Dit is echt het geval op de afdeling spoedeisende hulp
"Meneer B., ik zal meteen bij u zijn." Het is de zin die Dr. Sara Sheikhzadeh zal die dag meestal zeggen. Samen met zijn variaties "Ik heb gelijk" of "In vijf minuten". De 41-jarige heeft zelfs geen tijd om zich te verkleden als ze rond zeven uur de centrale noodsituatieruimte op de begane grond van de Asklepios Klinik Hamburg-Harburg betreedt. 'Ik breng liever de minuten door met de patiënten', zegt ze en haast zich door haar gang in haar zomerjurk.
Niemand wordt hierheen gestuurd
Nu, tijdens de week en vroeg in de ochtend, komen er maar een paar naar de eerste hulp. Twee patiënten zitten in de wachtkamer: een jonge, zeer bleke vrouw * met haar ouders, die medisch behandeld moest worden na een zelfmoordpoging en nu wacht op haar vrijlating, en een man die onlangs een knieoperatie heeft ondergaan en nu zijn hele been pijn doet , Hij zal na ongeveer? Gevraagd door een arts in een van de behandelkamers gedurende 20 minuten.
Ondertussen reist Sara Sheikhzadeh door de ziekenkamers van de eerste hulp. In de? Nacht meerdere patiënten zijn toegelaten,? die de afgelopen uren daar heeft doorgebracht om te controleren. Het team van artsen en verpleegkundigen kan altijd in de gaten houden hoe ze het doen door naar de grote schermen achter de registratiebalie te kijken; ze zenden hartactiviteit en ademritme uit als kleurrijke rondingen.
Een van hen behoort toe aan een "oudere man met chronische longobstructie in het eindstadium, in de volksmond rokerroest genoemd. 'S Avonds werd hij door een acute noodsituatie naar de reddingsdienst gebracht. Nu zou hij in het ziekenhuis moeten worden opgenomen. Sara Sheikhzadeh belt verschillende ziekenhuisafdelingen. Onmiddellijk daarna vraagt ze om een patiënt in de radiologie: "Mevrouw H., wie kan nu naar computertomografie komen?"
Ze is er altijd voor haar team en patiënten
"Een spoedeisende hulp is net zo goed als de kliniek erachter", legt de arts uit, nadat ze terug is van haar eerste tournee, maar dan is haar kliniekoutfit gemaakt van een blauw shirt met korte mouwen en een blauwe broek. "Als het hier te druk is, is dat het probleem van de hele kliniek."
Gedurende drie jaar is de getrainde cardioloog hoofd van de afdeling spoedeisende hulp geweest en is er veel veranderd en heeft hij gedurende deze tijd nieuwe processen gecreëerd. De arts spreekt energiek en snel, en lost haar tegenhanger op: "In veel spoedeisende hulpafdelingen werken bijvoorbeeld heel jonge, onervaren artsen soms zijn ze onzeker en zijn er onnodige dubbele onderzoeken." Artsen die hen inhuren, hebben daarom minstens een jaar klinische ervaring nodig.
Ze is de hele dag beschikbaar voor haar team. Vorige week, na een telefoontje in het holst van de nacht, stapte ze in de auto om de dienstdoende artsen te ondersteunen.
Of je niet eindelijk kunt gaan, zegt de vader van de jonge vrouw en komt aan de balie. Hij is zichtbaar gespannen. Je bent hier nu al uren. "Oké, meneer B.", zegt Sara Sheikhzadeh terwijl ze de release-brief op de computer voltooit. De jonge vrouw werd 's nachts opgenomen. De sneden die ze had gemaakt waren zo diep dat ze moesten worden genaaid. Wanneer het gezin wat later de kliniek verlaat, is er al een afspraak met de psychiater gemaakt voor de dochter. Sara Sheikhzadeh zegt: "Je drinkt dit vandaag nog steeds om mijnentwil," en gaf haar twee flessen mineraalwater. De jonge vrouw glimlacht verlegen. De dokter legt vaarwel haar hand op de schouder van zijn vader: "Scheld haar niet."
