Berichten uit de kindertijd

Haar bevestiging is nu meer dan 20 jaar geleden. Maar een scène heeft Lisa Pankel * nu gedetailleerd in het geheugen. Hoe de confirmands poseerden na de service aan de foto. "Ga je terug," riep de fotograaf haar toe. "Jij bent de grootste." Sterker nog, op een afstand van 1,79 meter, steekt de leerling zelfs boven jongens van eenzelfde leeftijd uit, ondanks ondiepe schoenen. "Ik was zo beschaamd dat ik mijn schouders verbreed om mezelf kleiner te maken", herinnert de 40-jarige. Later zeiden de familieleden tegen haar: "Mijn God, je bent opgegroeid! Gewoon niet waxen, anders krijg je geen echtgenoot!

Zelfs als kind was Lisa Pankel altijd de beste in de klas geweest en er nooit over nagedacht. Dat was nu anders. Toen het ongelukkige vonnis was gevallen, hoorde de leerling het permanent: van een schoolvriend van de moeder, de onderwijzer, de voormalige buurvrouw, de kinderarts, die ze toevallig op straat ontmoette. Voor Lisa Pankel klonk het praten over haar lengte als een verwijt. Plots had ze een probleem. En toen de vrienden met elkaar gingen daten, gaf ze er de voorkeur aan om terug te blijven. Welke jongen wil een meisje zo lang als hij of misschien een beetje groter?

Veel volwassenen zijn neerbuigend op kinderen

Volwassenen denken meestal niet zoveel over uitdrukkingen als, maar je hebt twee linkerhanden? of? Als u veel in de baan moet verwachten, zal dat niet werken? En velen vinden het normaal om kinderen zo neerbuigend te behandelen, omdat ze het in hun jeugd anders niet hebben meegemaakt. Het effect van de onzorgvuldig genoemde woorden, dat ze een persoon kunnen jagen in de volwassenheid, vermoedelijk slechts een paar mensen vermoeden. "Geloven we in kindertijd en adolescentie eerst alles wat volwassenen ons vertellen? ook over onszelf ?, zegt psycholoog Eva Wlodarek. "Hoe gevoeliger een kind is, hoe intenser en langer een dergelijke boodschap werkt." Het gevolg: sommige mensen gedragen zich onbewust in de volwassenheid zoals ze in de kindertijd waren voorspeld. Dus een bericht als? Je kunt geen man vinden? word een self-fulfilling prophecy.

Gelukkig gebeurt dit zelden omdat we tijdens het opgroeien en later aan heel verschillende invloeden worden blootgesteld. Dit vergroot de kans dat berichten uit de kindertijd geen betekenis meer hebben. Het was hetzelfde met Lisa Pankel. Toen zij 17 was, bracht een vriend haar naar een alternatieve jeugdclub in haar geboortestad Schwerin. Er was discussie over samenleving en politiek, muziek werd gemaakt en gevierd. Kijk, figuur en lengte waren geen probleem voor deze tieners. "Wie nam me zoals ik was, gewoon mijn persoonlijkheid aan het tellen ?, herinnert Lisa Pankel zich.

Voor de middelbare school opende student een nieuwe wereld: ze ontmoette een meisje dat helemaal alleen in een vervallen huis woonde en gefascineerd toekeek hoe de nieuwe vriendin tegen alle conventies leefde. Ze ontdekte haar passie voor zingen, sloot zich aan bij een band en overwon haar terughoudendheid om het middelpunt van de aandacht te zijn. Ze had tenslotte zelfs de moed om zich aan haar gevoelens te houden toen ze verliefd werd op de gitaristen van de band. De ouders en verwanten hebben vooral één ding opgemerkt van de jongeman: "Hij is een kop kleiner dan jij!"

Hoewel de relatie na een jaar afliep, is Lisa Pankel tot op de dag van vandaag niet vergeten: "Voor de eerste keer voelde ik dat iemand van me hield, ondanks mijn grootte." Ze was ervan overtuigd: "Er is ergens een man die bij me past." Het nieuwe zelfvertrouwen hielp Lisa Pankel opgroeien. Na haar afstuderen en haar opleiding als bedrijfseconoom ging ze? nog steeds in GDR-tijden? naar het Westen en daar een nieuw bestaan opgebouwd. Ze werd verliefd en werd opnieuw de liefde. Ze had de boodschap uit haar kindertijd, je kunt geen echtgenoot vinden? nu eindelijk uitgeput.

Een onheilspellend gezegde kan een vloek worden

Is het gemakkelijk om dit te imiteren? "Het is zeker niet gemakkelijk", zegt psycholoog Eva Wlodarek. "Maar als iemand zich realiseert dat hij zo'n jeugdspreuk draagt, is de eerste, belangrijkste stap al gezet." De tweede, volgens de expert, zou een 'tegengestelde ervaring' zijn, een ervaring zoals Lisa Pankels eerste grote liefde.

