Droomvakantie op Bora Bora en Tahiti
Verlangen naar Tahiti
Waar droomt de Midden-Europese man als hij koud, bleek en moe is? Heel ver weg. Het beste waar hij nooit is geweest. Waar hij de teleurstellingen nog niet kent die op hem wachten, waar alle foto's kleurrijk zijn en waar het nieuws meestal onschadelijk klinkt. Maar waar ter wereld bestaat deze luxe nog?
Het bestaat: in de Zuidzee. Om precies te zijn: in Tahiti, het Franse overzeese land, de rijkste van de Zuidzee. Meteen. Reis van 30 uur - vanuit de tuinpoort - voldoende speelruimte tussen droom en realiteit.
Ik had echt moe moeten zijn toen ik om 23.00 uur lokale tijd in Papeete landde, al mijn ledematen in alle denkbare richtingen op de vliegtuigstoel waren gevouwen - maar ik was niet moe. Ik zei tegen mezelf: de eerste aankomst van Captain Cook met de "Endeavour" duurde 237 jaar geleden acht maanden. En de man kwam niet voor zijn plezier! Dat doe ik al.
Le Meridien Tahiti
Dus airconditioning uit, balkondeur, alleen met de nachtelijke hitte. Onder het Kruis van het Zuiden fluit en fluit het en ruikt het heerlijk. Dat is wat ik wilde. 'S Morgens merk ik dat ik drie verschillende soorten water vanaf het balkon kan zien: voor de borstwering zwemmen kleurrijke kois naar me toe in de ondiepe zilveren vijver. Daarachter vervaagt wit zand voor het blauwe hotelzwembad. En erachter rolt de zee weer onvermoeibaar in. Nu kan ik mezelf ervan overtuigen dat het brullende achtergrondgeluid niet echt de snelweg is, dat het gekreun en gefluit niet afkomstig is van een bio-saunamachine en dat de lucht niet met Chanel wordt besproeid. Nee, alles is natuurlijk: Tiares- en Franghipanghi-bomen ruiken, kleurrijke vogels zingen en de zee brult.
Tahiti is de voorkamer van het paradijs
Het verlangende doel en mij. Ik zit midden in mijn dromen - en de realist in mij is klaar om zichzelf te laten teleurstellen. Maar er blijft niets achter de dromen, het blauw van de Zuidzee is brochure-blauw, de zon raakt me in het midden van de adrenalinestortingen, mensen glimlachen in het echte leven. En de hotels zijn geen vervelende blokken. Ik leg een bloem achter mijn oor - rechterkant, dat is in Polynesisch, ik ben bezig -, pak een kokosnootmango-drankje en loop naar het strand.
Wandelen is nu belangrijk, geen snelle bewegingen - de hitte! Maak jezelf gezond, geniet van de luxe, zeiden ze thuis, het verzoek dat ik serieus neem. Maar in de zon op de bank kan ik er tien minuten lang niet tegen. Ook niet onder de paraplu. Volledig lui zijn werkt niet meteen. Dus in de dunste broek en weg met de taxi naar de markt in Papeete. Een kwartiertje rijden naar het centrum, 25 euro vaste prijs.
Franse tarieven, zelfs met het lokale bier trouwens, dus ongeveer vijf euro kostte een "Hinano" in het restaurant. Hinano betekent prinses. Dus de prijs is redelijk. De rit gaat langs kleine platte familiehuizen die zich verbergen onder bloeiende bomen, allemaal behoorlijk netjes en pas gerenoveerd. Er is geen industrie, sommige landbouwbedrijven verder weg. De grote hotels halen fruit, vlees en groenten vooral uit Nieuw-Zeeland.
In de markthal bloemen, bloemen, bloemen. Wat zijn de rabarber dikke stengels met de dikke bloemen die op roze plastic lijken? Gember, zegt de zongebruinde marktvrouw. Ginger? Ja, Gember. En dan: stoffen, met bloemen en meer bloemen. Hier dragen ze in het dagelijks leven, wat tot op de minuut thuis is op de catwalks. De schilderijen van Gauguin gaan door het gebied en kopen vis en brood. Op de bovenste verdieping: pareljuwelen. Hier komen ze, de mooiste parels ter wereld. En op de markt zitten ze in dozen zoals knikkers. Alle kleuren, alle maten.