Niet elke patiënt hoort thuis op de afdeling spoedeisende hulp
Ondertussen is het net over negen en staan mensen al in een kleine rij voor de ondertekenende balie. De meeste van hen zien er op het eerste gezicht niet bijzonder slecht uit. Er zijn enquêtes dat nu elke derde patiënt op de afdeling spoedeisende hulp valt in de categorie "ingehouden", dus bijvoorbeeld met verkoudheid of rugklachten, die niet acuut zijn, maar al weken bestaan, of zelfs gewoon ziekteverlof toestaan , Alle zorgen waarmee je ongetwijfeld beter thuis of in de praktijk zou zijn.
Sara Sheikhzadeh ziet het niet dramatisch: "Hoewel dit geen echte noodgevallen zijn, hebben deze patiënten medische zorg nodig - natuurlijk zorgen wij voor hen, maar een hartaanval of een beroerte komt voor, dan moet iemand met ingegroeide teennagels gewoon wachten dat is niet anders. "
Verpleegster Monika Beutler is de eerste die de klachten aan de nieuwkomers beschrijft. Zij is verantwoordelijk voor de zogenaamde triage, dat wil zeggen dat ze, afhankelijk van de urgentie, de kleuren groen, geel of rood toewijst. Een vrouw met vermoedelijke meningitis moet rechtstreeks naar een isolatiekamer gaan, een man naar urologie, omdat de juiste spoedafdeling er gewoon niet is.
Het is opvallend hoeveel van de patiënten, bijna een op de twee, zich aanmelden met een overschrijvingsformulier. Dus ze komen niet vanzelf, een andere dokter stuurt ze.Mogelijk komt dit ook door het feit dat, volgens een onderzoek door het Hamburgse Centrum voor Gezondheidseconomie, praktiserende artsen aan het einde van het kwartaal regelmatig minder patiënten nemen voor routine-onderzoeken. Hun budgetten zijn dan uitgeput en ze zouden ze bijna gratis behandelen. De artsenvereniging van het panel ontkent dit fenomeen.
Diagnoses zijn vaak sneller op de afdeling spoedeisende hulp
"Ik heb de indruk dat de controle in het systeem niet optimaal is, de patiënten staan steeds meer op zichzelf", zegt Dr. med. Sheikhzadeh. Ze herinnert zich haar eigen hernia een paar jaar geleden. 'Van de huisarts tot de orthopedist, van daar tot de chirurg in de wervelkolom, die me toen naar de MRT stuurde - het duurde allemaal een week.' Op de spoedeisende hulp zijn echter specialisten uit verschillende disciplines aanwezig. "Dan wacht je misschien een paar uur, maar dan ga je naar huis met de diagnose, pijnstillers en recepten, en als je de volgende dag een belangrijke date in je werk hebt, doe het dan."
Sara Sheikhzadeh leunt nu tegen een halfhoge kast achter de registratie en bespreekt met senior arts Jan Wietz. De kamer, waarin de artsen eerder met pensioen zijn gegaan, heeft ze opgelost, zodat ze ook ruimtelijk dichter bij de patiënt staan.
Monika Beutler heeft nu een oudere vrouw. Ze vouwde haar hand, legt ze met een licht trage stem uit. "Moeten we er een zalf op doen?" Sara Sheikhzadeh vraagt van achteren en haar stem wordt zacht. De vrouw knikt opgelucht. "Ze is hier elke dag, altijd met iets anders", zegt de dokter. "Ze krijgt wat liefdesitems en dat is prima." Dan kijkt ze naar een monitor aan de muur die laat zien hoeveel patiënten met welke kleurcode op de eerste hulp zijn en hoeveel tijd ze daar hebben doorgebracht. "Ga je naar mevrouw A., die al 20 minuten wacht," zegt Sheikhzadeh over haar schouder naar een jonge dokter.
