Christiane Paul: "Het kan niet zonder strijd zijn"
Over de film "Of je het nu leuk vindt of niet"
"Nu is het voorbij!" Denkt eraan, Laura, die terminaal ziek is met kanker (Katharina Schubert), breekt haar chemotherapie af en neemt haar verblijfplaats bij haar ouders om in vrede te sterven in haar oude kinderkamer. Haar moeder (Senta Berger) kan dit niet aan en noemt Laura's drie zussen Susa (Christiane Paul), Coco (Anna Böger) en Toni (Julia Maria Köhler) om hen te helpen een brede behandeling te krijgen. Maar Laura blijft koppig. Maar ze wil nog steeds de resterende tijd gebruiken om haar familie weer dichter bij elkaar te brengen. Een hartelijke, echte film die erin slaagt om gemakkelijk toegang te krijgen tot de ernstige problemen van dood en euthanasie door het leven te vieren zolang het duurt.
Interview met Christiane Paul
ChroniquesDuVasteMonde.com: Four Sisters nodig om regisseur Ben Verbong te vinden voor "Of je het wilt of niet." Was het duidelijk bij de casting welke actrice welke zuster zou spelen?
Christiane Paul: Ja, de regisseur en de producent hadden al heel duidelijke ideeën.
ChroniquesDuVasteMonde.com: En je kunt je ook het beste identificeren met de rol van Susa?
Christiane Paul: Nee, niet aan het begin. Ik was ook terughoudend om de rol helemaal te accepteren of niet. Maar het script was zo goed dat ik eindelijk ja zei.
ChroniquesDuVasteMonde.com: Waarom had je in het begin problemen met Susa?
Christiane Paul: Omdat ze geen sympathisant is. Niet dat ik altijd een sympathisant ben, maar zij is een moeilijk persoon - zeer ongenaakbaar, erg cool, iemand met haar op de tanden, die graag zijn vinger in de wond steekt en zeer pijnlijk is. Uiteindelijk is het een grote uitdaging en een groot plezier gebleken om zelfs het "kwaad" te spelen, zij het dat een transformatie ondergaat. In één scène onthult Susa zichzelf en haar gevoelens heel erg.
Na "Of je het nu leuk vindt of niet" heb ik gefilmd met Ulrich Tukur, Marie Bäumer en Bruno Ganz "Der große Kater". Ik speel ook een persoon die de andere kant probeert te intrigeren en beïnvloeden, niet alleen de hoofdrolspeler, maar de antagonist. Ik weet niet of dat iets met mij te maken heeft (lacht), maar het is absoluut spannend. Een goed voorbeeld voor dergelijke rollen is Glenn Close. Ze is gewoon prachtig als slecht.
ChroniquesDuVasteMonde.com: In het tafereel dat u noemde, krijgt u de indruk dat Susa het minst van alles het hoofd biedt aan de nakende dood van de zuster.
Christiane Paul: Je kunt die score niet doen, denk ik. Het is moeilijk voor iedereen in het gezin om met de situatie om te gaan - slechts één persoon in de film heeft meer kans om het te laten zien en de ander minder.
ChroniquesDuVasteMonde.com: Susa's motto is: "Je kunt niet opgeven". Kun je je ermee identificeren?
Christiane Paul: Eigenlijk, maar met Susa is het een ontsnapping. Ze probeert een confrontatie met de feitelijke situatie te vermijden. Dit is anders voor mij, ik heb de situatie al onder ogen. Natuurlijk zou ik altijd proberen alles mogelijk te maken, maar Susa wil niet geconfronteerd worden met de dood van haar zus of met het feit dat ze al jarenlang niet voor haar en de familie zorgt. Aan de andere kant heeft Susa al een sprankje hoop dat je haar zus kunt helpen. De geneeskunde is klaar vandaag, en Susa, die in het bankwezen werkt en weet dat alles haalbaar is als je het kunt betalen, probeert natuurlijk alles - ongeacht de kosten.
ChroniquesDuVasteMonde.com: Je hebt zelf een zus. Zou je kunnen putten uit je schat aan ervaring voor de film?
Christiane Paul: Niet helemaal, het leeftijdsverschil is te groot voor ons. Mijn zus is 12 jaar ouder dan ik. Natuurlijk hebben we al gemeenschappelijke herinneringen aan de kindertijd en ons gezinsleven. Maar de constellatie in de film is dan een andere. Daar zijn we als de orgelpijpen, vier zussen, allemaal samen opgegroeid.
ChroniquesDuVasteMonde.com: En zodra ze thuis zijn, vallen ze terug in hun oude rollen.
Christiane Paul: Ja, dat weet ik ook van ons. Dat is oke. Voor de ouders blijf je het kind een heel leven lang.
ChroniquesDuVasteMonde.com: Het gezin in de film is uiteengegaan, maar komt in deze specifieke situatie dichtbij. Hoe lukt het je niet zo ver uit elkaar te bewegen?
Christiane Paul: Dat is moeilijk. En niet elke familie heeft zo'n goede basis als deze in de film. Als de basis ontbreekt, moet je wegblijven en je familie elders zoeken, bijvoorbeeld in de vriendenkring. Rust, liefde en verdraagzaamheid zijn absoluut belangrijk - in elk opzicht.Het crasht ook van tijd tot tijd bij ons thuis. Het werkt niet zonder argument en conflict. Anders zou dat geen eerlijke omgang met elkaar zijn. Maar als je een goede basis hebt, zul je je weer samen vinden.
ChroniquesDuVasteMonde.com: En je hebt deze goede basis?
Christiane Paul: Ja, maar ik vraag me nu al af of ik er voor mijn familie kan zijn zoals het voor mij is. Ik heb het erg druk nu. Ik reis veel vanwege mijn baan, maar ik wil er zijn voor mijn ouders als ze me echt nodig hebben. Ze vragen daar niet om, maar ik denk dat dat er maar een deel van is.
ChroniquesDuVasteMonde.com: De film gaat ook over euthanasie. Hoe voel je je hierover? Jij was ook een dokter.
Christiane Paul: Dat heeft daar niet veel mee te maken. Ik was slechts anderhalf jaar arts. Met betrekking tot het onderwerp euthanasie is er nog steeds veel behoefte aan discussie in Duitsland. Iedereen moet het recht hebben om zelf te beslissen wanneer hij of zij wil gaan. En als hij besluit te vertrekken, kan het niet zo zijn dat hij naar het buitenland moet reizen. We hebben nieuwe wetgeving nodig. Dat er potentieel is voor misbruik kan niet worden uitgesloten. Maar je moet dat onder ogen zien. We hebben een veranderde samenleving, een moderne samenleving met mensen die langer leven, maar die mogelijk langer lijden. Getroffen personen moeten de mogelijkheid hebben om te reageren als ze dat willen. De levende wil is een begin.
De trailer voor de film "Of je het nu leuk vindt of niet"
