Diana Krall: De verlegen godin
Diana Krall: Publiek met een coole dame
De deur naar de suite is nog steeds gesloten. We staan in de gang ervoor en wachten. Wij, dat zijn de journalisten, en achter hen: Diana Krall, een van de meest succesvolle jazzmuzikanten aller tijden. Ze zou ons een kort publiek moeten geven. Maar het kost tijd. De collega komt niet naar buiten. Je hoort lang niets. En dan beginnen ze daar muziek te maken. Gitaar, stem, een ongedempte piano, geen snaren. Het klinkt helder en beslissend, het is ... verontrustend mooi. We zijn net om de hoek, "Let It Rain" vult de hal van het Berlijnse hotel "Adlon", en iedereen wordt erg stil. Dan gaat de deur open, begroet de collega hem en Diana Krall roept: "Hallo, kom binnen, ga zitten, we horen nog een lied voor de man die net een baby heeft gekregen." Ze wijst naar de bank en laarzen in zwarte motorlaarzen en nobele punkbroeken naar het muzieksysteem en gaat aan. Ze trok haar hoofd tussen haar schouders alsof ze wilde bukken. Er wordt gezegd dat ze niet van interviewen houdt, "te verlegen". Dan valt ze op de bank, een donkere zonnebril over haar ogen. Het is een oud slaapliedje en de man uit de la sluit zijn ogen en glimlacht, zalig. Wanneer hij na een knuffel naar de ster is gegaan, zet de Krall zijn bril af en veegt haar ogen af. "Sorry," zegt ze met een harde stem, "maar ik ben gewoon zo emotioneel." Tranen stromen over haar wangen. En ik denk: dat kan niet, dat is Diana Krall niet!
De Diana Krall, weet je, dat is een coole dame. Ze bracht jazz uit de achterste kelders naar de pop-hitlijsten in de jaren 90 en heeft een enorme fanbase veroverd met evergreens zoals "Besame Mucho" of "S Wonderful". Ze speelt smetteloze piano. Ze heeft een lenige stem. Op foto's ziet ze er cool, sexy en elegant uit. Haar muziek golft in liften, ze is iets van de jazz-lading van jazz en bijna ieders lieveling: perfect, professioneel - geeuwend.
En nu dat: een echt sympathieke vrouw! Het moe op de bank hangt en snuift en losplappert: het is gewoon te veel alles, 16 uur interviews, gisteren Parijs, vandaag Berlijn, 's ochtends een fotoshoot in de kou, op de vooravond snoek met asperges in deze Duitse herberg, waarin ze altijd zou in Berlijn gaan, omdat haar voorouders Helmuts en Otto uit West-Pruisen waren geweest en in de jaren 20 naar Canada waren geëmigreerd. Toen vertelde ze een journaliste over haar overleden moeder, en ze moest gewoon aan haar twee jongens denken omdat ze haar misten. "Wil je het zien?", Zegt Krall, terwijl hij een iPad uit zijn zak haalt en over het kinderalbum veegt: donkerharige tweelingen met knobbelige neuzen, één in een lotuspositie op een bergpad. Ze zijn met haar zus in Vancouver, nu de tien dagen, dan zou ze een week thuiskomen en dan de zes weken op tournee in de VS. Je kunt zien dat deze keer net een groot zwart gat is. "Wel," stottert de overvolle journalist, "je hebt tenslotte nog een week over." Dan is er een lange pauze en kijkt Diana Krall recht vooruit, wat ze nog vaker zal doen, als je over domme dingen praat of grappige technische vragen wilt stellen.
Een echt sympathieke vrouw! Het moe in de bank hangt en snuift en losplappert
© imago / FotoarenaZoals: Waarom schrijf je eigenlijk niet je eigen liedjes? Waarom interpreteer je de klassiekers altijd zo goed als goed? Of: Aan het begin van je carrière vonden veel mannelijke critici een "mooie, blanke, goed bewaakte vrouw in de jazz geweldig - hoe vond je dat?". Pauze. Kijk. En dan zegt ze "Onzin!" en haar kaak puilt uit als die van een cowboy, en ze kon nu ook hun laarzen in elkaar slaan. Zouden we niet willen kijken naar de foto's die ze maakte voor het nieuwe album "Glad Rag Doll"? Deze keer draagt ze geen normale mode, maar haar vriendin Colleen Atwood is geïnspireerd door het uiterlijk van de jaren 20. De muziek komt ook uit de jaren twintig. De kostuumontwerper Atwood werd negen keer genomineerd voor de Oscar, voor "Chicago" en "Alice in Wonderland" kreeg ze hem. Krall veegt over de foto's op de iPad, zie je: een wulpse vrouw met een coole look en bretels. En denk: geniet je van dit transformationele spel, of presenteer je jezelf zo sexy omdat dat het beste verkoopt?
