Mijn laatste loonbelastingsmoment dat ik een jaar geleden heb meegemaakt. Na acht jaar als freelance journalist had ik weer een vaste baan. De eerste payroll kwam, en mijn man, ook een redacteur, en ik boog over ons netto-inkomen om opnieuw te berekenen hoeveel iedereen zou betalen in ons huishoudbudget.

Op onze eerste date, twaalf jaar geleden, hadden we ongeveer hetzelfde bedrag verdiend. Ik wist dat dat nu anders zou zijn - ik had een baan van 83 procent, hij werkte fulltime. Toen ik de opening in zwart en wit zag, verslikte ik het bier na het werk: een derde minder, ondanks dezelfde belastingcode. Verdomme, zoveel - hoe zou dat kunnen? Heb ik gefaald bij de salarisverhoging? Was dat het bewijs dat mijn voorliefde voor experimenteren in de baan meestal groter was dan mijn verlangen naar veiligheid? Of had de kloof ook iets te maken met het feit dat ik een vrouw was, om preciezer te zijn: een moeder die niet langer zo productief en flexibel was vanwege de kinderen?

Misschien was het een mix van alles - en nog een paar redenen? Die nacht lag ik lang wakker: hoe ver zou de schaar zich verspreiden? In mijn vriendenkring (de meesten van hen zijn tussen de 35 en 55, velen hebben kinderen) zijn er precies twee stellen waarin ze meer verdient dan hij. Voor de anderen - en de vrouwen hebben hun werktijden absoluut niet verpand aan homeopathische doses - varieert de loonkloof tussen tien en veertig procent. Statistici zouden hier blij mee moeten zijn: Gemiddeld komt dit ongeveer overeen met de 21 procent die het gemiddelde bruto-uurloon van vrouwen en mannen scheidt. Aan de andere kant maakt het me gewoon boos.

Bron: Federaal bureau voor de statistiek 2018 (cijfers 2017)

© Julia Praschma

De grote verontwaardiging in Duitsland is vermist - hoewel de feiten uitnodigen om te protesteren

Voor een paar honderd tot duizend euro is minder een maand afhankelijk van een hele keten van verliezen: bijna 50 procent minder inkomen dan mannen vrouwen verzamelen in de loop van hun hele professionele leven, heeft berekend de onderzoeksdirecteur van het Instituut voor Internationale Economie van Hamburg, Christina Boll. Afhankelijk van de branche komt dat neer op een half miljoen. Later is er dienovereenkomstig minder pensioen, de Gender Pension Gap is 53 procent in Duitsland.

Bron: DIW wekelijks rapport 43/2017 (cijfers van 2012)

© Julia Praschma

Geen wonder dat bijna elke vijfde vrouw van boven de 65 jaar het risico op armoede loopt. Bijna met elk van deze cijfers bevinden we ons ruim boven het EU-gemiddelde. En al jaren. Dat had ons al naar de honderdduizenden op straat moeten drijven, voor uitvoerende kantoren, rechtbanken en parlementen, zodat de loonkloof kromp als een afgeleefde ballon. Maar de grote verontwaardiging? Tot nu toe in Duitsland gebleven.

Bron: Federaal bureau voor de statistiek 2018

© Julia Praschma

Bron: Eurostat 2018 (cijfers vanaf 2016)

© Julia Praschma

Vrouwen moeten niet genoegen nemen met lagere lonen

Waarom? Natuurlijk zijn de oorzaken van de loonkloof tussen mannen en vrouwen ingewikkeld. Schuldig slecht gemiddeld salaris van vrouwen is zelden de slechte machobaas. Maar een mix van eeuwen van groeiende nadelen, vaste rolmodellen - en soms ons eigen gedrag.Het ontrafelen en aanpakken van alles is tijdrovend, vermoeiend en onaangenaam, het kost tijd, kracht en zenuwen.

Maar het lijkt mij ook dat velen het lage loon hebben bereikt, net als bij het schrapen van een verkalkte espressomachine.

Onder het motto: net genoeg. Onderzoekers noemen dit de "normatieve kracht van bestaande omstandigheden".

Een onderzoek door de Universiteit van Konstanz laat zien waar de loonkloof tussen mannen en vrouwen leidt: als vrouwen en mannen worden beoordeeld hoe eerlijk ze bepaalde salarissen schatten, vinden beiden het perfect ok voor een vrouw om een ​​salaris te verdienen dat gelijk is aan acht procent lager dan dat de man liegt. Dus in plaats van 100 euro zijn er slechts 92 - duidelijk, omdat de man die het werk doet, borsten heeft in plaats van penis. "We zijn niet van een mindere soort", schreef de suffragist Anita Augspurg in 1912 in haar "Wake-up call to women's pulsar". Nou, je moet een eeuw later zeggen: als het gaat over salaris, blijkbaar nog.

