Waarom we allemaal opnieuw moeten janken!
Ik heb me altijd afgevraagd wat er met mijn moeder aan de hand is, want ze is wat je het liefst 'dicht bij het water gebouwd' noemt. Of de vriend van de vriend van de buren ernstig ziek was, de dochter van verwanten van buren een been had gebroken, of iemand op televisie was gestorven: ze huilde bij elke gelegenheid. Op het moment vond ik dat een beetje absurd, als een tiener bijna gênant. Tegenwoordig begrijpt niemand ze beter dan ik.
Vooral omdat ik een moeder ben, moet ik constant huilen. Een psycholoog vertelde me eens dat veel moeders vooral huilen omdat mensen met kinderen een betere toegang hebben tot hun gevoelens. Maar eigenlijk heb ik dat ook. Wat ik niet leuk vind (en bijna nooit doe): brullen in het openbaar of in de aanwezigheid van anderen. Ik schaam me voor tranen. Of ze nu uit woede, verdriet of wanhoop voortkomen, ze maken me ongemakkelijk. Ik verstopte me een paar jaar geleden op kantoor in een drukkamer omdat ik moest huilen. En natuurlijk soms op het toilet. Soms probeer ik ook tranen te onderdrukken voor vrienden of mijn familie. Er zijn ergere dingen om te doen dan om een beetje te verzorgen. Dat bevrijdt de ziel. Kijk je al naar kleine kinderen. Het gehuil en schreeuw alles netjes uit? en dan zijn ze weer gelukkig. Ik ben echter bijna 40 en huil nog steeds om kleine dingen: ik schaam me.
Het zijn vaak trivia
Als ik huil, komt dat meestal door het niets. Omdat een vriend gedachteloos iets kwetsends heeft gezegd. Omdat ik tienduizend keer heb gevraagd om de vuile was niet zomaar ergens in de wasmand te gooien, maar niemand luistert naar mij. Omdat het zo verdrietig is als de schoonmoeder Sissi het kind weghaalt in de film en zo mooi als ze elkaar weer zien. Onlangs begon ik te snikken omdat ik ziek en moe was geweest mezelf naar het kinderdagverblijf te slepen om de kinderen op te halen en toen de sleutel in het slot zat en we voor de voordeur zaten, Omdat het het kleine ding was dat het vat letterlijk overwon.
Dit was een van de situaties waarin mijn vijf jaar oude dochter zag dat ik verdrietig was. Ze was een beetje geschrokken? en vooral heel empathisch. Ze probeerde me te troosten. Slechts tien seconden geleden was ik ongemakkelijk dat ik zo buiten de baan was. Maar toen ze haar armen om me heen sloeg en mijn andere dochter ons probeerde te knuffelen, kwamen er meer tranen. Dat was een heel leuk, intiem moment, ook al klinkt dat nu een beetje raar. Daarna lachten we en voelde ik me beter. Het heeft aangetoond hoe dichtbij kan zijn, zelfs wanneer iemand voor anderen huilt. Ik denk dat het goed was dat ik mijn kinderen op dat moment liet zien: het is niet zo erg om te huilen. Zelfs niet als je groot bent.
Eigenlijk ben ik erg taai
Normaal gezien zie ik er niet naar uit dat ik met alles huil. Ik wil dat niet. Maar waarom? Howling in 2017 is absoluut sociaal aanvaardbaar. Bij elke Oscar-ceremonie stroomt er elke dag meer water op het podium dan over de Rijn. Zelfs op de Duitse televisie is het huilende van emotie absoluut acceptabel geworden: toen Dunja Hayali bijvoorbeeld vorig jaar met tranen in haar ogen haar emotionele spraak tegen xenofobie hield, was dat niet beschamend, maar alleen ontroerend. Hoe dan ook, ik vind het nooit moeilijk met anderen als ze huilen. Daarom zou ik ook met mij moeten stoppen.Huilen is immers iets heel moois: volgens studies vermindert het stress. Er is ook een enzym in tranen dat bijna 90 procent van alle bacteriën kan doden. En het verbindt: samen huilen kan erg nuttig zijn. Ook al is het maar een trieste film. Onlangs, toen ik mijn dochter naar bed bracht en haar vertelde dat ik trots op haar ben omdat ze iets goed heeft gedaan, antwoordde ze: "Ik ben ook erg trots op jou, mama!" Natuurlijk kwamen mijn tranen bij mij terug. Ik heb het deze keer gewoon niet verborgen, leg je uit dat ik deze keer huil van vreugde? en dacht even aan mijn moeder. Uiteindelijk leerde ik dat huilen echt niets slechts is. Ik ben het even vergeten.
