Kom op met plezier! Waarom zouden we weer normaal eten?

De dag dat ik besloot dat ik nooit meer honger zou krijgen, nam ik een hamer uit de gereedschapskist, ging naar de badkamer en sneed in mijn schalen totdat alle tegels gespikkeld waren met witte plastic splinters.

Toen kleedde ik me naakt uit en ging voor de grote spiegel in de gang staan. "Dat ben jij," zei ik hardop, "en je moet langzaam beginnen te houden van wat je hier ziet, want niets zal dat veranderen."

Ik keek naar mijn dijen en hun ingewanden staken samen als verliefde tieners. Ik keek naar mijn uitbundige heupen. De nogal platte maag in de onopvallende speklaag. Kortom, ik zag er altijd uit, gewoon opgevuld een beetje. En terwijl ik daar was om te worstelen met welwillendheid, was er ten minste één boezem die geen luchtgaten in mijn A-bekers produceerde. Ik was aangekomen. Vijf kilo.

Al 20 jaar deze zelfhaat

Meestal is het drie, ze gaan me vermoorden, want 20 jaar is het zo: Zodra ik mijn bewaker meer dan twee weken laat schieten, de drie kilo tussen mij en mijn gebruikelijke kledingmaat, en dan op een ochtend word ik wakker en ga voorbij in geen spijkerbroek.

In dergelijke gevallen went ik mezelf in routineuze zelfhaat en tegelijkertijd schrijf ik mezelf een extra portie discipline voor: ontbijtgraan. Lunchtijd salade. Geen koolhydraten in de avond. Kaasverbod in de koelkast. Bij honger: fruit.

Een betrouwbare, bewezen strategie. Maar deze keer werkte ze niet. Mijn honger was te groot. Wanneer ik fruit at, verslond ik een watermeloen, vijf appels, twee mango's en at totdat ik niet rechtop kon staan vanwege mijn buikpijn.

Toen ik 's avonds thuiskwam, was ik zo hongerig naar voedsel dat ik met mijn jas en tassen de keuken in rende, opende papieren zakken scheurde en gerookte kalkoenborstplakjes erin stopte tot het stil was. Wat ik op een zondag in week vier van mijn vreemde stagnatie toen maar soms gebruikte om na te denken.

Mijn zelfbeeld was nauw verbonden met mijn vetcellen

Omdat ik volwassen was, behoorde ik tot het leger van slank uitziende vrouwen wiens zelfbeeld in essentie wordt bepaald door de omvang van hun vetcellen. Toen mijn gewicht 's ochtends in het groen was, voelde ik mijn figuur een paar ogenblikken als een kostbare belofte die me meer rechtop door het leven liet lopen.

Ik heb dit ideaal nooit in twijfel getrokken. Alles geven en veel achterlaten om in vorm te blijven, was onderdeel van mijn normaliteit. Het feit dat mijn lichaam simpelweg niet gemaakt kon worden voor mijn ambitieuze droomgewicht, was nog niet eens doorgedrongen als een idee in mijn bewustzijn, maar nu leek het me een serieuze gedachte.

Misschien was mijn leeftijd in de weg, en vrouwen nemen van nature de menopauze op. Ik ben 44.

Dus wat doe je? Als tiener deed ik het laatste "juiste" dieet in koolsoep, omdat ik uit de eerste hand had geleerd wat wetenschappelijk bewezen is: dat een uithongeringsdieet waarschijnlijk gewichtstoename zal veroorzaken - de beroemde jojo effect.

Waarom niet gewoon eten in plaats van een dieet?

Maar als ik niet op dieet wilde en ineens niet de kracht had om mee te doen met mijn dagelijkse controle, dan was er maar één alternatief: eten. En gewoon om te zien wat er gebeurt.

Het eerste effect kwam de volgende ochtend: ik voelde me dik. Om vet te voelen is onafhankelijk van het figuur, ik ken vrouwen met maat nul, die walgen van walging in de buikhuid en kreunen "buxom jellyfish".

Cruciaal en het verenigen van alle gewichtsklassen is eerder het innerlijke oordeel dat we maken in de modus "Ik ben dik" boven ons. Namelijk waardeloos, ongecontroleerd, onaantrekkelijk, onzichtbaar, ongelukkig en beschaamd.

