Huizenruil: ik ga op vakantie in Berlijn, op zoek naar de Atlantische Oceaan
Appartementen zijn duur - een woningruil is dat niet
Na 13 dagen mist Vigo een mobiele telefoon en een fragment in de auto van Eugenia en Carlos. En er is geen angst voor een zomervakantie in een Spaanse stad, in het appartement van een ruilersfamilie. Met twee kinderen hadden we onszelf gemaakt in de vreemde vier muren van Eugenia en Carlos. En zoemden ons in hun leven in.
Alles bovenaan. Onze uitwisselingsfamilie heeft hun auto niet ver van het vliegveld van Santiago de Compostela geparkeerd, we mogen het (en het onze) gebruiken. Onze bestemming: de havenstad Vigo, met zijn bijna 300 000 inwoners, de grootste metropool in Galicië, op ongeveer 80 kilometer van de luchthaven.
Met de bagage in de vreemde gezinscoach, het invoeren van het doelwit in de GPS, en alsof dat niet spannend genoeg was, verwarde mijn man, die gewend is aan automatisch, tien minuten lang rem en koppeling.
Eindelijk brullen we over de Autopista AP-9. Het miezert, mijn man kijkt geconcentreerd op de weg. Dit is onze eerste thuisruil. Maanden geleden heb ik me spontaan ingeschreven voor een relevant platform, vrienden reizen al jaren in ruil, vaker in Bretagne.
Dus waarom zou je het niet zelf proberen? We hebben twee kinderen, zes en negen jaar oud, vakanties zijn duur, vakanties tijdens schoolvakanties zijn duur om te huilen. Iedereen die bijvoorbeeld handelt, redt de waanzinnig hoge A-seizoensprijzen voor een appartement.
Ons aanbod is ook niet slecht: een leuk oud Berlijns appartement in Eins-a-Kiezlage. De enige grote zorg: zou iemand in de zomer de zee willen ruilen voor de steenwoestijn Berlijn? Onze Spanjaarden willen.
© Anne Gabriel Jürgens / ChroniquesDuVasteMondeOnze Spaanse uitwisselingspartners zijn onmiddellijk sympathiek
Van Eugenia en Carlos kwam zelfs het allereerste verzoek. Wie zijn zij, hebben we onszelf afgevraagd en gekeken naar hun profiel. Jij hbo-leraar, hij industrieel ontwerper, twee kinderen, zoals wij. Niet onbelangrijk ook: hun manier van leven is vergelijkbaar met de onze, met één verschil: de Spanjaarden wonen op de zevende verdieping. We slikken. Dat is onze naam.
En waar is deze Vigo? Vigo is een "industrie- en havenstad" in het noorden van Spanje, leren we. Kan luid en vies zijn, maar ook op de een of andere manier spannend. We slingeren tussen de dorst naar avontuur en twijfels, omdat er onze twee jongens zijn, die iets glashelder als iets anders begrijpen? misschien iets? Slechte stedelijke moderniteit van een stad? in Noord-Spanje.
Mail? ga heen en weer. Vluchten worden gecontroleerd. Er zijn goedkope verbindingen. Onze Spanjaarden moeten 'overredingskracht'-werk doen. Dat is niet gemakkelijk, maar dan? niet al te moeilijk. De Spanjaarden zijn onmiddellijk sympathiek tegenover ons. De vermeldingen in het gastenboek? hun uitwisselingsprofiel? geluid enthousiast.?
© Anne Gabriel Jürgens / ChroniquesDuVasteMondeWe rijden nog steeds op de autopis? Ta richting Vigo. ? Rechts zien we een indrukwekkende tuibrug, de Puente de Rande, die we meteen 'Golden Gate Bridge' doopten. We zullen haar vaak zien. Soms gehuld in de beroemde mist van Galicië, die het gebied verandert in een decor voor een heel speciale film en vaak laat in de middag verdwijnt. In de komende paar dagen leidt de Golden Gate ons keer op keer naar het schiereiland Morrazo, naar capes met vuurtorens, naar de baaien van de Rias Baixas, fjordachtige estuaria waarin de zee is doorgedrongen.
Belangrijk bij thuisruil: wees nieuwsgierig en flexibel
Aan het einde van de Autopista AP-9 rijd je de stad in zoals in een kloof, dan weer omhoog, opnieuw een San Francisco-gevoel. De GPS leidt ons door een druk winkelgebied met prachtige winkels uit de tijd van Wilhelmin.
De opwinding neemt toe. Dit alles is avontuurlijker dan de naderende aankomst in een vakantieappartement, wat men bijvoorbeeld op Sylt vindt, te vinden op internet. Omdat we niet op zoek waren naar netheid op minstens vier van de vijf bij het zoeken op relevante portals. Omdat we het doel voornamelijk aan het toeval overlaten.
