Wetlands: taboe of vechten?
"Dus alsjeblieft, wat is het?"
ChroniquesDuVasteMonde auteur Vera Sandberg, 55
Porno met een achtergrondverhaal? Sociale kritiek met een goed einde? Teen melodrama met walging factor? Nieuwsgierig leest men het ietwat bizarre verhaal voor - een operatie op de afdeling proctologie: de 18-jarige Helen had haar intieme scheerbeurt verwond. Gewillig op zoek naar de zin: overbelaste ouders, een alleenstaand scheidingskind, de vader en moeder willen herenigen. Er is ook veel verlangen naar waarheid, naar liefde. En veel onvermogen om met emoties om te gaan. Luide clichés. Uit de eenvoud van de gedachten leiden gedetailleerde beschrijvingen van seksuele obsessies de aandacht af: het meisje dat zijn lichaamssappen consumeert van alle denkbare openingen in een gedroogde staat en hun zakgeld in de buidel draagt om door hoeren te worden voldaan. Men vermoedt dat het een protest zou moeten zijn. Of gewoon zelfbeeld van de auteur, die wil scoren met taboe? Iedereen die ervoor kiest om het lezen te beëindigen, overwint de schok vrij snel. Nee, zelfs degenen die hun handen wassen na hun toiletbezoek vragen niet: Huch, hoe kan dat, is er zoiets? Goh, we weten al dat er niets is dat niet bestaat. Als je er zin in hebt, schrijf er dan over. En u kunt het ook lezen. De verhalende stijl werkt. De tienertaal is geloofwaardig. En het ouder-dochterconflict is er een dat aandacht verdient.
Maar zodra de angst voor de verzamelde fysieke en emotionele ellende voorbij is, komt er niet veel meer. Zweet, bloed en tranen - vergeet het maar. Plots wordt het vrij klassiek, taboe breekt ontmoet kitsch: Helen emancipeert zichzelf van het huis van haar ouders - ze kaapt een man. Goed of slecht boek? Een duidelijke gelijkspel. "
"Charlotte Roche, bedankt!"
ChroniquesDuVasteMonde auteur Kristina Maroldt, 31
Met een hap slikte ik je boek, terwijl ik een beetje slikte - maar toen voelde ik me geweldig. Omdat eindelijk een van onze lichamen en wat we ermee kunnen doen beschrijft hoe het is: warm, vochtig, geurintensief. En vaak behoorlijk brutaal. Je zou kunnen denken dat dit in tijden van internetporno-sites als Youporn niet noodzakelijk revolutionair meer is. Maar dat is het dan. Omdat je heldin een vrouw is. Vanuit hun standpunt vertel je, voel je je, vraag je je af. Dat maakt het verschil voor de andere verhalen over lichaamssap, achter wiens camera of scenario meestal een man vastzit en daarom zo lijkt op het schandaal-noedelen. Aan de andere kant stuit je op de ware shocker: een samenleving waarin bijna alles wat te maken heeft met het vrouwelijk lichaam en zijn functies wordt weggevaagd, afgeschoren, genormaliseerd alsof het bezeten was: in de drogisterij wachten bergen van intieme waslongen op ons; als we onze schouders niet scheren, worden we als freaks beschouwd; en op posters in de metro promoten schoonheidschirurgen de "correctie" van onze schaamlippen. Wie is deze pervert alstublieft?
Helen zeker niet. Zeker, hun hygiënegedrag is even wennen. Maar daarvoor is ze ook een fictief personage, een gecoate tegenhanger van het huidige kiemvrije ideaal van vrouwelijkheid. Als zodanig mag ze rustig rumsauen, denk ik. Doe de jongens ook - en iedereen vindt het raar, zie "American Pie". In tegenstelling tot dergelijke films zit achter je provocatie zelfs een boodschap waarvoor je jezelf al in "Viva Two" in de bres hebt gegooid: okselhaar en ruige seks zijn prima; Geen muziekfragmenten waarin minderjarige popsterren in de door manager opgehaalde Lolita-outfit hangen. Omdat we ons lichaam bepalen, niemand anders, en dat doet Helen ook. Oorspronkelijk zou 'Wetlands' een feministische strijdrecht worden, zei je ooit. Op sommige plaatsen kun je dat aan het boek vertellen. Ze zijn de beste. "
"Moet ik me dit aandoen?"