Wat het heel logisch maakt, wat zoveel vrouwen dun hopen te worden: waardevol, aantrekkelijk, bekwaam, om gelukkig te zijn. Het is echt absurd, maar in feite heb ik deze belofte van redding in het verleden geënt op alle onaangename situaties.

Gewichtsverlies als een oplossing voor alle problemen

De man vertrekt, de baas is oneerlijk, diffuse wereldpijn verduistert de hersenen? De onmiddellijke oplossing: afvallen, nu!

Geen morgen is zo duister dat een verheugend getal op de weegschaal hem niet een kleine opwaartse trend zou kunnen missen. De intentie om af te vallen, werkt als een verdoving onder druk voor elk soort verdriet.

Elk dieet, hoe dom het ook is, geeft ons in een mum van tijd een perspectief, het gevoel van controle. Het belooft een einde aan onze wanhoop.

Dienovereenkomstig voelde ik me ellendig op de eerste dag zonder balans: alsof ik mijn ticket naar het paradijs had gescheurd. Het was alsof ik afscheid nam van de kleine, vermoeide hoop om in de nabije toekomst van mij en mijn leven te kunnen houden.Omdat één ding glashelder is: er zijn geen verstoorde eetgewoonten zonder probleem van eigenwaarde, zonder gevoelens van overmatige eisen, ontoereikendheid en faalangst.

Eet normaal - zonder controle

De Amerikaanse voedingsdeskundige en auteur Geneen Roth, die al jaren met succes anti-diëtistische seminars houdt in de VS, schrijft in haar huidige Amerikaanse bestseller "Women Food and God" over de verwachtingen van haar workshopdeelnemers:

"Ze geloven echt serieus dat er iets is dat hun gewichtsproblemen oplost en ze op die manier fixeert, iets wat ze niet onder woorden kunnen brengen: hoe het voelt om in hun huid te zijn, om hun specifieke leven te leven, met Waar gaat het over hun specifieke familie, hun specifieke emotionele toestand, hoe het is om diabetes te hebben, of een vriend met een diagnose van borstkanker? "Intellectueel beseffen ze dat het verliezen van gewicht de borstkanker van hun vriendin niet zal uitroeien, maar de belofte van gewichtsverlies belooft het mogelijk te maken zal zijn om te leven op een magisch stuk aarde waaruit al het andere kan worden gedaan. "

Het is duidelijk dat vrouwen zich inzetten voor dit geloof tegen betere kennis, tegen al hun eigen ervaringen in, want wie zijn droomgewicht eerder heeft bereikt en zelfs fasen in zijn leven heeft vastgehouden, zou snel merken dat het alledaagse leven zeker niet onvoorzichtig was.

Zelfs de alomtegenwoordige levenscrises leun Superpromis geven weinig reden tot hoop. Een onmiskenbaar effect is echter de constante cirkel rond ons eigen gewicht: we creëren een side-scène die al onze aandacht absorbeert en ons ervan weerhoudt om te kijken waar het echt brandt: in onze harten.

Als we een gevoel van leegte inpluggen met chocolade, zal ons leven niet rijker worden, maar een tijdlang neemt de pijn af en al snel zal er iets concreets te doen zijn: twee kilo afvallen, subito! Als we het einde van een liefde beantwoorden met een bliksemsnelle voeding, ons geschikt maken voor de paringmarkt, laten we ons verdriet dan maar overslaan naar activiteit.

Twee typen: Erlauber en Verbieter

Welke strategie we prefereren om uit de gevarenzone te stralen, is een soort ding. Geneen Roth onderscheidt "Verbieter" en "Permit".

de verbieden goten geloof in de kracht van controle. Over zichzelf, hun voedselinname en indien mogelijk: de rest van de wereld. Ze proberen met hun eet- of hongergedrag de altijd dreigende chaos in hun leven af te wenden. "Als ik mijn lichaamsmetingen beperk, kan ik (denk ik) mijn lijden beperken, en als ik mijn lijden beperk, kan ik mijn leven beheersen, en als minder van mij zichtbaar is, minder pijn doen," zegt Roth, die het geloof achter dwangmatig beschrijft Discipline die in het slechtste geval leidt tot anorexia.

