Bedankt, ik wil je Instagram-foto's niet nemen!
Ondertussen haat ik het, wanneer vrienden me spontaan in hun armen trekken. Volgens ervaring zullen ze dan doen met de andere arm. Documentsselfies onze omhelzing, waarop ze glimlachen glimlachen en ik frons. Als je ze vraagt om dit in ieder geval niet publiekelijk te uploaden, reageren ze onbegrijpend om te snuiven: "Waarom? Je ziet er niet zo slecht uit.? Dank je wel!
Onlangs was ik op een verjaardag, die meerdere keren in verschillende settings werd gevierd. In de uitnodiging was je al geïnstrueerd om de outfit overeenkomstig aan te passen. De gasten zaten stijlvol of dansten fotogeniek met opgeheven armen of gewoon geknuffeld decoratief in de juiste trilogie in een landschapsformaat? als onderdeel van de publieke enscenering #birthdaygirl #soblessed #beautifulfriends. Anders moesten ze voor zichzelf zorgen, omdat het feestvarken bezig was met virtuele vrienden op sociale media om het te vieren en gefeliciteerd op Facebook om commentaar te geven.
Ik ben geen Garnierbeilgae voor de foto
Bijna iedereen is zijn eigen blogger geworden en de Vriendenkring moet beschikbaar zijn als een optische Garnierbeilage voor het ongevraagd posten van berichten. Meer en meer evenementen moeten zonder mij plaatsvinden. Als je het recht op je eigen foto moet claimen tijdens een privédiner en deze ouderwetse houding urenlang moet verdedigen, kan de stemmingsschade niet worden gecorrigeerd door veel gin-tonics. Ik wil de volgende ochtend niet op Facebook en Instagram kijken, hoe geïrriteerd ik was dat gasten gemuteerd waren in paparazzi. Of hoe grappig ik eruit zie met een mond vol kauwen.
Niet benauwd, maar exclusief
Er was eens een privé-leven en dat was, net als alle andere dingen, onzichtbaar. Ik mis het. In de Berghain, de meest undergroundclub van Berlijn, geldt een streng fotoverbod: zonder bewaking door camera's leeft en voelt het intenser. Ik ben niet benauwd, maar exclusief! Omdat niets zo heilig is voor een handvol Likes: op het internet worden video's gemarteld, waarin eenzame grootvaders huilen, omdat ze ze verrassen met een hondenpuppy; anderen filmen hoe hun kinderen uit hun dak gaan omdat ze geen nieuw broertje of zusje willen.
Zo ontroerend of grappig is dat? Ik wil het niet zien. Hoe kun je je geliefden aan het publiek laten zien? Is dat niet juridisch en moreel verkeerd? Ik zou me zo vernederd voelen als ik een driftbui had en mijn kinderen filmden het en zeiden "LOL! Mama kernsmelting? zou het eeuwige Google-jachtterrein insturen.
Lange tijd werken de dwergen van "Bravo" aan hun leven als een fotoverhaal. Liefhebbers kiezen elkaar op basis van hun Instragramtauglichkeit als een koppel. Kinderen mogen niet langer onbevlekt op de speelplaats staan. Alleen ik ben taai: nee, ik heb geen foto voor jou! Ik ben geen nerd in je enscenering van sociale media. Kunnen we toch nog vrienden zijn?