Natuurlijk zijn er ook berichten uit de kindertijd die op zijn minst gedeeltelijk waar zijn. Het is heel goed mogelijk dat iemand die naar het leven is gestuurd met het gezegde 'Je begrijpt niets over cijfers', er niet echt op kunt rekenen. De betovering kan de betovering worden als een kind ermee wordt behandeld op een manier dat het zichzelf uiteindelijk niet in staat en waardeloos acht."Dan is het dubbel belangrijk om zelfvertrouwen te krijgen? door een positieve ervaring op een ander gebied, misschien ook in een therapie ?, zegt Eva Wlodarek.

Voor Lisa Pankel was het leven zelf de therapie. Zeven jaar lang is ze gelukkig getrouwd met haar man, die ze op het werk ontmoette. Haar lengte stoort haar helemaal niet meer, integendeel: "Als ik een beetje op vakantie win, merkt niemand dat op? het is verdeeld ja?

Voorbeeldbericht: "Moet je dat begrijpen?

ChroniquesDuVasteMonde VROUW-redacteur Franziska Wolffheim kan niet echt boos zijn.

Toen ik de zin voor het eerst hoorde, denk ik dat het om mijn vader ging, die weer last had van buikpijn. Mijn moeder beschermde hem? ook van mij: "Ga alsjeblieft niet naar papa in de kamer, hij heeft buikpijn. Dat moet je begrijpen.? Dus ik verliet het, hoewel ik graag voor hem had willen zorgen. Mijn moeder had altijd veel begrip voor andere mensen. Het maakte bijna een sport uit het vinden van argumenten om haar te verlichten. Vandaag bewonder ik dat het me als kind irriteerde. Toen ik bijvoorbeeld klaagde dat onze meid zo benauwd was, zei ze: 'Mevrouw Hansen heeft weinig geld en is ook een beetje ziek, dat moet u begrijpen.' Of later, toen ik niet bevestigd wilde worden: "Je weet dat Omi belangrijk is, misschien denkt ze dat ze je niet meer in de hemel zal zien. Dat moet je begrijpen.? Ik was niet in de stemming om iedereen en alles te begrijpen, ik had graag meer hoekig en egoïstischer willen zijn.

Later leerde ik mezelf te bevestigen: studeren, in het buitenland, alleenstaanden? Ik heb deze fase lang en gelukkig geleefd. Toch zal begrip altijd de mijne zijn? en daar ben ik blij om. Het helpt me bijvoorbeeld om het vertrouwen van moeilijke mensen in interviews te winnen.

Voorbeeldbericht: "Ben je de ezel in galop kwijtgeraakt?

"Dit gaat goed", dacht ChronischDuVasteMonde VROUW-hoofdredacteur Karin Weber-Duve als kind bij deze woorden.

O ja, hij had mijn tedere kinderziel permanent kunnen beschadigen, dit onnadenkend gezegde van mijn moeder, die ik vaak hoorde als een klein meisje (ze had geen idee van psychologie). Ik paste gewoon niet in de foto. Ik was blond, toch? zowel de moeder als de vader in onze familie hadden donker haar, vermoedelijk al generaties lang (de Mendeliaanse heerschappij van dominant-recessieve overerving was een van de 'Boheemse dorpen' van mijn moeder). En mijn ogen waren duidelijk bruin, alle anderen uit onze clan hadden blauwe. Oké? "De ezel heeft je in galop verloren." Ik had moeten overleggen over een trauma uit de vroege kindertijd dat elke psychoanalyticus keurig zou kunnen diagnosticeren, maar ik ben erbij. Waarom? Omdat ik dit geweldig vond. Hij liet ruimte voor mijn verbeelding: een galopperende ezel, ik er bovenop, toen plots een steen of een koe, en oeps. Ik lag daar nu. Aan de voeten van mijn mooie moeder en mijn tedere vader, en zij hadden mij? zoals in een sprookje - gewoon genomen en opgetrokken. En daarom hield ik zoveel van haar. Maar als mijn moeders gezicht niet zo aardig was omdat ze boos op me was en mijn vader niet zo gevoelig zachtaardig was, omdat hij boos was? ook geen probleem. Nou, toen dacht ik bij mezelf. Wat heb ik met jou te maken? Je bent niet mijn ouders. En daarom mocht ik haar met mijn hele hart dom vinden? zonder een slecht geweten. Ik deed het prima in elke fase van de kindertijd: omdat de ezel me had galoppeerd.

* Naam gewijzigd door de editor