De strategie van toestemming geeft In eerste instantie lijkt het leuker, onder hen zijn de ongeremde eters, die niet begrijpen waarom ze al weer aankomen. De diëten haten, falen en duiken in een stuk kaascrème wanneer het leven onberekenbaar wordt. Ze eten zichzelf onbewust, eten zoveel totdat ze niets voelen. En waar je niets voelt, is er geen behoefte aan actie. Ze hebben nog steeds last van hun gewicht.

"Zowel de Verbieter als de Erlauber geloven dat er niet genoeg is om de eindjes aan elkaar te knopen om te krijgen wat ze nodig hebben," zegt Roth. "Maar terwijl de bieders reageren op de vermeende tekortkoming met vrijwillige verzaking voordat er iets wordt geweigerd, proberen de liberalen voorraad te houden voordat vrijgevigheid / liefde / aandacht laag is."

Normaal eten betekent ook het onder ogen zien van je gevoelens.

Gelukkig is het einde van alle diëten niet altijd triest. Daartussenin is er genoeg heerlijk eten.

Compulsief, schrijft Geneen Roth, is het allebei. Het gaat er altijd om onszelf te beschermen tegen gevoelens waarvan we denken dat we ze niet kunnen verdragen. Sommigen onder controle en anderen verdoven, en na elke honger en na elke eetbui veranderen we vroeg of laat van kamp. Of we nu verhongeren of dichtslaan, we laten het stof liggen. En de gekte over eten lijkt alleen te stoppen als we klaar zijn om tegenover elkaar te staan. Onze angsten, onze zwakheden, onze schaamte. Als we naar al deze facetten kijken, zoals iemand waar we echt van kunnen genieten. Dus ik begon te kijken. En, niet verwonderlijk, ik realiseerde me snel dat de impuls om te eten of te vertrekken in veel gevallen een reactie was op onzedelijke gevoelens. Ik at uit verveling, een slecht humeur, stress.

Ik legde de koek opzij uit angst of schaamte, omdat ik het volgende weekend een date had met een dunne collega in de hamam. Of op een recente vakantie foto leek op een vriendelijke lamantijn.

Er waren stemmingen die ik snel herkende en die ik hard moest werken om op te graven. Eenzaamheid was een van de moeilijkere, ik ontmoette haar bij een kaasorgie voor een open koelkastdeur, en toen ik me realiseerde wat ik onder geitenbrie wilde begraven, verdween mijn eetlust abrupt. Eenzaam. Hoe vreselijk.In het begin wist ik niet waar ik heen moest. Toen belde ik een vriend die ver weg woonde en vroeg haar of ze het had meegemaakt. Zo'n adembenemend klamme eenzaamheid. Ja, ze wist het. We zijn allebei gaan huilen.

Stop de voedingsneurose

Gelukkig is het einde van alle diëten niet altijd triest. Daartussenin is er genoeg heerlijk eten. De Engelse psychotherapeut en gepassioneerde diëtiste Susie Orbach zet in haar kleine maar krachtige boek 'Praise of food' vijf eenvoudige regels die elke voedselneurose de doodsteek geven:

"Eet als je honger hebt, eet het voedsel dat je lichaam nodig heeft, eet niet als je geen honger hebt, geniet van elke hap, stop met eten als je vol zit!"

Dat is alles. En het werkt. Beter dan alles wat ik tot nu toe heb geprobeerd.

Het was op een vrijdag, ik zat in de kantine, voor me op de tafel een bord gebakken vis. Voeg de aardappelraketsalade toe. Broccoli. Een remoblade met dikke klodders. In een kom ernaast: aardbeien met veel slagroom. Een feest, om alles te eten. Langzaam, plezierig. Betoverend tot de laatste hap. Ik heb het dessert niet helemaal begrepen. 'S Avonds was ik nog vol, tot een uur of negen at ik een klein kaasbrood.

Normaal eten - en sneller vol raken

Dat was mijn doorbraak. Toen ik stopte met tonnen caloriearme groenten in mezelf te stoppen en in plaats daarvan vet te worden, stopte mijn honger. Ik had geen tussendoortjes meer nodig. Toen ik alleen dingen begon te eten die ik echt wilde, werd elke maaltijd een leuk avontuur.

Ik zat thuis op mijn fiets en luisterde een volledige 20 minuten. Toen reed ik naar een café om de hoek, beroemd om zijn pasteien, en bestelde een stuk sappige chocoladetaart.