Wij zijn een spiegel van de samenleving
Hoe lang blijf je hier gemiddeld? "Dat kun je niet schrijven", zegt de dokter snel, nadat ze het exacte aantal minuten heeft gebeld. "Feit is dat calamiteiten altijd onmiddellijk zijn en dat patiënten met kleine kwalen soms om de tien minuten boos worden wanneer ze worden overvallen door ambulancechauffeurs."
Ondertussen hebben zorgverzekeraars, medische vereniging en beleid het probleem van volledige spoedeisende hulpafdelingen erkend en opgeroepen tot actie. De hulpdienst van de Vereniging van wettelijke ziekteverzekeringsartsen moet daarom beter bekend zijn met postercampagnes. En sinds vorig najaar heeft Harburg in Harburg een praktijk voor spoedgevallen in de onmiddellijke nabijheid van de eerste hulp, die de last van de kliniek 's avonds en in het weekend moet verlichten. Misschien een model voor de toekomst.
Natuurlijk, is haar team? en jij ook? geërgerd, "als iemand weer met Haarspliss komt". Niemand zou ze echter wegsturen en niemand zou te lang moeten wachten op de straf: "Als je zulke patiënten snel ziet, en dat is precies wat we proberen te doen, dan zijn ze snel verdwenen."
Wat ze hier het meest beweert, is iets anders: "De oude, multimorbide mensen binden veel meer tijd en personeel dan triviale ziekten, hartaanvallen, zelfs de zorg voor ernstig gewonden." Multimorbid betekent meerdere ziekten. Deze mensen doen het slecht, en toch kunnen artsen meestal weinig doen dat ze op de lange termijn cruciaal of beter zijn.
Zoals de longzieke oudere heer vandaag. "Het zijn steeds meer mensen die langdurige medische zorg nodig hebben na een medische noodbehandeling, maar vooral extra zorg en aandacht", zegt Sara Sheikhzadeh. "Dit is een uitdaging voor de samenleving als geheel en de afdeling spoedeisende hulp is altijd een spiegel van de huidige ontwikkelingen."
Geweld is geen nieuw fenomeen
In de nasleep van 2015 hadden ze vaak jonge mannen uit de vluchtelingenopvang van het district als patiënten, zegt de arts. "Ze hadden slechte dingen." Sommigen van hen waren agressief. Sinds enkele jaren heeft de kliniek een particuliere beveiligingsdienst ingeschakeld. Dat het geweld aanzienlijk is toegenomen Maar Sheikhzadeh zegt niet: "Ik weet het, iedereen wil dat van mij horen, maar het hebben van patiënten wordt gewelddadig is geen nieuw fenomeen, het was vaak erg stressvol voor collega's, maar we zijn getraind en we kunnen het doen . "
Kort daarna wordt een jonge man binnengebracht met de ambulance. Hij was daar gisteravond, rellen en liep blootsvoets weg. Zijn schoenen zitten nog in een plastic zak in de hoek. Nu ligt de man luid op de transportbank. De spanning van artsen en verpleegkundigen is zelfs aan de voorkant van de registratiebalie voelbaar. De beveiligingsman, een sterke kerel in zwarte kleding, snelt ernaar toe; Sara Sheikhzadeh stuurt hem weg. Dat zou de situatie alleen maar explosiever hebben gemaakt, legt ze later uit. Met gevouwen armen en een beetje afstand staat ze tegenover de patiënt. Zeg weinig, luister naar hem en uiteindelijk zal hij echt kalmeren. Het echoscopisch onderzoek van de man neemt haar over? zodra een apparaat vrij is. "Ik ben zo terug," zegt ze terwijl ze diep ademhaalt.
ALS DE PRAKTIJK IS OM: 'S Avonds,' s nachts, op feestdagen en in het weekend, kan de dienst op afroep van de Kassenärztliche Vereinigung nationaal worden bereikt op 116 117.
* Informatie over patiënten is gewijzigd door de redactie
