David Foenkinos: "Het erotische potentieel van mijn vrouw"
Het boek
Hector heeft geen succes. Hij worstelt met een manische dwang om te verzamelen, hij heeft geen vriendin en zelfs zijn zelfmoordpoging in de metro van Parijs slaagt. Maar dan ontmoet hij ChroniquesDuVasteMonde, en alles verandert. Om zo vaak mogelijk te genieten van het prachtige zicht van zijn geliefde bij het schoonmaken van de ramen, zet hij op een dag in het geheim een camera op. Maar zijn verlangen gaat plotseling over, zoals op de video naast ChroniquesDuVasteMonde een andere man opduikt. Hector is boos op jaloezie. Maar hoe kan hij de fraude aan het licht brengen zonder zijn eigen erotiek toe te geven?
Vederlicht, charmant en grappig? een kamergame over obsessies, leugens en geheimen van relaties, zoals alleen Franse schrijvers dat kunnen.
De auteur
David Foenkinos werd geboren in 1974 in Parijs. Hij studeerde literatuur aan de Sorbonne en is een opgeleide jazzmuzikant. Tegenwoordig werkt hij als schrijver en scenarioschrijver. Voor zijn romans ontving hij verschillende literaire prijzen. "Het erotische potentieel van mijn vrouw" werd in 2004 bekroond met de Prix Roger Nimier. David Foenkinos woont in Frankrijk.
ChroniquesDuVasteMonde Book Edition "Die Liebesromane" bestellen
Bestel de volledige boekeditie "Die Liebesromane" van ChroniquesDuVasteMonde hier in onze winkel en bespaar meer dan 40 euro in vergelijking met de enkele aankoop.
Leseprobe "Het erotische potentieel van mijn vrouw"
Hector had het hoofd van een held. Je kon voelen dat hij klaar was om in actie te komen, alle gevaren van onze monsterlijke mensheid te trotseren, de vuren van talloze vrouwen aan te steken, een vakantie met het gezin te plannen, met zijn buren in de lift te bespreken en, als hij echt groot was in vorm was om een film van David Lynch te begrijpen. Hij zou een soort held van onze tijd zijn, met strakke, goed gevormde kalveren. Het was gewoon stom dat hij zojuist had besloten zijn eigen leven te nemen.
Je hebt betere helden gezien. Een zeker gevoel voor theatraliteit had hem doen besluiten over de metro. De hele wereld zou van zijn dood leren, het zou zoiets zijn als de persvertoning van een film die snel een flop zou blijken te zijn. Hector woog uit pure beleefdheid wijselijk de sonore aanbevelingen om hem heen en zei dat hij zijn ticket niet voortijdig moest kopen. Voor het geval hij van gedachten veranderde. Men wist niets over hem, dus hoopte men op een mislukking, om er zeker van te zijn dat men kon vertrouwen op de fysiognomie van een mens. Vooral voor een held. Hij zag er al wazig uit. Hij had de tabletten met het effect erop laten vallen vóór de vervaldatum. Het sterft beter in slaap.
Uiteindelijk was dit een zegen, omdat Hector ons erg bezorgd maakte. Uiterlijk verraadden zijn ogen niets. Liggend in de gangen van de metro werd hij uiteindelijk dichter bij Châtelet-Les Halles ontdekt dan bij zijn eigen dood.
Zijn verzonken lichaam weerspiegelde zijn falen. Twee ambulance-tovenaars met opgeblazen, anabole gezichten (maar we willen gezichten vanaf nu wantrouwen) kwamen en bevrijdden hem van al die blikken van de passerende werknemers, die geïntrigeerd waren om een situatie te hebben die slechter was dan die van henzelf. Hector dacht maar aan één ding: nu zijn zelfmoord had gefaald, was hij gedoemd tot leven.