Eerst hadden we graag naar Frankrijk willen reizen, daarna hadden we de vluchten naar Galicië al geboekt. Daarom is er een reiswaarschuwing: wie uitwisselt, moet nieuwsgierig en flexibel zijn. En mensen met een hang naar perfectie moeten afzien van het uitwisselingsidee. Het kan tot verrassingen leiden. Zomervakantie in een industriële en havenstad. Met kinderen. Op de zevende verdieping. Heeft u nog vragen ??
We voelen ons meteen goed - ook de Spanjaarden?
Carlos? Moeder wacht. De Signora staat op de weg als we omkeren, ze zwaait, ze kent het rijtuig van haar familie, ze zit al naast mijn man. We rijden naar de ondergrondse parkeergarage en vervolgens naar de lift. Deur open. Voorzichtig rollen we de koffers over het goed geprepareerde parket. We openen deuren en kijken. Ik open onopvallend kasten.Zeepachtige geur stroomt naar me toe, zelfs de kast met het schoonmaakgerei ruikt fantastisch. Het klinkt als een cliché, maar dat de Spanjaarden een voorkeur hebben voor sterke geuren, naar verluidt zelfs van chloor houden, lijkt me nu heel aangenaam.
© Anne Gabriel Jürgens / ChroniquesDuVasteMondeIk voel me meteen goed. We voelen ons meteen goed. Maar vinden onze Spanjaarden het net zo leuk met ons? U kent de foto's van ons profiel, ons appartement is ongetwijfeld mooi, een klassiek oud gebouw, derde verdieping, u kijkt in de achtertuin op berkenbomen. Helaas zijn de vloerplanken een beetje leeg. Van de roomwitte houten deuren schilt de verf. Sommigen noemen het een Boheemse stijl, anderen hebben renovatie nodig. Ik kan daar nu niet naar binnen gaan, denk ik.
Ik voel me bijna schuldig. Dat een vreemdeling zo welkom is: op de keukentafel staat een liefdevol geschreven briefje van Eugenia, in de koelkast staan verse pasta op ons te wachten en een witte wijn uit de regio. De Albarino doet denken aan de "zoute spray op een winderige dag aan zee", zoals ik ergens in Berlijn lees (en daardoor melancholie wordt).
De jongens gooien zichzelf op de bank, onze Spanjaarden hebben Netflix, en dus ontdekken ze een kinderzender met cartoons, zonder taal. Mijn voetbalminnend man werpt een weemoedige blik door het raam naar het Estadio Balaídos, waar Celta Vigo speelt. Na het eten zit ik aan de Spaanse keukentafel net als aan mijn keukentafel in Berlijn, drink nog een glas Albarino en schrijf een sms naar Berlijn. "Voel je je goed?" ? "Oh ja!" Veel uitroeptekens. "We voelen ons ook goed", schrijf ik. Drie uitroeptekens.
© Anne Gabriel Jürgens / ChroniquesDuVasteMondeAlle informatie wordt verzameld in een modelmap
De volgende dag willen we winkelen. We onderzoeken de handleiding. Deze map maakt deel uit van elke huisruil. Het verzamelt zorgvuldig uitgelezen informatie en tips voor de uitwisselingspartner. Het legt uit hoe de vaatwasser en wasmachine werken, waar de dichtstbijzijnde bakkerij is, een supermarkt. De map is een handleiding voor het appartement, de plaats, de omgeving, mooi in fasen gesorteerd. Een exemplarische map, we zijn van plan om een bijna even grote map thuis samen te stellen.
Om de hoek is een typische markthal die onze Spanjaarden aanbevelen. Hier gaan we wandelen. Kijk, dit zijn de Pimientos de Padrón, zeg ik. We kennen ze van vorige tochten: alleen strooien met grof zeezout, in de oven doen, sardienen. Mijn man kookt vanavond. Ik maak me een beetje zorgen over de keramische kookplaat in de keuken, die er heel schoon uitziet, wat je echt niet kunt zeggen over onze keramische kookplaat.
Vigo - het nieuwe Barcelona?
Vigo! Mensen die een trend honderd meter kunnen ruiken tegen de zeewind, zeggen dat Vigo het nieuwe Barcelona is, nog beter, omdat het niet zo irritant toeristisch is, waarbij je het ook openlijk moet aanspreken, het klimaat misschien.
