Religie: leer te geloven
Stefan werd gedoopt. Ik niet. Toen Stefan naar de Confirmation-klas ging, was geloof geen groot onderwerp voor hem. Het was niet veel meer voor mij. Toen we elkaar ontmoetten, was zijn geloof een belangrijk onderdeel van hem. Ik had God al lang geleden gecontroleerd.
Ik zag Stefan voor het eerst met een vriend. We maakten een afspraak, kwamen vaker bijeen. Ik dacht dat Stefan een belangrijke vriend kon worden. Toen bekende hij zijn liefde voor mij. Ik dacht: dat werkt niet, hij heeft een vrouw nodig die ook gelooft dat ik zijn leven verpest! Maar ik werd ook verliefd. En mijn gevoelens waren zo sterk dat ik dacht dat ik op veel dingen kon letten - inclusief zijn vaste voornemen om geen seks te hebben vóór het huwelijk. Pas toen besefte ik hoe moeilijk dat is. Ik rolde de Bijbel, wilde weten wat er echt is. We spraken met vrienden over hem die net als hij vroom waren. Ik wilde weten hoe ze ermee omgaan. De antwoorden hebben me niet geholpen. Ik was gekwetst, voelde God als een concurrent. En Stefan was in een constant conflict. Na een paar maanden sliepen we nog steeds samen - en genoten we beide. Maar voor Stefan is seks nog steeds een intern conflict.
Onze ouders hebben het ons ook moeilijk gemaakt. Zijn gedachte dat de relatie niet gezegend kon worden. De mijne heeft mij al in de klauwen van een sekte gezien, omdat Stefan tot een vrije kerk behoort. Maar ik voelde geen dwang. Stefan duwde me niet, met hem voelde het geloof als thuiskomen.
De mensen uit zijn huishouden accepteerden mij vriendelijk. We ontmoetten elkaar regelmatig, baden samen en iedereen deelde hun ervaringen met God. Hoewel ik me inspant, voelde het alsof ik er een deel van speelde, maar dat ik er niet echt bij hoorde. Dus ging ik alleen zitten en probeerde te bidden. Op een gegeven moment was het in orde, het kwam uit mij. Het was alsof er iets klikte, ik had God gevonden! Ik was zo blij om eindelijk het geloof met Stefan te delen dat ik me liet dopen. Ik wilde vasthouden aan het kleine plantje dat in me groeide.
Maar het was niet zoals gehoopt dat we dichter bij het geloof zouden zijn gekomen. Mijn hele euforie veranderde in vragen: wat heb ik gedaan? Dat was ik helemaal niet? Wie ben ik? Daar, waar ik vandaan kom, is er geen bovengeschikt plan, geen god zoals Stefan. Hij is ermee opgegroeid, religie is voor mij een vreemde taal die me niet past. Al na een paar weken was het plantje dood in mij en na een paar maanden verliet ik de kerk weer. Stefan accepteert dat en zegt, dan moet het bij ons anders zijn. En het werkt verbazingwekkend goed. We delen zoveel passies, we vullen elkaar goed aan. Als we troost zoeken, gaat hij naar God en ga ik naar de film. Vandaag de dag is Stefan's geloof geen permanent onderwerp meer, we hebben er de laatste tijd nauwelijks over gesproken. We denken niet altijd aan de toekomst, anders zouden we onszelf vragen moeten stellen als: zijn we trouwen met de kerk? Als we kinderen hebben, willen de grootouders hun opleiding beïnvloeden? Soms ga ik met me mee naar de kerk, maar blijf daar altijd een gast.
Vandaag zie ik God niet langer als concurrentie, maar als de krachtbron van Stefan. Ik heb deze krachtbron niet. Ik heb een heel, heel klein geloof en grote twijfels. Maar ik denk graag aan de weken waarin ik kon geloven. Stefan's ouders zien me nog steeds op weg naar God, mijn ouders zien Stefan op weg van God. Maar zijn geloof verliezen is echt het laatste wat ik wil dat hij doet.
* Namen gewijzigd door de editor