Het moet iets verplaatsen!

Eerlijk gezegd kan dat zo niet doorgaan. Er moet eindelijk iets gebeuren - in gedachten, bedrijven, parlementen. Omdat de kansen er eigenlijk eigenlijk nooit zijn: de economie floreert, de bedrijven zijn op zoek naar professionals, diversiteit is het trendwoord van het uur. Dit alles geeft werknemers een enorme kracht om meer lonen, betere banen en flexibelere werktijden van bedrijven te eisen.

Er zijn landen zoals Denemarken en het Verenigd Koninkrijk, die bedrijven al onder druk zetten om hun loonkloven te vullen.Er zijn vindingrijke geesten zoals Julia Borggräfe, voormalig hoofd van de HR-afdeling van de Messe Berlin, of Henrike von Platen van het Fair Pay Innovation Lab, die concepten uitwerken om het werk van vrouwen en mannen eerlijker te beoordelen en de loonkloven in het bedrijf te dichten.

Maar bovenal zijn er steeds meer vrouwen die zo beledigd zijn door de beloningsverschillen tussen mannen en vrouwen dat ze het niet langer als vanzelfsprekend beschouwen of zichzelf de schuld geven, maar zich hard en zelfverzekerd verdedigen. In Hollywood hebben Oscarwinnaars zoals Jennifer Lawrence en Patricia Arquette hun frustratie op het open podium of in open brieven gelucht. In Duitsland spraken actrices als Maren Kroymann of Katrin Sass over hun eigen beloningskloofervaring. De ZDF-journaliste Birte Meier en de meester-timmerman Edeltraud Walla vochten voor hun recht op een eerlijke beloning via verschillende gerechtelijke autoriteiten. In vrouwenstakingen in IJsland of Spanje - en dit jaar op Internationale Vrouwendag voor de eerste keer in Duitsland - ontslaan miljoenen mensen hun baan uit protest.

Wat moet er gebeuren om vrouwen billijker te maken?

We presenteren vijf strategieën voor vrouwen om eerlijk te worden betaald (sterke wetten, meer geld voor sociale beroepen, meer vrouwen in STEM-beroepen, deeltijd taboe, meer praten).

Maar er is nog steeds een zesde. Toegegeven, het kost veel zenuwen, maar het is ook bijzonder belangrijk: we moeten vaak diegenen tegenspreken die ons willen overtuigen dat de loonkloof vooral de schuld is van de vrouwen zelf. Omdat ze te vaak in deeltijd werkten, kozen slechtbetaalde beroepen, te zacht onderhandelen. En de rest, de zogenaamde aangepaste kloof van ongeveer zes procent, die eigenlijk gebaseerd is op directe discriminatie, is nu echt een Kinderpups.

Bron: Boll / Lagemann 2018: loonkloof tussen mannen en vrouwen in EU-landen op basis van SES 2014, DOI: 10.2838 / 978935

© Julia Praschma

Als je iemand op deze manier ontmoet, nodig hem dan uit voor een kopje koffie. En bereken eerst hoeveel zes procent voor een Duits gemiddeld bruto jaarinkomen van 34 285 euro betekent: 2057 euro. Is dat echt triviaal?

Zet je dan in voor de schuldtheorie: als de vrouwen meer geld willen, waarom werken ze niet meer, worden ze een topmanager van een IT-groep en onderhandelen ze bij de volgende gelegenheid zo hard dat de bonussen gewoon bubbelen? Vrouwen werken al veel, met een gemiddelde van 45,5 uur per week, zelfs een uur meer dan mannen.

Bron: Tweede gendergelijkheidsrapport van de federale overheid 2017 (cijfers van 2015)

© Julia Praschma

Het probleem is dat ze maar een derde krijgen, de mannen meer dan de helft. De oplossing zou zijn: meer onbetaald werk in mannelijke handen, meer betaald in vrouwelijke handen. Maar de implementatie mislukt, zoals vaak bekend is.

Een schandaal: moeders verdienen aanzienlijk minder dan vrouwen voor de geboorte van hun kinderen

Nog maar kort geleden berekende een internationaal onderzoeksteam dat moeders in Duitsland slechts 61 procent verdienen van wat ze het jaar voor hun geboorte kregen, tien jaar na de geboorte van hun eerste kind - vooral omdat ze sindsdien maar een halve dag werken of niet meer werken. Precies: dat is een schandaal.

