Een zoals Agnès en associatief
Voordat Agnès Varda een film maakt, houdt ze ervan bij te praten in het woordenboek. Benadert ze haar onderwerpen alfabetisch, associatief? en wie over haar en haar levenswerk het beste wil praten, begint met de letter A. A like Arlette. Dit is wat haar ouders het meisje noemden, geboren in Brussel in 1928 maar verwekt in Arles. Omdat Arlette echter altijd haar eigen gedachten had, ging ze, nauwelijks oud, naar het stadhuis in de Zuid-Franse havenstad Sete, waar het gezin tijdens de Tweede Wereldoorlog was geëmigreerd en waar ze jaren op een zeilboot woonde. Ze vroeg om een naamsverandering en noemde zichzelf Agnès. Agnès Varda.
Agnès Varda zet haar ideeën om in daden.
Vanaf dat moment zou haar levenslijn op het raakvlak van land en water liggen. Als vluchteling op het strand van Sète, als student kunstgeschiedenis en filmmaker op de linkeroever van de Seine, als reiziger op het strand in Los Angeles, als moeder, echtgenote en weduwe op het strand van Noirmoutier. "Als je mensen opende, zou je landschappen vinden, in mij vind je stranden", zegt Agnès Varda. Gestrand en wrakhout, schelpen, stenen en mensen.
In haar nieuwe autobiografische film "The Beaches of Agnès" zet ze haar camera op het strand en spreidt grote spiegels in het zand. Dit weerspiegelt kinderen en metgezellen, oude filmfragmenten en huidige interviews, reflecties en opmerkingen op een surrealistische manier. Ze vermenigvuldigen zich in het water en in de lucht en lossen op in alles en niets. Dan spreidt de filmmaker haar armen uit en loopt achteruit, nieuwsgierig als een meisje, naar haar verleden.
Al in 1954, toen haar beroep nog steeds mannelijk was, werd Agnès Varda "de belangrijkste vrouwelijke filmregisseur ter wereld" genoemd. In haar spectaculaire eerste film "La Pointe Courte" vertelt ze over het vissersleven in het vissersdorp met dezelfde naam en een liefdevol koppel dat wil scheiden maar dat niet kan.
Agnès Varda - filmmaker van de inhoud van het hart
Zo richtte ze de auteursfilm op van de "Nouvelle Vague", een stijl die grootheden als François Truffaut en Jean-Luc Godard aanspeelden. 53 jaar later bezoekt Agnès Varda de mensen uit "La Pointe Courte" opnieuw voor haar filmautobiografie. Ze komt als filmmaker en vriend. Wat een afscheid: voor de camera val je talloze keren in de armen. Omdat je het leuk vindt. Voor degenen die in die tijd kinderen waren en nu varen als vissers met verweerde, schrale gezichten, helpt Agnès Varda spontaan met netten in een scène. Dat is wat ze had geleerd toen ze na het afronden van de middelbare school had omgekocht met een camera in haar rugzak en met zeelieden op Corsica had gewerkt.
Na haar terugkeer, eind jaren veertig, studeerde ze kunstgeschiedenis en maakte ze naam als fotograaf. Voordat haar foto's begonnen te bewegen en de Franse critici juichten: "Voor het eerst spreekt een vrouw tot ons - wat een gebeurtenis!" En Agnès Varda? "Ik ben dol op beroemd zijn," zei ze, "maar ik wil iets kunnen zeggen waar mensen van genieten en aan denken." Zelf kan ze blij zijn met de kleinste dingen: in haar film 'The Collector and the Collector' (2000) sjokt de kleine bolvormige vrouw met rubberen laarzen over een veld ergens in het midden van Frankrijk? en ontdekt een aardappel in hartvorm. "Mag ik ze hebben?", Vraagt ze aan de aardappelverzamelaars, die oppikken wat er na de oogst over is. Ze houdt het aardappelhart met één hand vast en filmt met de andere. Het is niet in een script geschreven, maar iedereen kan het nu zien: hoe mooi is een aardappel!