ChroniquesDuVasteMonde-editor Claudia Kirsch, 49
Ik verwachtte harde pornografie. Dramatisch en obsceen. In feite biedt "wetlands" een onvruchtbare combinatie van scènes die maar één ding zijn: walgelijk. Mijn spontane indruk: Charlotte Roche wil gewoon shockeren, en dat ten koste van alles. Een geënsceneerde taboe pauze na het "jungle camp" - principe: Elke overschrijding van een smaakdrempel moet worden aangevuld. En met merkbaar plezier in de inbreuk, is de auteur er nog steeds een op.
De kwetsbare heldin Helen, een scheidingskind dat worstelt om de aandacht van haar ouders, heeft nogal ontroerende kenmerken. Maar je moet hard werken om aan deze kant van de hoofdpersoon te komen. Omdat gemeten aan de grootte van de roman, de gedetailleerde beschrijvingen van de seksuele en anale obsessies van Helen veel ruimte in beslag nemen. Zoveel dat ik me echt geïrriteerd voelde. Ja, Charlotte Roche neemt de hygiënemanie op de korrel.En ja, het kan zijn dat ze een vastgelopen wereld wil karikatureren. Roche doet zich voor als een libertijn, doet emanciperend. Ze wil het echt altijd laten zien - en serveert het met de fantasieën van de oude man.
Voor deze rol kwalificeert de 18-jarige heldin van de "wetlands" zich al door hun jeugdige uiterlijk: kleine, seks-geobsedeerde Lolita. Ze ziet er zo jong uit dat ze haar identiteitskaart moet tonen als ze het bordeel ingaat "voor het onderzoek van het vrouwelijk lichaam". En als ze ook een gezichtsscheerbeurt krijgt van een buitenlandse Ethiopiër of masturbeert met de douchekop, nou, dan worden je fantasieën gek! In elk geval zullen de media zich naar dit boek haasten. Maar ik vraag me af waarom vrouwen het zouden moeten lezen.
Niets tegen provocatie. Kleine ontsnappingen en anarchieën, opstanden tegen bevroren regels en erotische overtredingen - dat kan echt goed entertainment zijn. Door het lezen van dit boek van Anaïs Nin en Erica Jong voelde ik me in elk geval beter, met boeken van schandaalauteur Michel Houellebecq. Wiens radicale moed om weerzinwekkend te zijn, zijn ongebreidelde blik op de verknoeide zoektocht naar seks en liefde aanraken. Charlotte Roche ergert zich daarentegen. En erger nog, ze verveelt zich. "
"Dat is niet provocerend."
Friederike Moldenhauer, 38, co-editor van het boek "Seks is niet echt mijn ding"
Zelfs als sommige lezers zich schamen of geschokt zijn door de duidelijke taal. Anderen accepteren het met een schouderophalen - waartoe ik behoor. Natuurlijk wil Roche provoceren. Bovendien is de lijst met voorkomende reads Onderwerpen zoals vermeldingen in de index van een psychiatrieboek: seksverslaving, fantasieën over de dood van moeder en broer, exhibitionisme, incestfantasieën, auto-agressie. Maar "opstandig", zoals de uitgever de debuutroman belooft? Nee, niet echt. Misschien komt dat door mijn onwetendheid, maar misschien ook vanwege de dikke jas die je moet aantrekken om het ongestoorde gepraat over seks te overleven.
Uiteindelijk gaat het om de eenzaamheid van de hoofdpersoonwaaronder ze lijdt in het huis van haar ouders en hoopt te ontsnappen door de relatie met een verpleegster. Echt verontrustend is de scène waarin de hoofdpersoon zich gewond verwondde aan de nieuw geopereerde wond. Met als doel langer in het ziekenhuis te blijven, want "Hier is het toch mooier dan thuis". Dit is inderdaad een verklaring die verontwaardiging zou moeten oproepen. Maar daarvoor is ze waarschijnlijk te onspectaculair. "