Maar dat is niet alleen de schuld van de moeders, die zich zogenaamd liever tussen luieremmers en zwabbers realiseren dan op het werk. Maar net zo vaak vaders die bang zijn of gewoon hun werktijden niet willen verkorten ten gunste van kinderen, meerderen die mannen in deeltijd of ouderschapsverlof houden, en - verrassen - de vaak veel lagere salarissen van vrouwen die (vooral in combinatie met een belastingsysteem dat uit de tijd is gevallen, zoekwoord: splitsing van de echtgenoot) maakt een 50:50 verdeling van huishoudelijk werk en werk vaak economische waanzin.

Het loonniveau van een door mannen gedomineerde bedrijfstak neemt af wanneer meer vrouwen daar werken

Uw tegenpartij komt tussen, met een goed verdienende technicus in huis, ziet de situatie er anders uit? Correct. Maar het zou waarschijnlijk niet helpen als plotseling alle vrouwen in STEM-beroepen zouden veranderen, er is tenslotte ook een tekort aan geschoolde arbeidskrachten in bejaardentehuizen en kinderdagverblijven.

Afgezien van dat, studies tonen aan dat het verhogen van het aandeel van vrouwen in een eens-man-gedomineerde industrie niet automatisch leidt tot vrouwen die plotseling enorme winsten maken. Maar dat het gemiddelde loonniveau van de industrie vaak daalt - omdat de vrouwen daar minder krijgen in vergelijking met hun mannelijke collega's.

Bovendien: in veel 'mannenindustrieën' is de stijging van de echt goedbetaalde posities voor vrouwen bijzonder moeilijk. De ingenieur lijdt ook onder de loonkloof tussen mannen en vrouwen - weliswaar op een hoger niveau dan de sociale pedagoog.

Gek! Vrouwen die meer geld eisen, weerspreken het idee van vrouwelijkheid

Dan moeten de vrouwen harder onderhandelen, belt je gesprekspartner. Ook correct. De enige vraag is: zou dat helpen? De gedragseconoom Iris Bohnet heeft op basis van talloze studies overtuigende argumenten aangevoerd, waarom het voor vrouwen dan mannen veel moeilijker is om te scoren in salarisbesprekingen. Het feit dat ze iets eisen, is in tegenspraak met het algemene idee van vrouwelijkheid.Dwalen? Rechts.

Maar in plaats van enthousiast te worden, adviseert Bohnet om open kaarten te spelen bij de volgende salarispoker: wijs de onderhandelingspartner op het probleem van stereotype clichés en ga dan vriendelijk, vastberaden de ring in. Vanuit een gedragsmatig economisch oogpunt, zich proberen aan te passen als een vrouw in de baan aan de regels van de mens, namelijk hoe dan ook een run in het hamsterwiel. De overtuiging van Bohnet gaat eigenlijk alleen vordert met gelijke rechten wanneer de regels veranderen. In plaats van items en geld over te dragen, zouden bedrijven bijvoorbeeld moeten onthullen waarom wie wat en hoeveel heeft verdiend en op welke post. Alleen dan wordt discriminatie zichtbaar. En kon worden gevochten.

De beloningsverschillen tussen vrouwen en mannen mogen geen taboe blijven!

Of overtuig je met deze argumenten je koffieuitnodiging? Eerlijk gezegd, ik weet het niet. Maar jullie twee hebben tenminste iets gedaan dat bijna niemand nog durft: je hebt gepraat. Over vrouwen en mannen en geld - volgens de socioloog Jutta Allmendinger een geweldig taboe-onderwerp van onze tijd. Als we de loonkloof tussen mannen en vrouwen willen invullen, hebben we niets meer: ​​we moeten dit taboe doorbreken. Omdat er zoveel van afhankelijk is. Daarom: Bespreek! Vraag! Gedoe! In de baan en thuis. Met de partner, de collega's, de supervisor. En begin meteen met: wanneer was UW laatste loonkloofmoment tussen mannen en vrouwen?

Uitwisseling in de ChroniquesDuVasteMonde-community: en hoe gaat het met u?

We zien uitwisseling en transparantie als een belangrijke stap op weg naar verandering. Wat zijn uw ervaringen met de Gender Pay Gap? Krijg je wat je verdient? Ook vergeleken met de mannelijke collega's? Of is het salaris hetzelfde, maar met toeslagen of bonussen worden de mannen als meer beschouwd? Welke ervaringen heb je met je meerderen, salarisdiscussies en dagelijkse vrouwenhaat op het werk? Maak een praatje in de ChroniquesDuVasteMonde-community - we kijken uit naar spannende discussies!

Julian Assange: Why the world needs WikiLeaks (Mei 2024).