"Kind, eet dat!" De slechtste ouders Faux pas in de wereld
"Nee, dus zo gaat het, maar dat is jammer dan," zegt mijn moeder en stopt met tegenzin het laatste stuk taart in haar mond. Ik luister nu naar deze wijsheid, omdat ik een lepel in mijn hand kan houden en waarschijnlijk voordat de laatste lepel pap in mijn hoofd werd gehakt, zelfs als ik geen honger meer had. Zodat de rest niet in hemelsnaam komt? Ik hoop van harte dat ik haar tenminste een keer in de zoveel tijd zal moeten oppikken en wraak moet nemen voor dit belabberde, geïnternaliseerde ideaal van een lege schaal zonder restjes. Omdat er nooit iets is verprutst zoals dit ongegronde ideaal.
Je heup en het toilet zijn niet beter dan de vuilnis
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het vreselijk als mensen enorme bergen buffetten op het bord schuiven, dan de helft weggooien en iets nieuws krijgen. Geen vraag, dit is echt geen manier, maar als je nu flinterdun bent, een beetje misrekend of oma voor de hand liggend? Vijf kilo? begrepen als je? een beetje? zei, dan is het gewoon niet logisch voor mij om te eten. Dit helpt de kinderen die niets te eten hebben niet helpen, noch helpt het het stuk taart. Als ik een cake was, zou ik liever waardig in een vuilnisbak sterven dan spek nummer veertien voor het leven te worden. Niets tegen spek rol nummer veertien, maar ik open het gevoel van de must-do-away-gulzigheid niet. Leuke vraatzucht is geweldig, geen vraag. Maar alleen echt, als het leuk is. Vertel gewoon aan een overgebleven paniek als mijn moeder dat haar heup niet beter is dan het restafval. Toegegeven, het klinkt alleen zo half charmant.
De oorzakelijke keten mank
Het is zo logisch. Als we minder eten, zullen we minder moeten koken, minder kopen, hogere kwaliteit kopen, fair trade-producten voor hetzelfde geld, melk van gelukkiger koeien en groenten die misschien wel twee wormen opleveren, maar geen chemische nuggets. Maar dat zou te intelligent zijn. Tevreden als de plaat leeg is. Of de pot. Of de koelkast. Anders zal het weer slecht zijn. Ik geloof. Ik heb het nooit geprobeerd, omdat niets zo duurzaam is als slecht onderwijs. Oh mam, je hebt me echt verpest ... en zoals altijd moet ik de soep nu uitlezen. Zonder restjes. Honor.