Terwijl ik het at, lachte ik hardop. Plots waren er geen verboden voedsel en geen paniekaanvallen. Alleen honger of geen honger. "Als je eet, ook al heb je helemaal geen honger, er is geen lichaam-herkenbare reden om over te schakelen naar voedselinname, dus zijn signaal blijft" gevoed ", wat betekent dat er niets is en niemand vertraagt je", schrijft Susie Orbach, en Ik had precies dat honderdvoud geleden.

Toen ik echter begon te eten en te genieten van wat er op mijn bord lag, werd ik sneller beu dan ik ooit eerder had meegemaakt. Ongelooflijk.

De relatie met mijn lichaam is verbeterd

Ja, en toen was er het grote onderwerp van eigenliefde. Helaas stopt dit niet meteen, alleen maar omdat je voor de verandering een portie friet doorslikt. Maar mijn relatie met mezelf en mijn lichaam is aanzienlijk verbeterd, alleen maar omdat ik gestopt ben met mijn reet permanent te schoppen. Leg verbodsbepalingen op en gesel me omdat ik ze overschrijd. Met druk en dwang en afwijzing kun je sowieso niets bereiken, dat weet ik ten laatste sinds ik kinderen heb. En om iemand te ontmoeten - zelfs jezelf - met genegenheid en begrip creëert niet alleen een grotere bereidheid, maar ook een goed humeur. Slim genoeg in de kwestie van eigenliefde voor het begin doen alsof doen alsof. Om te doen, alsof we al lang onze droomfiguur hadden en daarom ontzettend lief zouden vinden. In ieder geval beweren de experts, en wat kan ik zeggen: ook dat werkt. "Als je aan de koelkast eet, een stoel opheft," is de naam van een eerder boek van Geneen Roth. Als je voor de koelkast eet, maak je dan comfortabel in een stoel. Dat betekent: wat we ook doen, we moeten goed zijn voor onszelf. Om te zitten met een eetlust en om te genieten is al veel leuker dan te knuffelen terwijl je staat. Het neemt de minachting weg van het hele gebeuren.

Draag rood, beveelt Roth aan in reactie op een begrafenis de avond tevoren. "Rood dragen ondersteunt het idee dat je verleden je leven niet bepaalt, het is een boodschap voor je psyche, zeggende dat hoewel ik broodpudding heb gegeten en mijn buik gisteren golvend is, ik me nog steeds sterk en krachtig voel het recht om bemind te worden. " Natuurlijk heb ik het ook geprobeerd, en ja: rood is de redding, als je in de lucht wilt oplossen met zelfhaat. Het helpt ook om alles uit de kast te bannen, dat bij de heupen knelt. En om mijn mooiste dingen op stink-normale dagen te dragen. En elke dag kies ik iets goeds om te doen. En draag altijd een bord met mijn favoriete chocolade bij me en geef me een beetje, als ik daar zin in heb. Dat is hoe je zelfliefde leert.

Susie Orbach blaast in dezelfde hoorn:

"Wat associeer je met het idee om slank, ruimdenkend, super sexy, grappiger, sereen, wijzer, meer begeerlijk, veerkrachtiger te zijn en wat anders? Probeer nu al dergelijke verlangens aan te pakken, vanaf vandaag Niets te doen Breng alles in de coulissen, nu op het podium van je leven Maak er een deel van jezelf - ongeacht het gewicht dat je in het moment weegt.Geen van deze verdwijnt (of verschijnt) terwijl je personage verandert. "

Mijn figuur is elke week veranderd sinds de dag dat ik mijn schalen splitste. Eerst kreeg het een beetje meer, daarna werd het weer minder, er gebeurt op dit moment niet veel. Ik verlies, ik veronderstel dat eigenlijk alles hetzelfde is. Maar de persoon die ik zie wanneer ik voor de spiegel sta, ik vind het leuk.

Normaal eten: lees verder en zie:

De bestseller "Women Food and God" door Geneen Roth vermeld in de tekst onder de titel "Eten is niet het probleem" in Kailash
Ook door Geneen Roth: "Als je aan de koelkast eet, een stoel opheft," 217 pagina's, 8 euro, Hyperion
Susie Orbach: "Lofprijs voor eten", 128 pagina's, 4 euro, mozaïek van Goldmann