Agnès Varda pakt met heel haar hart op wat ze in handen krijgt, verwondert en filmt. Zelfs haar kapsel, deze jaren 70 gekleurde pageboy-staart, die rond haar hoofd zit als een wollen hoed, is minder een kenmerk dan een veld van experimenten: soms laat ze de kleur groeien tot het grijs-witte hoekpunt zichtbaar wordt. Omdat het je interesseert hoe veroudering eruit ziet.
Als een lauwerkrans, alleen niet groen, maar rood. Haar ernstig zieke echtgenoot, de filmregisseur Jacques Demy, streelde ze met de camera over zijn gerimpelde armen en handen kort voor zijn dood, terwijl hij nadenkend door zijn vingers over het zand nadacht. "Geluk is een spiegelspel en wordt alleen perfect gedeeld", is een mooie zin van haar. Ze is een gelukkig persoon omdat ze houdt van wat ze waarneemt, deelt en communiceert.
Documentatie en fictie: Agnès Varda doet beide
Het banale en het surrealistische, het kleinburgerlijke, het vuil en het exotische, documentaire en fictie, moeder zijn en films maken: Agnès wilde altijd alles tegelijkertijd, en dat lukte.Toen ze vanwege haar zoontje niet wilde reizen, maar zoveel mogelijk vanuit haar Parijse huis wilde werken, maakte ze in 1975 gewoon een film over de winkels en ambachtelijke winkels van haar straat: de "Daguerréotypes" noemde haar de poëtische beelden en interviews van de bakker en zijn vrouw, de loodgieter en de man bij de kiosk.
Het enige dat ze nodig had, was een camera en een kabeltrommel met een lange kabel die ze 's ochtends in het stopcontact stopte, oprolde en' s avonds weer oprolde. Tot op de dag van vandaag woont ze met haar katten in de Rue Daguerre in het 14e arrondissement en werkt ze in haar productiebedrijf Ciné-Tamaris, opgericht in 1954. Hier kan ze doen wat ze wil volgens haar eigen ideeën en haar alles laten doen, van exposé tot kopiëren.
Geluk wordt alleen volledig gedeeld.
Agnès Varda vond zelfs zijn eigen verhalende stijl uit: de "Cinécriture", het "filmschrijven". Hij begint met het filmidee, dat het een structuur geeft maar geen script. Het draait rond zijn onderwerp, komt van de honderdste tot de duizendste tot de werkelijke en mengt een meerlagige puzzel van binnen, zij- en buitenperspectieven om uiteindelijk verrast te zien wat er van is geworden? een vrolijke sociaal-politieke film die niet beschuldigt, of een feministisch-artistiek. Agnès Varda was altijd verloofd: in 1972 liep ze op straat met een dikke buik om aan te tonen dat ze abortief was. Haar roadmovie "Bird Free", waarin de Franse actrice Sandrine Bonnaire als dakloze vrouw door de koude Midi trekt, ontving niet alleen de Gouden Leeuw op het Filmfestival van Venetië, maar leidde ook tot een debat over dakloosheid.
Het ritme van haar films volgt het schommelen van de zeilboot op de golven van Varda's jeugd. Luchtig en vrij, zelfs als er nu en dan iemand in het water valt. Kan het intuïtief, speels, van de ene ontdekking naar de andere gaan? en vertelt over mensen die aan de vooravond staan van onze wegwerpmaatschappij. Met haar digitale camera volgt ze de dakloze man die voorover buigt en volgt, de pikkende vogels en de met teer besmette mensen volgen die aan de kust worden opgepakt omdat ze niet langer kunnen vliegen. Met lood in haar voeten, omdat de wereld zo verschrikkelijk is als ze ooit zei. En tegelijkertijd met vleugels, als een zorgeloze zeemeeuw die rond de mast van een zeil cirkelt.
