Is dat beschamend?
Aan de hemel hing een zilveren volle maan, in de tuin werden 49 vrienden gevierd, het was een milde zomeravond, haar 50ste verjaardag. Toen plaatste iemand een CD van de Beatles en plotseling wilde Dörte alleen zijn. Ongemerkt door de anderen, rende ze het huis in. Ze herinnerde zich haar studentendagen, reizen, geliefden en haar bruiloft, helemaal in het rood. Ze had een leuk leven gehad, ze zou een leuk leven blijven leiden, waarom voelde ze zich opeens zo vreemd? "Ik voelde me heel zacht en kwetsbaar, mijn hart was zo zwaar, ik had een verlangen naar chocolade, maar zelfs meer wilde ik huilen, ik ben altijd een beetje maudlin geweest, maar al geruime tijd lijken er meer kansen te zijn Hoe dan ook, die avond gooide ik mezelf op de bank en huilde, het was zo goed, alsof ik mezelf knuffelde, niet wilde weten wat er precies aan de hand was, me gewoon overgeeft aan dat gevoel . "
Sommigen noemen het sentimentalisme, de andere sentimentaliteit. Sommige zijn sentimenteel als ze jong zijn. Voor anderen neemt emotioneel geluk toe met de leeftijd. Degenen die begaafd zijn voor sentimentaliteit moeten een zekere neiging tot verdriet hebben. Mannen geven het minder vaak, vrouwen vinden het vaak geweldig. En toch: het gevoel heeft geen goede reputatie bij ons, het herinnert te veel aan Heimatfilm en vergeelde liefdesbrieven in roze lint. In mediterrane landen is er minder remming om sentimenteel te zijn. Ook de Russische ziel is altijd oprecht geweest en nu de films uit Bollywood.
Er is altijd een mogelijkheid om emotioneel te worden. Wanneer 's avonds een zon in de zee zakt. Wanneer een nummer wordt afgespeeld op de radio die zo oud, zo prachtig of zo tragisch is als de eerste of laatste liefde. Als je naar een baby kijkt die vredig slaapt, alsof de wereld een onschuldige plaats is. Dan is alles ineens prachtig om te huilen. Sentimentaliteit - een echt gevoel of kitsch? Plat, dom, gênant of belangrijk?
Sentimentaliteit is een gevoel dat opkomt uit vele emoties. Kinderen zijn nooit sentimenteel, ze zijn gelukkig of verdrietig. Hoe ouder je wordt, hoe meer je de neiging hebt om emoties te mengen. Je leest een romantisch verhaal, de plot raakt het hart. We voelen geluk bij het lezen, maar ook een beetje verdrietig. Het verdriet verandert zachtjes in melancholie, en soms komt er wereldpijn bij. Maar waarom zou je verdrietig zijn, wat is mooi? Hoe ouder je wordt, hoe meer alle intense indrukken worden geassocieerd met herinneringen. Ik voelde me ook de heldin van de roman. Ik kuste voor het eerst op dat strand. Het maakt niet uit of de ervaringen leuk of verdrietig waren, ze komen nooit terug zoals ze waren. Dat is een gevoel van verlies en spijt. Dat weten we allemaal. Maar zijn ze allemaal ook in dezelfde situaties geraakt? En is sentimentaliteit gemaakt van verdriet?
"Ik was in Frankrijk tijdens het WK", zegt Sabine. "En voor de eerste keer legden de Fransen mij uit hoe geweldig de Duitsers zijn, en toen ik een wedstrijd in een dooreen gehusselde dorpscafé zag en toen het Duitse volkslied werd gespeeld, juichten ze me allemaal toe, ik moest gewoon huilen, ik was er zo mee ingenomen om ook naïef trots op mijn land te zijn. "
"Ik haat maudlin gemeenschapsgevoelens", zegt Marie. "Toen vroeger de 'Internationale' werd gezongen in linkse groepen en de kameraden natte ogen kregen, was het eng voor mij, ik ben waarschijnlijk bang om te vallen in gevoelens die niet echt van mij zijn, en ik vind dat geënsceneerde we-gevoelens zo misleidend zijn dat Ik ga meteen op een dwaalspoor. "
"Ik ben alleen ontroerd als het gaat om privégevoelens", zegt Ulla. "Onlangs heb ik gekeken naar 'Gone With the Wind', en wanneer Rhett Butler Scarlett O'Hara de trap naar boven draagt, kan ik mijn grond niet meer uitstaan, ik had graag zo'n liefde gehad, ik heb zoveel liefde verknald, een liefde komt nooit terug ... ik ruik, de film gaat door en plotseling merk ik hoe mijn man slikt, maar niet vanwege tragische liefde. In een scène waarin Scarlett voor haar door oorlog verwoeste katoenplantage staat, zegt ze dat ze nooit meer honger wil hebben, maar hij begint echt te huilen, ook al heeft mijn man nooit honger gehad. '
Sentimentaliteit neemt het niet zo nauw met de feiten. Je hoeft niet onderdrukt, arm of moederloos te zijn om aangeraakt te worden als het melodramatisch wordt. Dat lot kan toeslaan, we kennen het allemaal en hebben het al meegemaakt. Degenen die het gevoel nog niet hebben vergeten ontwikkelen compassie. Dit is menselijk maar niet sentimenteel.Het wordt pas sentimenteel als iemand het lot van een ander als een gelegenheid neemt om rond te cirkelen in zelfmedelijden. Dan baad je in gevoelens en dompel je onder in de wondere wereld van melancholie en enthousiasme.
