Wijnen in de Bourgogne
Waar Frankrijk zijn sensuele kant laat zien
Wandel door Vézelay, een beroemd pelgrimsoord
Tosca draagt niet alleen de naam van een beroemde operafiguur, ze speelt ook visueel het cliché van een operazanger: Tosca is cilindrisch. Hoewel ze haar lichaamsvolume niet nodig heeft om te zingen, heeft haar ronding nog steeds iets te maken met haar taak - Tosca is een truffel teefje. Een zwarte Labrador met een van de beste punten in Auxerre. Vooral goed is deze neus, vooral wanneer ze op reis is met de magere besnorde politieagent Remy Chauvin. Omdat Remy van truffels en Tosca houdt, en Tosca van truffels en Remy houdt.
We botsen tegen de auto achter Remy's busje. Over onverharde wegen, door wijngaarden en bosjes, tot hij stopt voor een "Truffiere", een eigendom dat behoort tot de "truffelvrienden" van Auxerre. Remy opent de poort, Tosca drukt op het terrein en begint meteen de hazelnoten op te eten die overal op de grond liggen. "Nee, Tosca, geen noten!", Roept Remy vriendelijk. "Va chercher les truffes!", En meteen begint de teef aan het werk te gaan. Met de snuit op de grond nadert ze de stam van een dennenboom. Snuift opgewonden en poot voorzichtig met de pootpinnen op een vlek van een middelgrote palm. Dan gaat ze ernaast zitten, geeft Remy een fluweelzwarte blik en wacht op haar beloning als een bevestigende vrouw op de zegening. Met een kleine hark verwijdert Remy zorgvuldig aarde en stenen, boort met zijn vingers en draagt twee grijsbruine knollen naar het daglicht. Men snijdt het, het gesneden oppervlak is de kleur van lichte melkkoffie: perfect. Remy laat de champignons in zijn schoudertas verdwijnen en maakt in plaats daarvan hondenkoekjes voor Tosca uit het zijvak, die naast een dikke truffel liggen en op smaak worden gebracht. Nog een klein beetje meer spek voor de teef.
'S Avonds in het "Hotel Maxime" in Auxerre zijn we blij dat we de met klei besmeurde schoenen kunnen strippen. De handen ruiken nog steeds naar warm hondenbont, aarde en paddenstoelen. Truffeljacht met Tosca - een andere gebeurtenis die onze herfstreis door de Bourgogne zo bijzonder maakt.
De mosterdfabriek Fallot in Beaune met mooie variëteiten
We hebben al enkele van deze momenten meegemaakt: De rondleiding door de wijnkelders van de familie Borgnat in Escolives-Sainte-Camille bijvoorbeeld. De lucht in de bijna 700 vierkante voet ondergrondse kluis was koel en weiningeschwängert. Madame Borgnat liet ons de grote houten vaten en de hoge muren van zorgvuldig gestapelde flessen zien. Later kregen we een glas verse most direct van het reusachtige metalen vat in het pershuis. 'S Avonds kookte Madame "Coq au vin" voor ons. Het werd laat. Of in Beaune: toen we keken naar Marc Desarmenien, de directeur van mosterdfabrikant Moutarderie Fallot, een emmer dragonblaadjes in het vat gooide waarin de mosterd was gemalen, kwamen de tranen in onze ogen - de geur was zo scherp. Daarna stampten we onze eigen "Moutarde de Dijon" in een vijzel uit mosterdzaad, azijn en zout en moesten we weer huilen.
Natuurlijk, wijnen uit de Bourgogne maken deel uit van de maaltijd
"Eternal Love" in de tuin van sterrenkok Marc Meneau in Saint-Père-Sous-Vezélay
'S Avonds wandelen we in Auxerre langs de oevers van de rivier de Yonne naar het restaurant van Jean-Luc Barnabet. Daar wacht ons het vijfgangenmenu "Tout a la Truffe". Eerst adviseert de chef-kok een "Kir", het klassieke aperitief van de Bourgogne: een goedgekoelde aligote wijn met een vleugje Creme de Cassis, de zwarte bessenlikeur van de Côte d'Or.