De groenteafdeling noemt prijzen zoals in de beste biologische versmarkt in Hamburg. Hoewel de ananas in het paradijs zogenaamd in je mond groeit. En spring de vis in de boot. Maar Tahiti is slechts de voorkamer van het paradijs. We gaan de volgende dag verder met een klein vliegtuigje naar Bora Bora.
Droom droom Bora Bora
Le Meridien Bora Bora
Als Polynesiërs iets willen vergroten of benadrukken, verdubbelen ze eenvoudig het woord. Ze komen dus met 13 letters. Lopen heet Horoi, snel lopen heet Horoi Horoi. Dus Bora Bora is mijn droomdroom.
45 minuten vliegen van Papeete. Je landt op de steiger. Schwupp, ik heb een bloemenketting om mijn nek, iemand verwijdert voorzichtig de handgreep van de koffer, hang er een kamernummer aan, vanaf de luchthaven met de boot rechtstreeks naar het luxe resort: van het bergachtige groene hoofdeiland Bora Bora op een Motu, een klein eiland in het midden lagune.
Men moet niet zonder reden naar God streven, maar hier is zijn plan duidelijk: hier moet de mens op een dag vakantie maken, hij moet hebben gedacht, of zijn eigen techniek en zijn eigen vuil lichaam en ziel hebben gegeten.Ik sta op de steiger voor het resort Le Meridien, mijn koffer staat al in de bungalow 326th over het water. De lucht heeft 32, het water 26 graden. Ik wil maar één ding: in het water. Terwijl ik langsloop, pak ik een duikbril en snorkels op het strand en zwem ik tussen de strandbar en het ontbijtrestaurant. Ik ben weg. Zo ver weg als je maar kunt zijn. Het is nog steeds en warm onder water, de vissen zijn kleurrijk en delicaat als bloemen. Ze komen van dichtbij, ze kennen die mensen met een witte huid zoals ik, die hen verbazen.
De helft van de gasten hier zijn Amerikanen, een derde Japanner. En van alle helft zouden op hun beurt pasgetrouwden moeten zijn. Degenen die net zijn getrouwd en degenen die na 25 jaar weer zouden trouwen. Echte droomreizigers dus. Ik behoor tot geen enkele van deze groepen, maar kijk net zo romantisch naar de vis. Maar dat is niets.
De volgende dag wacht een snelle boot op de steiger. En ik zou naar de haaien en roggen moeten gaan. Of ik daar echt naar duik, ik zal er twee keer over nadenken, afwachten wat de anderen doen.
We stappen 20 minuten in de lagune, de wind is goed. De branding van de Stille Oceaan nadert. Daarbuiten raakt het goddelijke bad de ruige zeeën. Hier komen de haaien en roggen uit de diepte. En de beestjes weten: wanneer de boten komen, is het lunchtijd. Als onze bootsman ze een hap geeft, kunnen ze vredig worden bewonderd als knuffelige kittens. Natuurlijk spring ik uit de boot, houd ik de ankerketting vast. Grijze schaatsen dartelen om me heen als tientallen levende platte stenen met lange staarten. Best eng. Een gele haai heeft maatjes gebracht, daarna hebben sommigen er twintig in de boot gezien, ik tel er vijf. Oké. Haai is haai. Hai Hai.
Nadien: ontspannen picknick op een Motu. Maraehau, de bootman, grilt tonijn, legt het op borden gemaakt van bladeren, geserveerd met cassave, broodcake en grapefruitfilets. De bladeren hebben meerdere lagen, na elke cursus scheur je een vel af en heb je een schone plaat. Maraehau pakt de gitaar en zingt Polynesische verlangens. Verlangen? Wat? Ik heb de Polynesische dromen van slechts één gehoord: Fenua. Dat betekent thuisland. Natuurlijk weten de Polynesiërs dat ze de betere kant van de wereld hebben veroverd. Waar ze vandaan komen is niet precies bekend, maar op boten moeten ze zeker van ver zijn gekomen, en ze hebben het mooiste land gevonden dat je aan het denken zet. In 1606 waren de Spanjaarden de eerste Europeanen die arriveerden. Men zegt dat de eilandvrouwen haar naakt hebben verwelkomd, wat de legendes over haar schoonheid vestigde.
