moeilijk om de persoon te kiezen wiens gezicht we 's ochtends beter kunnen verdragen dan veel andere mensen? Moet die verdoemde altijd de grote liefde zijn?
"Doe het," zeg ik tegen Anika, voor ons drie lege wijnflessen, "trouw met Frank."
Blij zonder liefde? 'S Nachts droom ik van trouwjurken. Ik word wakker, Lars slaapt naast me. Goed ruikend en warm en vertrouwd. Ik moet nadenken over onze eerste weken, ze zijn jaren geleden. Hoe goed voelde het met hem. Plots had ik niet langer het gevoel dat ik andere opties moest testen. Ik wilde Lars. Niet omdat het de gemakkelijkste manier is om eind jaren twintig een keuze te maken voor een persoon met wie je een redelijk aardig leven kunt leiden. En niet omdat je op een gegeven moment tevreden moet zijn met wat je hebt.
Omdat tevredenheid geen geluk is. Tevredenheid is een toestand die het leven een tijdje draaglijk maakt.
Ik wilde Lars omdat ik zeker wist dat ik van hem hield. Ik kan niet meer slapen en duiken in de donkere keuken. Er hangen foto's aan de koelkast. Lars en ik bij de zee, Lars en ik op Sardinië. Lachen. Gelukkig. Tevreden relaties zijn gewoon een ogenschijnlijk gelukkige constructie die je opbouwt als je ontkent dat liefde je niet nog een keer heeft betrapt. De leugen van het leven kan worden gecondenseerd, totdat het verlangen naar grote emoties slechts een zacht gefluister is, dat dan wordt overstemd door de gebarbelkreet.
Ik ben erg ellendig. Hebben Anika en Frank het verdienen om als een compromis te eindigen? Heeft niet iedereen het recht op liefde? En heeft niet iedereen het recht om bemind te worden? Frank ook? Is een bruiloft zonder liefde geen groot zelfbedrog? Ik had het mis. Ik zal morgenochtend Anika moeten bellen. Vrijdag, 7.25 uur. Ik zal haar wakker maken. Ze zal geërgerd zijn. Het maakt niet uit. Dit gaat over een heel groot verhaal. "Anika," zeg ik, "Ik herinner me een aantal zeer belangrijke dingen gisteravond."
Vrijdagochtend, 07:45 uur Ik heb mijn vriendin zojuist geadviseerd niet met haar vriend te trouwen. En weet niet precies of deze beslissing juist is.