We hebben ons glas nauwelijks leeggemaakt toen het uur voor de truffels ons trof: we serveerden garnalen en venkel met een bal ganzenlever in een truffelhuls, sint-jakobsschelpen met dikke plakjes truffel, kabeljauw onder truffels, fazant met truffel aardappelpuree, en om het af te ronden, gehakte roomkaasravioli. En met elke gang een andere wijn uit de regio. Terwijl ik in Chablis van het voorgerecht geniet, voel ik me meteen teruggebracht naar het prachtige oude wijnstadje met dezelfde naam, dat we een paar dagen geleden bezochten. We wandelden door een dennenbos naar de wijngaarden die als groene fans lagen vóór Chablis. Maureen van de Cave du Connaisseur wijnmakerij liet ons zien waar de Chardonnay wijnstokken van de Petit Chablis Appellatie gedijen. Het stormde, de druiven waren al geoogst, de randen van de wijnbladeren vergeeld. Met elke slok proef ik opnieuw de herfstlucht van deze onvergetelijke dag.
Pompoenwaanzin op de markt van Toucy
De volgende ochtend wordt het geluid van een scheepshoorn wakker, Ik maak de luiken open en kijk naar de Yonne. De wereld is nog steeds zwart en wit, zilverachtig licht wordt weerspiegeld in donkere golven. Mistluiers krulen rond de buik van de schepen, alleen in de woonboot aan de overkant brandt al licht.Wanneer we na het ontbijt aan de deur komen, rijdt een frisse wind de bomen in langs de rivier. We huurden fietsen en begonnen te rollen, eerst langs de Yonne, daarna op het Canal du Nivernais. De cumulus zweeft boven ons nu en dan laat een lichtblauwe lucht vrij, voordat ze weer samentrekken in een dichte muur. Voor ons staan de steile rotsen van Saussois, bizarre steenreuzen die lijken te bewegen door de constante verandering van licht. Een paar kilometer verderop ontdekken we een cottage-tuin. Donkergroene snijbiet groeit uit de roodbruine aarde. Dahlia's leunen met hun roze, rode en oranje gevlamde bloemknoppen tegen het hek. Vreemd: de kleuren van Bourgondië stralen zelfs uit zonder een zonnige herfstdag. Ondanks de bewolkte hemel lijken ze alle licht op te zuigen totdat alles van binnenuit begint te gloeien. Dat merkte ik al tijdens onze reis naar Beaune: midden in de oude stadsmuur schenen de geglazuurde bakstenen op de daken van het beroemde ziekenhuis "Hötel-Dieu" uit het jaar 1443 in diep wijnrood, flessengroen en zonnegeel.
Je moet genieten van wijnen uit de Bourgogne
Later loop ik de steile weg naar Vezelay op, naar de kerk Sainte-Madeleine, die op de heuveltop ligt. Strikt genomen rijst het schip op; de Romaanse reliëfs boven de portalen zijn modern, bijna abstract. Binnen vertellen kleine stenen figuren verhalen over de curiositeiten van de capitulatie. "Degenen die hier komen, verdrietig, gelukkig en getroost", staat er in een oude kroniek. Onderweg ontdek ik de kleine studio "Or et Lumiere" van de kunstenaar Beatrice Van Den Bossche. Ze is gespecialiseerd in middeleeuwse boekenverlichting. Ze geeft gewoon een cursus; de deelnemers zitten voor hun perkamenten en tekenen zorgvuldig fijne foto's op de bladeren met marterhaarborstels. De meesten van hen lijken eigenlijk op middeleeuwse illustraties - gestileerde menselijke en dierlijke figuren, kleurrijke letters met duidelijke contouren op gouden achtergrond. Ik vraag de kunstenaar om een heel persoonlijk souvenir: mijn initialen op gouden achtergrond, verstrengeld door enkele wijnstokken, plus een dikke zwarte hond, die soepel tussen de letters door slingert.
Beatrice kijkt mij vragend aan: "Een dikke hond?" Dit is heel ongebruikelijk, want Gothic figuren zijn eindelijk ascetisch, slank en slank. Maar Tosca vermageren? Nooit! Ze is een plezierhond en dat moet je eindelijk zien. "Laat mijn eerste boekensteunen er iets meer afgerond uitzien!", Stel ik de kunstenaar voor. Beatrice lacht en trekt de borstel aan.
