Waarom ik niet in God geloof - en daarom vrede heb gevonden
Een vriendin van mij is een overtuigd christen: het bijbelwezen, actief in haar gemeenschap, bidt regelmatig. Ze is een sterke en zelfverzekerde vrouw. Bovendien is ze tolerant, slim, modern en gemakkelijk te hanteren. Ik weet dat God en haar geloof veel kracht geven aan mijn vriend. Het is het beste voorbeeld dat een leven met God wonderbaarlijk kan werken.
God kan het waarschijnlijk niet met iedereen doen
Maar er zijn ook voorbeelden die aantonen dat dit niet altijd zo goed werkt. Hoe zit het met de kruistochten en oorlogen die mensen hebben geleid en geleid in de naam van God? Hoe zit het met de mannen die geen hand geven aan vrouwen omdat God het verbiedt? Of omdat mensen worden gediscrimineerd vanwege hun seksualiteit omdat ze geacht worden tegen Gods wil te zijn?
Hoe zit het met de Jehovah's Getuigen die niet deelnemen aan onze democratie in afwachting van het Koninkrijk van God? Hoe zit het met mijn moeder, die werd gediscrimineerd als een onwettig kind in een katholieke omgeving?
God heeft me altijd gewoon teleurgesteld
Het werkte helemaal niet met God en mij. Als kind probeerde ik het met volledige toewijding. Ik bad elke avond. Ik dankte God voor al het goede dat me is overkomen en raadde hem aan me te beschermen tegen dingen die me bang maken en waar ik me niet bij voel.
Vandaag heeft het kleine meisje van toen een beetje medelijden met me. Het besefte niet hoeveel het hielp om het goed te maken. In termen van bescherming heeft God me toch opgehangen. Wanneer ik met een crisis te maken had, was er niet God voor mij, maar een persoon dicht bij mij. Of ik kwam alleen uit de crisis.
Ik vond voor het eerst innerlijke vrede als atheïst
Ik neem die 100 procent van mijn rug, maar God stond altijd het opbouwen van zelfvertrouwen in de weg, Omdat ik heb besloten dat God voor mij een heel oud idee is van mensen om lastige vragen te beantwoorden, voel ik me bevrijd, opgelucht en sterker. Ik vertrouw meer op mezelf en mijn geest dan op God.
God zou mensen moeten aanbidden.
Uiteindelijk creëerden ze hem.
Innerlijke vrede (of op zijn minst de meest vredige staat die ik ken) werd voor het eerst ontdekt als atheïst.
Of mensen die oorlogen in Gods naam leven net zo positief zouden zijn als ik, als ze te horen kregen dat God slechts de 2000 jaar oude versie van Albus Perkamentus is, betwijfel ik. Het zou echter discussies met hen veel gemakkelijker maken.