De Catalanen vestigden zich in het midden van de 19e eeuw in Vigo om sardines in zout te bewaren. De stad floreert al heel lang, de haven is de grootste vissershaven van Spanje, later kwam de industrie. Sinds de jaren 1950 is de bevolking sterk gestegen, het is goed gebouwd, zo veel een huis van een Catalaanse ondernemer of terugkerende Amerikaan moest plaats maken voor een nieuw gebouw.
Maar kijk eens: Vigo heeft zijn eigen charme in dit kustlandschap, een mengeling van stedelijke trots en veel blauwe zee. Vigo is nergens overweldigend mooi, maar het is altijd idiosyncratisch en op sommige manieren magisch. Als inwoners van Berlijn kunnen we heel goed leven met deze bevinding.
© Anne Gabriel Jürgens / ChroniquesDuVasteMondeHet is een vakantie met het dagelijks leven
We hebben met de Spanjaarden een WhatsApp-groep "Berlin? Vigo" opgezet en sporadisch navraag gedaan naar ons welzijn, of beter: dagelijks. Maar dat is leuk. Ze sturen ons sightseeingfoto's van "onze" stad. Ze schrijven: "Alles loopt soepel." Je voelt je goed. Onze Spanjaarden zijn enthousiast over Berlijn. "Het is zo intens." Drie uitroeptekens.
En we voelen ons een beetje alsof we zijn verhuisd en niet meer reizen. Onze straal strekt zich uit van de havenstad Bueu tot de grensplaats A Guarda. We voetballen in het nabijgelegen Castrelos Park. We rijden de PO 550 af, onze "Highway No1" naar het zuiden, waar de Atlantische Oceaan bijna Pacific lijkt. Er is altijd wel een café aan de straat met uitzicht op de wilde zee. In A Guarda proberen we het Galicische bier. Later een ijsje in het kustplaatsje Baiona, waaruit Columbus eens aankondigde dat hij Amerika had ontdekt.
Woningruil is een avontuur
Vakantie betekent ook voor ons dat je altijd iets niet kunt doen. Wij zijn het soort toeristen die soms zonder GPS rondrijden (zodra ze veilig zijn aangekomen bij de GPS). En omdat de wegen naar de zee meestal schaars worden aangegeven en de ruwe kaart niet alles heeft vastgelegd, zullen we nooit landen op het strand bij Hío, een van die drukke plaatsen op het schiereiland Morrazo.
Vandaag willen we naar het strand gaan, waar je rivierkreeft kunt knabbelen. We komen uiteindelijk op een dood punt terecht, waar we gewoon de auto parkeren.Er is nu gelukkig een toilet, misschien een kleine kraam met Estrella-bier, frites, cola-ijs.
Soms is er niets, behalve het uitzicht op de eilanden voor de kust, genaamd Islas Cíes, die alleen per boot in minder dan een uur te bereiken zijn. Caribische wateren, helder witte stranden, de geur van eucalyptus. Je moet deze reis echt plannen, het aantal dagbezoekers is beperkt. Dat hebben we niet. En dus bezoeken we de Cíes niet, maar het zustereiland, de Isla de Ons.
© Anne Gabriel Jürgens / ChroniquesDuVasteMondeDe versiering van Eugenias en Carlos? Auto was gewoon weg. We hebben 100 euro achtergelaten op de keukentafel? Onze gastheren zeiden later op WhatsApp, dat zou niet nodig zijn geweest. Mijn man verloor zijn mobiele telefoon in O-Castro Park op de tweede dag. Het is wellicht het beste compliment voor deze stad en onze eerste uitwisselingsvakanties die hij, die er meestal om de vijf minuten naar kijkt, helemaal niet heeft gemist. Dat is hoe we schrijven? terug in Berlijn? dit alles in het gastenboek van de Spanjaarden op het uitwisselingsplatform. We voelen ons als een avontuur.
Huizenruil Vakantie - Goed om te weten
Waar vind je partners voor de huisruil?
De door ons beschreven thuisruil werd georganiseerd via haustauschaustausch.com. Ook homelink.de en de.homeforhome.com brengen vakantie-uitwisselingspartners samen. De contributie voor een jaar ligt tussen de 60 en 140 euro, afhankelijk van de portal. Leden kunnen binnen een jaar zo vaak handelen als ze willen.
Hoe veilig is de woningruil?
Het is niet mogelijk zonder vertrouwen. Het gedetailleerde en persoonlijk ontworpen ledenprofiel biedt informatie om de uitwisselingspartner te beoordelen. U kunt ook een idee krijgen van de potentiële host door rapporten van voltooide uitwisselingen. Zorg voor transparantie Telefoonnummer, e-mailadres, sociale media-account. Aanbevolen is een contact via telefoon of Skype.
Gefeliciteerd: dit reisverslag heeft de Spanish Journalism Award 2018 gewonnen!