Op de een of andere manier werkt dat niet samen. Daar: de ijsprinses, hier: de relaxte, hartelijke vrouw op de bank. Echte mensen zijn vaak anders dan hun gepubliceerde afbeelding. Maar bij Diana Krall is het bijna vervelend. Ze heeft zoveel talent, ze beheerst haar vak, ze kent de beste muzikanten. Waarom toont ze haar muziek niet? Waarom verstopt ze zich achter professionele oppervlakkigheid?
Elvis Costello schreef in zijn kamer de teksten die van haar hadden kunnen komen - en zij in de andere de muziek.
Diana Krall groeide op in Nanaimo, een stad op Vancouver Island. Haar vader was accountant en verzamelde records, haar moeder was lerares en zong in het Lutherse koor. De dappere dochter speelde als tiener piano met vier en jazz en ging naar het beroemde Berklee College of Music in Boston. Daar vond ze mentoren en muzikantenvrienden en bewoog ze zich enkele jaren door de tralies van de wereld: aan de piano, als barpianist. Halverwege de jaren negentig schoot ze de hitlijsten en werd ze beroemd met jazz - niet met soul of pop. Hun spel heet de "New York Times" als "Jazz Latte": een dikke laag schuim beschermt hem tegen afwijzing. Betekent: ik geef wat mij behaagt - mooi, bekwaam, onschadelijk.
En toen werd Diana Krall verliefd op een grappige kerel, Elvis Costello. Dit is een muzikant die zich sinds de jaren zeventig als een wezel tussen stijlen heeft verplaatst: punk, country, kerels, rock. Hij heeft niet zoveel mogelijkheden als Diana Krall. Maar chutzpah en zichtbaar leuk. Zijn moedige dilettantisme staat in schril contrast met haar getalenteerde perfectionisme. En toch kwamen de twee bij elkaar, trouwden, werden ze ouders van een tweeling en maakten ze acht jaar geleden een album. Hoe was het om als stel samen te werken? "Elvis heeft me geholpen in mijn moeilijke tijd", zegt Diana Krall. Dat was toen, kort daarna, haar moeder stierf aan bloedkanker op 60-jarige leeftijd, haar muzikale mentor en bevriende moeder-muzikant. "Hij hielp me mijn verliezen en gevoelens uit te drukken via muziek." Elvis Costello schreef in zijn kamer de teksten die van haar hadden kunnen komen - en zij in de andere de muziek. Dat is hoe "The Girl In The Other Room" werd geboren. Een speciaal album. Omdat het eigen was. En diep. En goed. Niet zo te koop. Toen kwam opnieuw aangename muziek, klassieke bossa nova en een "kerst" -album.
Alleen door de moed tot eigenzinnigheid wordt iets groots
Waarom verstopt de vrouw die anders kan zijn zich in deze andere kamer? Ze zei ooit: waarom nieuwe liedjes schrijven, als er zulke prachtige oude zijn? Maar ze heeft haar collega Barbra Streisand verteld dat ze aan liedjes denkt als een actrice in rollen. Dus dan maakt ze muziek op het podium. En het lijkt alsof ze zich verkleed in dit beeld van koele schoonheid. Veel acteurs zeggen dat ze verlegen zijn - en je vraagt je af waarom ze dan in de schijnwerpers komen. Hoewel ze verlegen zijn. Of gewoon omdat ze zijn? Terwijl Diana Krall nu zit, praat en snuift, moet men het andersom denken: een persoon die zo open is, het publiek moet verlegen zijn en zich verbergen achter rollen en liedjes. Anders zou hij te kwetsbaar zijn. Om iets van deze gevoeligheid te tonen en iets origineels te creëren, heeft het dan ontbering, volwassenheid en de juiste partner nodig.
"Voor het nieuwe album huurde ik mijn man in als ukulele-speler", zegt Diana Krall lachend, "hij is geen echte ukulele-speler, hij is niet perfect." Maar het was heel leuk. Overigens handelt de man hier onder de alias Howard Coward. Lafaard, de lafaard. Samen spelen met de expert Krall, een geweldige gitarist en een creatieve producer. Vermoedelijk is dat wat kunst van perfectie onderscheidt: moed. Omdat alleen door de moed tot eigenzinnigheid iets geweldigs wordt.
Diana Krall zet de muziek weer aan - "Let It Rain" -, opent de deur naar de gang en de regen valt diep en zwaar op de met marmer betegelde gang, vol warmte - en mooi om te huilen.
(Diana Krall, "Glad Rag Doll", Universal)