Stefan, die me later met een Polynesische kraanbalk over de lagune drijft, denkt anders over de Zuidzeedroom. Ook hier is de tijd te kort, zegt de Fransman, die hier 15 jaar geleden kwam om een heel ander leven te leiden. Hij heeft zijn hele verhaal op armen en borst getatoeëerd. Hij heeft drie kinderen en een vrouw, hij voedt ze allemaal met zijn werk, waarvan de kunstzinnige lijnen op zijn gebruinde huid vertellen. Dit soort familiealbum is een oude Polynesische traditie. Net als de kano die Stefan bestuurt - het heeft grote vleugels aan de zijkanten, die het stabiel houden in de deining, en is erg smal. Het glijdt stil en elegant. Bijna dit type boot, waarmee ze duizenden zeemijlen aflegden, zou zijn uitgestorven, omdat ze nu ook snelle boten en snel geld willen.
En dus is traditie een luxe geworden. Pascal Fouquet, de hotelmanager van "Le Meridien Bora Bora", heeft tekeningen gemaakt en de oude kano's in Hawaii nagebouwd. Nu kunnen zijn gasten blijkbaar de tijd terugbrengen die ze al lang verloren hebben.
Ik lig op het hemelbed en kijk door de glazen vloer van mijn bungalow naar de glinsterende lagune. Zwem ik rond het huis of bezoek ik de schildpadden, die het geluk hebben in Le Meridien te wonen? Het verhaal van de schildpad is toch te mooi om waar te zijn. Op een dag komt een gast naar de hotelmanager en voegt een gewonde schildpad toe. Ze speren of harpoenen, maar ze leeft. Wat doet een goed opgeleide Fransman? Hij initieert reddingsoperaties. Hij is aan de telefoon met dierenartsen in Hawaii. Een ernstig gewonde zeeschildpad? De experts zwaaien. Geen idee wat te doen. Pascal geeft haar een rustige plek met water, zand en eten. En waarschijnlijk ook menselijke aandacht, want de drukke manager ontdekt plotseling zijn liefde voor het tankdier. Het herstelt zich prachtig, dat is het gerucht. Nu wonen hier ongeveer 80 zeeschildpadden, op een dag werden 50 ingesnoerde baby's toegevoegd. De politie had haar beveiligd met een schildpadrover en haar naar het resort gestuurd. Nu maken gasten zoals Sharon Stone en haar familie een bedevaart, omdat het heel leuk is om te zien hoe de oranje wezens stroomden. Het lijkt op vliegen in het water.
Bij het ontbijt staat er een visovenschotel naast de tafel: het elegante wit met de smalle groene rugvin, gevolgd door de feestgroep in de Stresemann, tussen het poppy citroengeel en het koele neonblauw. Zo nu en dan roeit de dikke Olivia, een getraumatiseerde schildpad, voorbij.Ze kan niet meer duiken, iets moet haar ernstig hebben gestoord. Maar op een dag, zegt Pascal, is ze genezen als ze 's nachts onder een steen kruipt om te slapen, zoals het hoort. Dan zal ze worden vrijgelaten, zoals vele anderen voor haar.
Met mijn derde chocoladecroissant wordt mijn blik op palmen en wit zand traag, het is mijn derde droomdag en het is alsof ik elke dag mijn favoriete cake eet. Het is heerlijk. Maar ik voel dat de dag zal komen en ik vlieg graag terug naar mijn zwarte broodleven. Omdat als een droom goed is, je er tevreden en verfrist van wordt en van de dag houdt. Ook al begint hij bijvoorbeeld thuis in Brandenburg met motregen. Daar zit ik nu, de thermometer klimt moeizaam 10 graden en ik droom opnieuw de droom van de zon van de Zuidzee.
Reisinformatie Bora Bora & Tahiti
Veel touroperators hebben de Zuidzee-eilanden Tahiti en Bora Bora in het programma, bijvoorbeeld Dertour: verblijf in "Le Meridien Tahiti" vanaf 110 euro per dag / persoon, in "Le Meridien Bora Bora" vanaf 234 euro per dag / persoon, zonder maaltijden. Om te boeken via reisbureaus of op www.lemeridien.com.
