Studie zegt: elke moeder geeft de voorkeur aan het ene kind boven het andere!
Nee, natuurlijk houden ouders van al hun kinderen op dezelfde manier. Dit is geen beleefde leugen, dat is wat alle moeders en vaders zo diep voelen.
En toch: veel ouders hebben een duidelijke favoriet bij hun kinderen. Sinds enige tijd heeft een studie dat bewezen 65 procent van alle moeders en zelfs 70 procent van alle vaders geven de voorkeur aan een van hun kinderen. Bij vaders is het favoriete kind meestal de jongste dochter, en omgekeerd is meestal de oudste zoon het populairst. Voor de kinderen van middelbare leeftijd, die noch de oudste, noch de jongste broer of zus zijn, werden ze in het onderzoek vrijwel nooit genoemd als ouder-lievelingen.
De waarheid is zelfs nog extremer
Merk op dat deze cijfers afkomstig zijn van een onderzoek waarbij ouders openlijk hebben toegegeven dat zij de voorkeur geven aan een kind.
Ouders willen natuurlijk deze voorkeur niet tonen en niet aan zichzelf toegeven. Het is veilig om aan te nemen dat deze percentages lager zijn dan het werkelijke aantal ouders dat hun kinderen anders behandelt.
Er zijn veel redenen - evenals gevolgen op de lange termijn
Waarom ouders bewust of onbewust de voorkeur geven aan een van hun kinderen, hangt van veel factoren af. Vaak beslist de orde of men het "betrouwbare anker in crisis" is (oudste kind), of onevenredig gecodeerd (jongste kind). Er wordt ook aangenomen dat een oerinstinct van menselijke evolutie een rol speelt waarin ouders onbewust de voorkeur geven aan het kind met de beste genetische make-up.
Het is ook duidelijk dat beide broers en zussen worden gekenmerkt door de ongelijke behandeling voor de rest van hun leven: de "minder populaire" kinderen hebben een aanzienlijk hoger risico om later te lijden aan een laag zelfbeeld, depressie en angststoornissen. Maar zelfs voor de "favoriete kinderen" is hun speciale rol later noodzakelijkerwijs voordelig: ze hebben het als volwassenen moeilijk, zonder de automatische voorkeur om met elkaar om te gaan, ze zijn gewend in het dagelijks leven.
Deze afdruk duurt een leven lang. "Kinderen, ongeacht of ze vijf of vijfenveertig jaar oud zijn, hebben een duidelijk gevoel van oneerlijke behandeling." Karl Pillemer, een piloot van een grootschalig onderzoek naar het fenomeen. Hij herinnert zich nog goed een 90-jarige gesprekspartner die begon te huilen toen ze zich herinnerde hoeveel haar broers en zussen de voorkeur gaven.
Geen reden tot paniek!
Dit klinkt misschien slecht - maar uiteindelijk is het aan de ouders om ervoor te zorgen dat alle kinderen eerlijk worden behandeld. En de meerderheid van de ouders zijn echte professionals op het gebied van justitie: de meeste onderzochte kinderen konden niet zeggen of iemand in hun familie de voorkeur had.