Hij werd naar een ziekenhuis gebracht dat net was geverfd. Logisch gezien was alles overal opnieuw geschilderd. Hij zou zich een paar maanden vervelen in deze herstelfaciliteit. Al snel was zijn enige plezier een cliché: de verpleegster bekijken en vaag dromen van haar borsten strelen. Over dit cliché viel hij regelmatig in slaap, altijd net voordat hij de lelijkheid van de verpleegster had toegegeven.
Hij bevond zich in een schemering waarin schande het mythische leek te raken. Dit oordeel leek heel strikt: tussen twee morfinediensten kon de verpleegster behoorlijk sensueel zijn. En dan was er deze dokter die af en toe langskwam om een etentje voorbij te zien gaan. De ontmoetingen duurden zelden langer dan een minuut; je moest tenslotte doen alsof je haast had om je reputatie te handhaven (en dat was vrijwel het enige waar hij ooit om gaf). Deze diep gebruinde man vroeg Hector zijn tong uit te steken om te concluderen dat hij een mooie tong had. Het was niet verkeerd om een mooie tong te hebben, het voelde goed met een mooie tong. Maar daar kon Hector niets voor kopen.
Hij wist niet precies wat hij kon verwachten, hij was zwaar depressief, iemand zeurde onderaan de trechter. Er werd hem voorgesteld om zijn familie of vrienden te informeren of de heer het geluk had om ze te hebben (discreet hint op de mogelijkheid om te huren). Deze opties gingen gepaard met een niet erg beleefde stilte, maar we stoppen het niet. Hector wilde niemand zien. Meer precies? en niemand wil dat? hij wilde niet dat iemand hem in die toestand zou zien. Hij schaamde zich om een kleine man te zijn tussen niets en minder dan niets. Er waren tijden dat hij een vriend belde en hem vertelde dat hij op reis was, waanzin, deze Grand Canyon, wat een ravijn. En toen hing hij op. Hij was de Grand Canyon.
De verpleegster vond hem sympathiek, ze had hem zelfs verteld dat hij een speciaal exemplaar was. Kun je slapen met een vrouw die denkt dat je een speciaal exemplaar bent? Dat was echt de vraag. A priori, nee: vrouwen willen er toch nooit mee slapen. Ze was geïnteresseerd in zijn verhaal. Wat er in het medisch dossier stond, was tenslotte het enige dat ze van hem wist. Dat er meer glorieuze benaderingsmethoden zijn, betekent niets. Is er een vrouw die zichzelf aan iemand geeft omdat ze houdt van de manier waarop je de dag van de vaccinatie tegen polio nooit mist?
Oh, je maakt me gek, jij vaccinbewuste man. Vaak krabde de verpleegster zijn kin. In dergelijke gevallen beschouwde ze zichzelf als de arts. Maar men moet ook zeggen dat er ruimte was voor deze rol. Toen kwam ze dicht bij Hectors bed. Ze had een grondig erotische manier om haar hand over het witte laken te strijken, haar goed verzorgde vingers als benen in een trap die witte stappen nam.
Hector werd begin maart uitgebracht. Eigenlijk had de maand geen betekenis, helemaal niets had betekenis. De conciërge, een vrouw wiens leeftijd niemand kon beoordelen, deed alsof ze zich zorgen maakte over de afwezigheid van de huurder. Die manier van zorgen maken, die manier van terugdenken aan 1942, met een stem die zo schreeuwerig is dat hij een trein bij een spoorwegspoor ontspoort, als je begrijpt wat ik bedoel.
"Monsieur Balanchiiine, wat een genoegen u weer te zien, ik maakte me echt zorgen ..."
Maar Hector herinnerde zich dat niet. Omdat hij meer dan zes maanden weg was, probeerde ze de verloren kerstbonus te eisen. Bang om een buurman te ontmoeten en zijn leven voor hem te moeten spreiden, vermeed hij de lift en sleurde hij zichzelf de trap op.
Zijn zware ademhaling bleef niet onopgemerkt en dus bleef men met de ogen naar de spionnen kijken. Terwijl hij passeerde, gingen deuren open. Het was niet eens zondag. Dit gebouw was gewoon een zenuwslopende nietsdoen.