Wacht even. Zijn wij niet de vrouwen die alles in het werk hebben gesteld om bekwaam, kritisch, goed opgeleid en zelfs succesvol te zijn? En nu we echt volwassen zijn en de ergsten van ons achter ons hebben, kan het dan plotseling gebeuren dat we 'heerlijk triest' een huiselijk gevoel vinden? Iedereen ouder dan 40 is opgegroeid in een klimaat waarin veel theoretische discussies een rol speelden. Alles was altijd belangrijk: de vrouwengroep, het milieu-initiatief, de vredesbeweging. Ondenkbaar, om in het openbaar te zeggen: vandaag heb ik geen tijd meer voor de Amnesty International-demo, vandaag trek ik mezelf graag in de schoenen.
Misschien hebben we het eerder gemist om voldoende ruimte te geven aan gevoelens? Of zijn de kleine "goedkope" gevoelens ons vandaag de dag, omdat ze makkelijker te verdragen zijn dan de "groten"?
Dörte zegt: "Tranen komen naar mijn ogen als ik kleine kinderen zie, het geeft me het gevoel dat ze alleen naar een kever of een steen kunnen kijken en ze zijn gelukkig, maar verder huil ik niet echt, niet als iemand me slecht behandelt en zelfs als ik hoor over steeds meer rampen in de wereld, voel ik me soms erg koud. '
Wie sentimenteel is, kan verdrietig zijn, zonder dat het hart scheurt. Degenen die sentimenteel zijn maken een kleine omweg met hun gevoelens, zodat ze niet in de afgrond van echt verdriet of wanhoop vallen. Dit is soms een wijs besluit. Immers, de redenen waarom je weemoedig wordt met de leeftijd zijn behoorlijk zwaar.
Jonge vrouwen snikken misschien spijt dat het niet werkte met prins-charmes, droomcarrières of de uiteindelijke loterijwinst. Maar na verloop van tijd begrijp je dat er dingen zijn die je werden ontzegd. Je had niet de jeugd die je wilde. Je was niet de dappere of creatieve persoon die je altijd al wilde zijn. Je kent je eigen limieten en weet dat ze niet langer veranderbaar zijn. De aantrekkelijkste man en de mooiste vrouw ter wereld zou kunnen komen, maar je zou zonder voorbehoud en met vertrouwen geen nieuw leven kunnen beginnen.
Niemand wordt ouder zonder schade. Als dat geen reden is om te huilen. Dus je huilt een beetje. Over alles en niets. En dan gaat het leven verder, wat zou het anders moeten doen? Tot de volgende vlaag van nostalgie. De schoonheid van sentimentaliteit is dat het zachtjes de droefheid vermindert. Het mooiere is dat het je een bevredigend gevoel geeft om heel gevoelig te zijn. Het stomme aan sentimentaliteit is dat vermeende gevoeligheid een kleine illusie is.
Er zijn mensen die in concert of voor de televisie grote pakketten met zakdoeken huilen, maar wanneer een buurman in nood is, kijken ze weg. Compassion manifesteert zich in acties, bijvoorbeeld in praktische hulp. Het sentiment op de bank is echter alleen goed voor de eigen gemoedstoestand. "Sentimentaliteit is het alibi van de hardhartigen", zei Arthur Schnitzler.
Niemand wil zo zijn. En toch is het soms. Iedereen heeft zoveel emoties ervaren in 40, 50 jaar! De gevoelens zijn door ons leven gegaan en hebben eeltplekjes op het hoornvlies gezet. En dan gebeurt het opnieuw: je bent ontroerd. En opeens kun je zwermen zoals je gewend bent en dromen en zelfs een beetje huilen.
Het sentiment? Het is als inpakpapier met kaasachtige bloemen. Misschien een beetje gênant en een beetje overdreven. Maar als je de verpakking opzij legt, dan is het echte geschenk de zekerheid: ik voel, dus ik ben.
